Σήμερα 28 Νοεμβρίου 2014 επισκέφτηκα τον κρατούμενο Νίκο Ρωμανό, απεργό πείνας από τις 10 Νοεμβρίου, στο νοσοκομείο Γεννηματάς όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος από αστυνομικές δυνάμεις. Δήλωσε ότι παραμένει σταθερός στην αρχική του θέση να συνεχίσει την απεργία πείνας ως το τέλος (αρνούμενος την υποχρεωτική σίτιση, πίνοντας μόνο νερό, χωρίς να παίρνει ενδοφλέβια υγρά και υποστηρικτική αγωγή με ορό). Θα συνεχίσει να «διεκδικεί το αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών από τη φυλακή, με οδόφραγμα το σώμα του και με πλήρη γνώση των κινδύνων για την υγεία και τη ζωή του, μέχρι να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού».
Η διευθύντρια της παθολογικής κλινικής στην οποία νοσηλεύεται, με ενημέρωσε ότι η υγεία του βρίσκεται μετά από 19 μέρες απεργία πείνας, σε επαπειλούμενη κατάσταση.
Χωρίς να εκθέσω τις λεπτομερείς καταγραφές των εργαστηριακών ευρημάτων, τις οποίες ως αριθμητικές τιμές δεν έχει νόημα να τις αναφέρω, θέλω να τονίσω ότι σημαντικοί δείκτες του μεταβολισμού του ανθρώπινου οργανισμού μεταβάλλονται καθημερινά πέραν των φυσιολογικών ορίων, σαν απόρροια της παρατεταμένης ασιτίας. Αυτό σημαίνει ότι ο Ν. Ρωμανός κινδυνεύει να εμφανίσει άμεσα και ανεξέλεγκτα σοβαρές επιπλοκές που θα επηρεάσουν την καρδιακή, εγκεφαλική και νεφρική του λειτουργία, απειλώντας την ίδια του τη ζωή.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι με μια πρωτοφανή εισαγγελική εντολή, της 10/11/14, η ελληνική δικαιοσύνη αποποιείται των ευθυνών της, που προκύπτουν από την άρνηση χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών στον Νίκο Ρωμανό, και μετακυλίει την ευθύνη για την τύχη του απεργού πείνας στους θεράποντες ιατρούς, υποδεικνύοντάς τους, μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, την πρακτική της υποχρεωτικής σίτισης ή της φαρμακευτικής αγωγής ενάντια στη θέληση του ίδιου.
Μία τέτοια τακτική παγιώνεται τον τελευταίο χρόνο προς τους πολιτικούς κρατούμενους απεργούς πείνας. Αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο της γενικότερης κατασταλτικής πολιτικής του κράτους που από τον Ιανουάριο του ’14 εξαγγέλλει το νομοσχέδιο για τις φυλακές Γ΄ τύπου και τον Ιούλιο του ’14 το θεσμοθετεί.
Είναι γνωστό, τέλος, ότι όλοι οι διεθνείς οργανισμοί ανά τον κόσμο καταγράφουν την υποχρεωτική σίτιση ως βασανιστήριο.
Η γιατρός
Λίνα Βεργοπούλου