λάβαμε στις 24 Ιούλη 2016
Οδοιπορικό μνήμης για τη δίκη του σχεδίου απόδρασης
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Χρήστος Τσάκαλος
(Β’ μέρος)
i) Τα πάντα είναι ζήτημα… αισθητικής
Θα ξεκινήσω με έναν ανορθόδοξο τρόπο. Λένε πως τα πάντα είναι πολιτική. Εγώ θεωρω πως το αισθητικό κομμάτι έχει σαφώς πολιτικές προεκτάσεις. Η αισθητική αλλά και η γλώσσα του σώματος των δικαστών στη δίκη για το σχέδιο απόδρασης ήταν ενδεικτική. Η πρόεδρος του δικαστηρίου απ’ την πρώτη στιγμή έμοιαζε σαν να είχε φτύσει κάποιος δίπλα της κόντρα στον άνεμο, ο εκ δεξιών της εφέτης είχε μονίμως ένα παγωμένο, ανέκφραστο πρόσωπο γερμανικής πειθαρχίας, ενώ ο αναπληρωτής πρόεδρος τοποθετώντας το κεφάλι του μέσα στο παχύσαρκο προγούλι του κοιμόταν συνεχώς, με κίνδυνο να πέσει απ’ την καρέκλα.
Η δίκη αυτή διεκδίκησε πολλές πρωτοτυπίες. Καταρχάς η λέξη «στρατοδικείο» αδικήθηκε απ’ την συχνή της χρήση, στις προηγούμενες πολιτικές δίκες και δεν μπορούσε να αποδόσει, πλέον, το μέγεθος του φασισμού του συγκεκριμένου δικαστηρίου.
Απ’ την αρχή, η πρόεδρος έκανε γνωστές τις διαθέσεις της. Παρά την απεργία των δικηγόρων, απαίτησε η δίκη να προχωρήσει κανονικά. Μάλιστα κατήργησε τους δικηγόρους και διόρισε νέους που θεωρούσε ότι θα υπακούσουν στις εντολές της. Χρειάστηκε, μετά από απαίτησή μας, να γίνει παρέμβαση του δικηγορικού συλλόγου για να πάρει πίσω την απόφασή της, ώστε να μην εκτεθεί.
Σε όλα τα προηγούμενα δικαστήρια, οι δικαστές, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο φρόντιζαν να διατηρούν ένα «επίπεδο» που ταίριαζε στο προφίλ του «πολιτικού αντιπάλου». Η συγκεκριμένη πρόεδρος ήταν… ελαττωματική… Το ύφος της, η κουλτούρα και η νοοτροπία της, ταίριαζε πιο πολύ σε… ψηφοφόρο του ΛΑΟΣ, που τηλεκανιβαλίζεται και μέσα στο λεωφορείο ρίχνει ανάθεμα και κατάρες στους μετανάστες, παρά σε εφέτη. Δεν είχε την στοιχειώδη στρατηγική να κρατήσει τα προσχήματα. Οι φράσεις της «θα μας κράξουν τα κανάλια, άμα φύγει κανένα δεκαοχτάμηνο», «θα σας βγουν ξινά τα γέλια», «θα δείτε τι θα πάθετε…», «αυτά στη φιλενάδα σου», αποτυπώνουν κάποια στιγμιότυπα της δίκης…
Γίνεται αντιληπτό, έτσι, ότι μπορεί οι δικαστικές αποφάσεις να συμμορφώνονται με τα κέντρα εξουσίας (π.χ. υποθέσεις Βγενόπουλου, Μπόμπολα, Μαρινάκη, Siemens, NOOR 1 κ.τ.λ.), ΟΜΩΣ αποκτούν και τις εντάσεις του προσωπικού ταπεραμέντου του κάθε δικαστή. Αυτό επιβεβαιώνει ότι η δικαστική εξουσία διαθέτει τεράστια ισχύ, που κληρονόμησε από την ιερά εξέταση του μεσαίωνα.
Η αλαζονεία των δικαστών και η εξουσία που απολαμβάνουν ως μικροί θεοί απ’ τον θρόνο της έδρας οφείλει να απασχολήσει την στρατηγική του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
ii) Κατάσταση ψυχολογικής πολιορκίας
Ξαναγυρνώντας στη δίκη για το σχέδιο απόδρασης.
Θεωρούμε ότι ο βασικός πολιτικός σχεδιασμός είχε οργανωθεί στο ανακριτικό γραφείο του ειδικού εφέτη ανακριτή κατά της τρομοκρατίας Ε. Νικόπουλου. Το δικαστήριο απλώς έπρεπε να επικυρώσει ό,τι είχε ήδη αποφασιστεί στο βούλευμα. Το μήνυμα ήταν σαφές. Ο φόβος έπρεπε να κυριαρχήσει.
Στην αρχή η αστυνομία δοκίμασε την τακτική της διαίρεσης. Την ίδια μέρα που αποκαλύφθηκε το σχέδιο απόδρασης, τα μεσάνυχτα πραγματοποιήθηκε έκτακτη μεταγωγή εμένα και του αδερφού μου Γεράσιμου Τσάκαλου στα υπόγεια της ειδικής πτέρυγας. Έτσι θέλησαν να διασπάσουν την οργάνωση. Στη συνέχεια μας επιτέθηκαν με μία επικοινωνιακή ομίχλη, σμιλεμένη με ψέματα και φανταστικά σενάρια.
Τέσσερις μήνες πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, μέσα από επιστολές που βρέθηκαν κατασκεύαζαν ιστορίες ηγεμονίας στη φυλακή, μιλούσαν για συγκοινωνούντα δοχεία «τρομοκρατών» και «μαφιόζων» και κατήγγειλαν «πάρτυ τρομοκρατών στις φυλακές». Παράλληλα τρομοκρατούσαν, κάνοντας λόγο για «αιματοκύλισμα που απεφεύχθη τελευταία στιγμή» και για «μακελειό που ετοίμαζαν οι Πυρήνες της Φωτιάς».
Έτσι έκρυβαν την ουσία, την επιθυμία μας να αποκτήσουμε την ελευθερία μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Το Μάρτη του 2015 το καζάνι του ψέματος ξεχείλισε… Η αντιτρομοκρατική συνέλαβε τη συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου και παράλληλα προφυλάκισε τη μητέρα μου, τη σύζυγο του αδερφού μου, ενώ ασκήθηκε δίωξη στον αδερφό του μέλους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γιώργου Πολύδωρου.
Μια συνολικά ενορχηστρωμένη επίθεση απ’ τα αστυνομοδικαστικά κλιμάκια, που στόχευε να μας διασπάσει συντροφικά, να μας απαξιώσει πολιτικά και να μας τσακίσει συναισθηματικά.
Δημιουργήθηκε μια κατάσταση ψυχολογικής πολιορκίας. Οι δύο απεργίες πείνας που πέτυχαν την απελευθέρωση των συγγενών με πρωτοφανείς περιοριστικούς όρους (η Αθηνά Τσάκαλου «εξορίστηκε» στο νησί της Σαλαμίνας και απαγορευόταν να απομακρυνθεί από αυτό, ενώ η Εύη Στατήρη μπορούσε να μετακινηθεί μόνο 1 χλμ απ’ το σπίτι της ως ζώνη περιορισμένης «ελευθερίας»), δεν ισοφάρισαν την κατάσταση, απλά μας έδωσαν λίγο χρόνο, να σκεφτούμε για να οργανωθούμε…
Είναι φανερό πως το κράτος είχε προσωποποιήσει το μένος του σε κάποιους από εμάς. Όμως, αυτό ήταν και η παγίδα. Να θεωρήσουμε ότι ο πόλεμος της εξουσίας γίνεται μόνο με προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Όχι, η εξουσία αδιαφορεί για τα ονόματα, αντίθετα επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στις επιλογές που παίρνουν τα πρόσωπα.
Επιλογές που όσοι δεχτήκαμε προσωπική επίθεση βλέποντας όμηρους τους συγγενείς μας, δεν ήμασταν διατεθειμένοι να προδώσουμε.
iii) Η δίκη
Η δίκη ορίστηκε για τις 15 Φεβρουαρίου 2016, με 28 κατηγορούμενους, χιλιάδες σελίδες δικογραφίας (που ποτέ δεν λάβαμε στα χέρια μας), 21 μάρτυρες (απ’ τους 80 που αρχικά είχαν καλεστεί) και πολύ άγχος… Άγχος για όλους τους υπόλοιπους, εκτός από εμάς, που γνωρίζαμε ότι η εξουσία πάνω στις πλάτες τους θα παίξει τη δικιά της παρτίδα φόβου.
Ανάμεσα στους κατηγορούμενους βρίσκονταν άνθρωποι που είτε δεν τους είχαμε ξαναδεί, είτε ήταν γνωστοί μας και από μία φιλική χειρονομία προς εμάς (π.χ. μεταφορά ενός σακβουαγιάζ με ρούχα) κινδύνευαν να καταδικαστούν ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης».
Το παιχνίδι ήταν στημένο και το μήνυμα διαχρονικό…
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ, ΜΙΑ ΤΑΦΡΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΗΣ, ΠΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΣΕ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ Ή ΙΣΟΒΙΑ.
Αποδέκτες… οι αλληλέγγυοι, οι φίλοι και οι συγγενείς. Αυτό ήταν το στοίχημα του φόβου. Και αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε…
Όλη η προηγούμενη κατάσταση, ο επικοινωνιακός πόλεμος των ΜΜΕ, οι προσωπικές αντιπάθειες, η απομόνωση των υπογείων, αρχικά αποσυνέδεσε πολιτικά αυτή τη δίκη από όλες τις υπόλοιπες.
Στις 15 Φεβρουαρίου, κανείς δεν κάλεσε στα δικαστήρια. Αμηχανία, φόβος, αδιαφορία, συνήθεια… Στην αρχή η απουσία αλληλεγγύης ήταν εκκωφαντική…
Αυτή η κατάσταση βόλευε τους δικαστές, καθώς η βρωμοδουλειά τους θα γινόταν εν κρυπτώ. Παράλληλλα, ο συναισθηματικός εκβιασμός με την ομηρία των συγγενών μας και η διαρκής απειλή να μπουν ξανά φυλακή, τους έκανε να θεωρήσουν ότι δικάζουν χωρίς τον δικό μας αντίλογο. Πίστευαν ότι αυτός ο φόβος θα μας ράψει τα στόματα.
Η ιστορία, όμως, δεν γράφτηκε έτσι…
iv) Μία μικρή παρένθεση
Από τον Σεπτέμβρη του 2009, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων συνεχώς αυξανόταν. Είχε προηγηθεί η περίοδος 2008-2009 με το αναρχικό αντάρτικο πόλης να δοκιμάζει τη δική του έφοδο στον ουρανό, μέσα από δεκάδες εκρήξεις, πυροβολισμούς σε αστυνομικούς και δημοσιογραφικούς στόχους, εκτέλεση μπάτσου της αντιτρομοκρατικής κ.ά.
Αρχικά το ενδιαφέρον του αναρχικού χώρου ήταν μεγάλο. Αναπτύχθηκε μία έντονη κινητικότητα αλληλεγγύης, με παρουσία στα δικαστήρια, αφίσες, εκδηλώσεις, συνελεύσεις και κάποιες επιθετικές ενέργειες…
Όμως, στη συνέχεια τα ονόματα των συλληφθέντων άρχισαν να προστίθενται σαν αριθμοί σε μια λίστα φυλακής, που έμοιαζε με τηλεφωνικό κατάλογο. Παράλληλα, προέκυψε ο διαχωρισμός αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη και στήριξαν τις ένοπλες ενέργειες και όσων δήλωναν ότι δεν είχαν καμία σχέση με τις κατηγορίες. Επίσης, υπήρξαν «προστριβές» απ’ τη μεριά μας ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς με συγκεκριμένο κομμάτι του χώρου, που ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα πολεμούσε και συκοφαντούσε την οργάνωσή μας, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε υποκριτικά ως αλληλέγγυο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι εντάσεις μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων οξύνθηκαν, οι συνεχιζόμενες διώξεις που μας καταδιώκουν ακόμα και μέσα στη φυλακή δημιούργησαν ένα λαβύρινθο δικαστηρίων (οι περισσότεροι από την Σ.Π.Φ. έχουμε τουλάχιστον 5-6 δικαστήρια) και ο αλληλέγγυος κόσμος αραίωνε ακολουθώντας την κούραση και την ηττοπάθεια που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τον αναρχικό χώρο.
Το αποτέλεσμα… αίθουσες δικαστηρίων άδειες από αλληλέγγυους… γεμάτες από ασφαλίτες και αντιτρομοκρατικάριους…
Οι αιτίες πολλές και σίγουρα χρειάζονται γερές δόσεις κριτικής, αυτοκριτικής και πιο πολύ προτάσεις για την επανέναρξη όχι απλά της αλληλεγγύης αλλά της αναρχικής επίθεσης. Κλείνει η παρένθεση.
v) «1+1 κάνει… όσο θέλουν οι δικαστές»
Απ’την πρώτη στιγμή οι δικαστές έδειξαν τα δόντια τους.
Η δίκη θα γινόταν σε ρυθμούς fast track για να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η πιθανή αποφυλάκιση κατηγορούμενου με 18μηνο. Δεν είναι εκτίμηση, ήταν τα ακριβή λόγια της προέδρου. Με το μοτίβο «άντε να τελειώνουμε» είχε συνταχθεί και η λίστα μαρτύρων κατηγορίας.
Ενώ κατηγορούμασταν για τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας των αστυνομικών του Α.Τ. Ιτέας, δεν κλήθηκε κανείς για αυτή την υπόθεση. Αφ’ ενός για να κερδηθεί χρόνος και αφ’ ετέρου για να μην αναδειχθεί μέσα απ’ τις ερωτήσεις μας προς τους μάρτυρες ο πολιτικός χαρακτήρας της ενέργειας (ήταν ως αντίποινα για τη δολοφονία του κρατουμένου στις φυλακές Νιγρίτας, που είχε βασανιστεί στο ενδιάμεσο και στο Α.Τ. Ιτέας). Φυσικά το δικαστήριο μας καταδίκασε και για τις τέσσερις απόπειρες ακολουθώντας το βούλευμα.
Εδώ πρέπει να πούμε δύο λόγια για το νομικό σκέλος της υπόθεσης. Αν και η νομική γλώσσα είναι εξαιρετικά βαρετή και εχθρική, είναι χρήσιμο να αποκωδικοποιούμε τις μεθόδους της εξουσίας.
Η υπόθεση αυτή στηρίχτηκε πάνω… σε προθέσεις απόδρασης…
Ήταν μία δίκη στην πλειοψηφία της χωρίς πραγματικά γεγονότα.
Υπήρχαν αρκετά όπλα, ακόμα πιο πολλά εκρηκτικά, δύο κρησφύγετα, μερικά κλεμμένα αυτοκίνητα και… ένα σχέδιο που, δυστυχώς, έμεινε στα χαρτιά…
Όλα αυτά κόστισαν 1500 χρόνια φυλακής.
Ολόκληρη η δικογραφία είναι γραμμένη σε χρόνο μέλλοντα… «θα ανατίναζαν», «θα χρησιμοποιούσαν», «θα διέφευγαν»… Λείπουν οι πράξεις, αλλά περισσεύουν οι προθέσεις.
Όλοι οι κατηγορούμενοι παραπέμφηκαν ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης», ώστε να γιγαντωθεί οποιαδήποτε πράξη τους.
Άνθρωπος κατηγορήθηκε ότι μετέφερε ένα σακβουαγιάζ με ρούχα και χρηματικό ποσό (5000 ευρώ) και αντιμετώπιζε ποινή είκοσι χρόνων, ως «μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς». Να πώς ανοίγεται ο δρόμος στο μέλλον για την ποινικοποίηση των κινηματικών υποδομών και των ταμείων αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Δικηγόρος κατηγορήθηκε ως «μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» επειδή είπε σε άλλο κατηγορούμενο «μην ξεχάσεις το ραντεβού με την Μαρία», που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν κάποιο συνθηματικό, αλλά ένα πραγματικό ραντεβού.
Οι συγγενείς μας παραπέμφηκαν ως «μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» με την κατηγορία του «ταχυδρόμου» για μηνύματα που μετέφεραν, την ίδια στιγμή που ήταν γνωστό πως όλα τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε ήταν μέσω κρυπτογραφημένων e-mail και δεν υπήρχαν φυσικά πρόσωπα ως… «ταχυδρόμοι». Είναι πολλά τα παραδείγματα του νομικού ολοκληρωτισμού που αποτέλεσαν την ραχοκοκαλιά αυτής της δίκης.
Όλα αυτά αναφέρονται για να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις.
Οι νόμοι τους είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους και δεν ντρέπονται στο ψέμα, ούτε τσιγκουνεύονται στην εκδίκηση. Οι νόμοι δεν ακολουθούν την αλήθεια των μαθηματικών «το 1+1 κάνει 2», αλλά το «1+1 κάνει όσο θέλουν οι δικαστές». Αυτό δεν είναι εκτροπή ή παρατυπία των νόμων. Είναι η πεμπτουσία τους…
Η ανάδειξη του δικαστικού πραξικοπήματος, μέσα στις δίκες δεν έχει να κάνει με καταγγελία αλλά με το να εκθέσουμε για άλλη μία φορά την ασχήμια της εξουσίας, θέτοντας το δίλημμα: «ή με τον κόσμο του νόμου και της τάξης ή με την επανάσταση και την αναρχία».
vi) «Κι όμως… κινείται…»
Η αντίδρασή μας απέναντι στον φασισμό της έδρας, δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. Δεν θα ήμασταν απλοί θεατές της καταδίκης μας. Αλλιώς ας μας έστελναν την απόφαση στα κελιά μας.
Επανειλημμένως συγκρουστήκαμε με την έδρα, τσαλακώσαμε την αλαζονεία της (οι δικαστές έχουν συνηθίσει να έχουν απέναντί τους κατηγορούμενους με σκυμμένα κεφάλια) και στο τέλος επιτεθήκαμε εκτοξεύοντας πράγματα στο κεφάλι της προέδρου, που πανικόβλητη έτρεξε να κρυφτεί.
Κάπου εδώ οι ισορροπίες άλλαξαν. Η προκλητική στάση της προέδρου και η αντίδρασή μας ανέδειξαν την πολιτική αντιπαράθεση δύο κόσμων… της εξουσίας και της επανάστασης, με τον πιο εμφατικό τρόπο. Αποσύρθηκε η σκουριά της ακινησίας και ένα κομμάτι του αλληλέγγυου κόσμου ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του σε Αθήνα και επαρχία. Έγιναν καλέσματα στο δικαστήριο, κρεμάστηκαν πανό, γράφτηκαν συνθήματα, πραγματοποιήθηκε κατάληψη ραδιοφωνικού σταθμού, υπήρχε διαρκής αντιπληροφόρηση στο διαδίκτυο για κάθε συνεδρία, έγιναν επιθέσεις σε νομικούς στόχους, τοποθετήθηκαν εμπρηστικοί μηχανισμοί, στάλθηκε πακέτο-βόμβα σε δικαστικό που είχε απορρίψει αίτηση αποφυλάκισης συγγενή των συντρόφων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και φάνηκε ότι κάτι ξεκινά να κινείται…
Μέσα στο δικαστήριο, αρχικά αποβληθήκαμε απ’ την αίθουσα, για να ακολουθήσει και η απομάκρυνση του αλληλέγγυου κόσμου με την επέμβαση της αστυνομίας.
Παράλληλα, υπήρξε η αποχώρηση του Γ. Πετρακάκου σε ένδειξη αλληλεγγύης, που δικαζόταν απ’ την ίδια έδρα, για άλλη υπόθεση, με δημόσια δήλωσή του που έκανε λόγο για φασιστικές μεθοδεύσεις.
Η υπόθεση τώρα αποκτούσε δημοσιότητα και αναγκαστικά δεν μπορούσε να γίνει εν κρυπτώ, στα δικαστικά λαγούμια των έτοιμων αποφάσεων…
Παράλληλα, οι δικαστές, αισθάνθηκαν την απειλή αντιποίνων να πλανάται στον αέρα. Είχαν πλέον αντίπαλο και έξω απ’ την αίθουσα.
Ανακάλεσαν την αποβολή μας και αναγκάστηκαν με εξαιρετική δυσφορία να ακούνε τις πολιτικές τοποθετήσεις μας και κυρίως τις δηλώσεις (αφού αρνηθήκαμε να απολογηθούμε) που ήταν ένα χείμαρρος επίθεσης και αποδόμησης της δικαστικής μαφίας.
Επιπλέον, η παρουσία μαρτύρων υπεράσπισης από ένα ευρύτερο προοδευτικό, κοινωνικό φάσμα (συγγραφείς, ηθοποιοί, πανεπιστημιακοί), οι οποίοι δεν ήρθαν να καταθέσουν τα κλασικά «είναι καλοί άνθρωποι, μην τους βάλετε στη φυλακή…» αλλά δήλωσαν «συνένοχοι» λέγοντας «και εμείς τα ίδια θα κάναμε…», έδειχνε ότι η δίκη αποκτούσε προεκτάσεις που πήγαιναν πιο μακριά απ’ την αποκλειστική αντιπαράθεση με το αναρχικό αντάρτικο πόλης.
vii) Πισώπλατο χτύπημα
Βέβαια, οι δικαστές πήραν τη ρεβάνς, εξαντλώντας το μένος τους απέναντι στους «ποινικούς» κατηγορούμενους. Η αναδίπλωσή τους μπροστά στην πολιτική μας παρουσία μετατράπηκε σε εκδικητικότητα απέναντι στους υπόλοιπους κατηγορούμενους.
Η επιθετικότητα της προέδρου προς αυτούς προσπαθούσε να αναπληρώσει το χαμένο της μονόλογο… «Ελληνικά δεν ξέρεις;», «καλά εσύ είσαι αλβανός, πώς έκανες παρέα με έλληνες;» σε συνδυασμό με μπόλικα ρατσιστικά σχόλια προς τους κατηγορούμενους που δεν ήταν έλληνες ήταν ο ασφαλής δρόμος για τους δικαστές να ξαναβρούν την χαμένη τους αλαζονεία.
Προφανώς, δεν καθίσαμε με σταυρωμένα τα χέρια και με κάθε τρόπο σταθήκαμε δίπλα στους υπόλοιπους κατηγορούμενους. Όμως, η απόφαση είχε βγει.
Η αναγκαστική οπισθοχώρηση της έδρας με την αθώωση (κατά πλειοψηφία) της μητέρας μου, της συζύγου του αδερφού μου και τη μη φυλάκιση του αδερφού του Γιώργου Πολύδωρου, έπρεπε να ισοφαριστεί με αιώνες φυλακής προς τους υπόλοιπους.
Οι στιγμές που οι δικαστές άθροιζαν τα χρόνια φυλακής των «ποινικών» κατηγορουμένων, ανάμεσα σε χαχανητά απ’ την μεριά τους, όταν γινόταν κάποιο λάθος στους υπολογισμούς και με σχόλια «για αυτό δεν έγινα μαθηματικός» ήταν ενδεικτικές της μεθυστικής αλαζονείας τους.
viii) Το στοίχημα
Το τέλος της δίκης άφησε μία γλυκόπικρη αίσθηση.
Ήταν μία δίκη, που επανενενεργοποίησε κάπως τα σκουριασμένα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης και απέδειξε την σημασία τους. Χωρίς αλληλεγγύη δεν θα είχαμε καταφέρει να σπάσει το εκδικητικό καθεστώς της δίωξης των συγγενών μας.
Η δίκη αυτή ξαναέφερε κόσμο στο δικαστήριο και έσπασε την χειμερία νάρκη της συνήθειας που είχε απενεργοποιήσει τις περισσότερες πολιτικές δίκες και τις είχε υποβιβάσει σε μία διαδικασία ρουτίνας.
Ήταν, όμως και μία δίκη που πέρα απ’ τα 115 χρόνια που έριξε σε εμάς και τα 28 στην συντρόφισσα Αγγελική, έστειλε αρκετούς ανθρώπους για 25 χρόνια στη φυλακή. Ανθρώπους που καταδικάστηκαν επειδή ήταν φίλοι ή γνωστοί μας. Μπορεί να μην ήταν αναρχικοί, αλλά αυτές είναι οι οδηγίες της καραντίνας… Όποιος πλησιάσει τους αναρχικούς αντάρτες πόλης, μπορεί να τους κάνει παρέα στο διπλανό κελί…
Από αυτό το σύντομο οδοιπορικό μνήμης στη δίκη πολλά είναι τα ζητήματα που προκύπτουν.
Ένας πρώτος απολογισμός έγινε. Είναι σαφείς οι εντολές του κράτους για την απομόνωση και την καραντίνα των πολιτικών εχθρών του (απομόνωση στα υπόγεια, επικοινωνιακή συκοφάντηση και πολιτική σπίλωση, διώξεις συγγενών και φίλων, μακροχρόνιες καταδίκες). Έτσι σχηματίζεται μία τάφρος ολόγυρά μας επιδιώκοντας να οριοθετήσει το αδιάβατο της επιλογής του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Για όσους διαλέγουμε τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία ως στάση ζωής, είναι σημαντικό να ιχνηλατούμε τις διαδρομές των εντολών της εξουσίας.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν την δίκη, μπορεί να ανοίξει ένας πραγματικός διάλογος. Οι πολιτικές δίκες δεν είναι απλώς δίκες του Γιώργου, του Γεράσιμου, της Όλγας, της Αγγελικής. Είναι δίκες εναντίον μιας επιλογής… της επιλογής του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Αυτές οι δίκες είναι ένα εργαστήριο, που η εξουσία πειραματίζεται για ολόκληρο το ποινικό της σύστημα. Μέσα από αυτές παράγεται το νέο «δίκαιο» του κράτους.
Η αντιδικαστική στάση με τις ερωτήσεις, παρεμβάσεις, τοποθετήσεις των πολιτικών κρατουμένων, χαλάει το μακιγιάζ της δημοκρατίας. Όπως επίσης και η πλήρης απαξίωση του δικαστικού μηχανισμού με τους κατηγορούμενους να αρνούνται να παραστούν στη δίκη αποτελεί ιεροσυλία για την αλαζονεία των δικαστών. Επίσης, η παρουσία αλληλέγγυου κόσμου στα δικαστήρια δημιουργεί αντίβαρο, που δεν μπορεί εύκολα να αγνοήσει η δικαστική μαφία. Ενώ οι επιθετικές ενέργειες (εμπρησμοί, σαμποτάζ, βόμβες, εκτελέσεις) λειτουργούν ως αντίποινα στις σαδιστικές ορέξεις του δικαστηρίου.
Το στοίχημα, λοιπόν, είναι να ανασυγκροτηθούμε, να μαζέψουμε τις στιγμές μας και να σχεδιάσουμε μία συνολική επίθεση, μετατρέποντας την αναρχία από μία ευκαιριακή ενασχόληση σε μία πραγματικότητα πολέμου… εκεί που όλα είναι δυνατά… μέχρι τη συνολική απελεύθερωση.
Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε τόπους και εποχές, που η ιστορία δεν θα συμβαίνει απλά, αλλά θα γράφεται από το δικό μας χέρι…
Τσάκαλος Χρήστος, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF – Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης.