Στις 14 Φλεβάρη λαμβάνει χώρα στο μουσείο της ανοχής(*) μια εκδήλωση με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για τους πολιτικούς και αναρχικούς κρατουμένους.
Όντας στη φυλακή η πληροφόρηση που έχουμε σχετικά με αυτή την εκδήλωση είναι ελάχιστη.
Δεν γνωρίζουμε ποιος την οργανώνει, αλλά ξέρουμε πως τα ονόματά μας εμφανίζονται στη λίστα των κρατουμένων για τους οποίους/-ες γίνεται η εκδήλωση.
Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως μας φαίνεται περίεργο άτομα που δεν γνωρίζουμε και με τα οποία δεν συμμεριζόμαστε συγγένειες να χρησιμοποιούν τα ονόματά μας χωρίς να μας ενημερώσουν. Το ότι βρισκόμαστε στη φυλακή δεν σημαίνει πως δεν έχουμε φωνή. Αυτές οι δραστηριότητες αλληλεγγύης όπου τσουβαλιάζουν όλους τους κρατουμένους μάς κάνουν να σκεφτόμαστε την τυφλή αφομοίωση των έγκλειστων ατόμων – είτε πρόκειται για «πολιτικούς» ή « αναρχικούς» κρατουμένους. Από την αρχή παραμείναμε πάντοτε σταθερές στις θέσεις και ρήξεις μας. Μας φαίνεται ιδιαίτερα παράδοξο να βλέπουμε τα ονόματά μας πλάι σε αυτά του Μπράιαν Ρέγιες, της Ζακλίν Σαντάνα και του Χάμσπα σε μια δημόσια εκδήλωση αλληλεγγύης. Ίσως η πρόθεσή τους να ήταν να δημιουργήσουν σχέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μπάντες. Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνουμε, όμως γνωρίζουμε επίσης πως υπάρχουν λόγοι για τους οποίους δεν υφίστανται σχέσεις. Υπάρχουν μέθοδοι και προθέσεις πολύ διαφορετικές και ρήξεις πιθανότατα ανεπανόρθωτες.
Για μας, το συναίσθημα της εγγύτητας είναι πρωταρχικό στον αγώνα μας. Δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως «πολιτικές κρατούμενες» ούτε εφορμούμε εναντίον των θεσμών της εξουσίας με στόχο να βελτιώσουμε αυτή την κοινωνία.
Από την άλλη, μέσα στη φυλακή συσχετιζόμαστε με κάθε τύπου ανθρώπων, με τους οποίους δεν συμμεριζόμαστε απαραίτητα «συγγένειες στον αγώνα». Ανθρώπους που δεν σκοτίζονται για την «πολιτική», η πλειονότητα των οποίων πιστεύει στο θεό και που ποτέ δεν πήγε στο σχολείο. Με αυτές τις κρατούμενες επίσης δημιουργούμε δυναμικές και ζούμε πολλαπλές στιγμές ανατροπής της υπάρχουσας τάξης. Θα ήταν γελοίο να οργανωθούμε αποκλειστικά με τους αυτοαποκαλούμενους «πολιτικούς κρατουμένους». Η πλειονότητα των πολιτικών κρατουμένων δεν μας κάθεται καλά, και στην πραγματικότητα ούτε κι η πλειονότητα των αναρχικών. Το κόλπο είναι να ξεκινήσει κανείς από ’δώ με την όποια ενέργεια υπάρχει. Αν τα σπάμε με την εν λόγω ομάδα που διοργανώνει την εκδήλωση αυτό δεν σημαίνει πως ξεκόβουμε κι απ’ όλο τον κόσμο. Ερχόμαστε σε ρήξη με όποιον δικαιώνει λογικές εξουσιαστικές, κομματικές ή αριστερίστικες. Συν τοις άλλοις, μάθαμε πως η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο της Ανοχής,(*) που ’ναι θεσμός του κράτους.
Δεν θέλουμε διαμεσολάβηση με το κράτος.
Το λέμε ξανά, δεν έχουμε συγγένεια με κανένα από τα άτομα που αναφέρονται –πλην του Κάρλος– κι ούτε με τα άτομα που διοργανώνουν την εκδήλωση. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις υπάρχουσες ρήξεις, απλά αναπαράγουν τον «πρεσισμό»(**). Δεν επιθυμούμε να αφομοιωθούμε. Καλή τύχη στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης που οργανώνουν, αλλά χωρίς τα ονόματά μας. Αυτοί που μας στηρίζουν ξέρουν το γιατί και συμμερίζονται συγγένειες μαζί μας.
Η καλύτερη αλληλεγγύη είναι πάντα η επίθεση.
Για την ολοκληρωτική καταστροφή του υπάρχοντος.
Φωτιά στον πολιτισμό.
Ως το άπειρο κι ακόμα πιο πέρα.
Φάλλον και Αμελί
Φυλακές της Σάντα Μάρτα, Πόλη του Μεξικού
(*) στην πραγματικότητα, η εκδήλωση έγινε σε άλλο χώρο, που ονομάζεται museo “casa de la memoria indómita”, όπως είχε εξαρχής προγραμματιστεί
(**) -ισμός από τη λέξη preso/a (φυλακισμένος/η) που παραπέμπει σε θυματοποίηση κι εξιδανίκευση κρατουμένων