Η σκέψη αυτή είναι πως εγώ είμαι που κάθομαι εδώ σήμερα, σ’ ένα ατσάλινο και τσιμεντένιο κλουβί που μοιάζει με τάφο, γράφοντας σε σας αυτά τα λόγια, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θα μπορούσατε να βρίσκεστε σεις πίσω απ’ τα τείχη της φυλακής γράφοντας ανάλογες σκέψεις προς τα έξω.
– Χάρολντ Χ. Τόμσον [1942-2008]
Κάθε μέρα που περνάει ένα συντρόφι εντός των τειχών είναι άλλη μια μέρα μίσους και πολέμου απέναντι στους ένστολους και στην «πολιτισμένη» κοινωνία τους, που διαιωνίζει ως αποκάθαρση τον εγκλεισμό, απέναντι στις φυλακές και σε τούτη τη βιομηχανία της τιμωρίας.
Γι’ αυτό πολεμάμε καθετί που συντηρεί τις φυλακές, με διάχυση, άμεσες δράσεις, αυτοδιαχείριση και μια αναρχική αναζήτηση ελεύθερων ζωών· η αλληλεγγύη είναι επίσης η δική μας πράξη πολέμου ενάντια στο σύστημα που το μόνο που θέλει είναι να σηκώσει ένα τείχος σιωπής γύρω απ’ τις φυλακές, απομονώνοντας τους κρατουμένους, ώστε να διαβρώσει το μυαλό και το πνεύμα τους.
Όταν βγήκαμε να πραγματώσουμε αυτή την ενέργεια για τους μακροχρόνια κρατούμενους Μάρκο Καμένις, Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα και Κλάουντιο Λαβάτσα, το κάναμε με τη βεβαιότητα ότι, πέρα απ’ τη διάχυση των υποθέσεών τους, μας έχει καταλάβει η ανάγκη να τους απευθύνουμε μια χειρονομία που να λέει ότι για μας είναι παρόντες, κατανοώντας κιόλας ότι δεν είναι απλώς αυτοί οι τρεις αναρχικοί σύντροφοι οι απαχθέντες με μακροχρόνια ποινή, οι έγκλειστοι σε καθεστώς απομόνωσης και τόσες άλλες μορφές κυριαρχίας και βασανισμού που επιφυλάσσει το κράτος για όσους από μας αψηφούν την τάξη-κοινωνία-πολιτισμό τους. Η δράση μας απευθύνεται και σε όλους εκείνους χωρίς όνομα κι όσους στην ανωνυμία τους αντιστέκονται πίσω απ’ τους τσιμεντένιους τοίχους. Η αλληλέγγυα χειρονομία μας είναι και για κείνους, πάει σ’ αυτούς τους εξίσου συντρόφους μας· η αλληλεγγύη αυτή είναι ένα όπλο που πρέπει διαρκώς να επιτίθεται σ’ αυτή την πτυχή του εγκλεισμού που αποβαίνει ολέθρια: την απομόνωση. Έτσι, ελπίζουμε μ’ αυτή τη χειρονομία να φτάσουμε στα μάτια τους και με ακέραια οργή να συνεχίσουμε να εφορμούμε μέχρι την πλήρη καταστροφή των φυλακών και της κοινωνίας-πολιτισμού που τις συντηρεί.
Απαξιώ τον οίκτο στο βλέμμα σου που με ταπεινώνει. Προτιμάω να με κοιτάς με φόβο μιας και τα μάτια αυτά θα δούνε την πτώση του πολιτισμού σου.
Γκρέμισμα στις φυλακές. Λευτεριά στους μακροχρόνια αιχμαλώτους.
Από άλλο μέρος του κόσμου…