λάβαμε στις 12 Σεπτέμβρη 2016
NON SERVIAM – ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΥΠΗΡΕΤΗΣΩ
“Χειρότερη κι απ’ την υποδούλωση είναι η συνήθειά της…”
Η ζωή στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο είναι μια σύνθεση ψευδών αναπαραστάσεων, ψευδών σχημάτων, ψευδών τύπων. Τύπων που καθορίζουν την οικογενειακή μας διαπαιδαγώγηση, τη μόρφωση μας, την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, τις σχέσεις μας, τα συναισθήματα μας, τα χαμόγελα ή τα δάκρυα μας. Σχημάτων που ευνουχίζουν το εύρος της αντίληψης μας ώστε η σκέψη μας να κατευθύνεται σε ένα κυλιόμενο διάδρομο μονής κατεύθυνσης. Αναπαραστάσεων που μεταμφιέζουν τις λειτουργίες και τις παθογένειες του συστήματος ώστε να βλέπουμε τη ζωή να εκτυλίσσεται μονάχα στο παλκοσένικο προκειμένου να μην αναρωτιόμαστε ποτέ τι κρύβεται στο παρασκήνιο. Έτσι λοιπόν οι χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων οφειλετών είναι μια ακόμα στατιστική των δυσάρεστων επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, η εξαθλίωση του λεγόμενου τρίτου κόσμου ένα ατυχές γεγονός τις πληγές του οποίου επουλώνουν φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι αμέτρητοι νεκροί των σύγχρονων σταυροφοριών, τα άτυχα θύματα του παραλογισμού του πολέμου και οι σκλάβοι-κατάδικοι στις αμερικάνικες φυλακές είναι απλώς αντικοινωνικά στοιχεία που προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες στη Δημοκρατία.
Η φυλακή από μόνη της είναι εξορία από τη ζωή. Είναι μη-τόπος και μη-χρόνος που βρίσκεται πίσω από το παραβάν της καθώς πρέπει κοινωνίας για να μη φαίνεται παρά έξω μια ασχήμια που ενοχλεί τα μάτια των ευυπόληπτων πολιτών. Οι φυλακές είναι η απόδειξη της διεστραμμένης ευφυΐας εξουσιαστικών μυαλών. Είναι χτισμένες πάνω σε τοίχους που αντηχούν κραυγές και αναφιλητά χιλιάδων ανθρώπων που έμαθαν να πλαγιάζουν με την οδύνη και την απελπισία. Οι φυλακές είναι η χώρα της αιχμαλωσίας, η χώρα που μαθαίνεις να προσκυνάς το “απαγορεύεται”, μια χώρα χωματερή για ανθρώπους απορρίμματα, μια βιομηχανική λάσπη στην οποία ξεβράζονται τα χημικά απόβλητα της κοινωνικής μηχανής. Για τους περισσότερους όμως ανθρώπους, για όλους εκείνους που ποτέ τους δεν έμαθαν να αμφιβάλλουν, να αμφισβητούν, να αναζητούν πέρα από τα προφανή, είναι ένα τείχος ασφάλειας απαραίτητο για την προστασία της ήσυχης και ήρεμης ζωής τους.
Αν είναι όμως μια φορά υποκριτικό για μια κοινωνία να πλασάρει με χυδαιότητα στις βιτρίνες της την υπεροχή του Δημοκρατικού της πολιτισμού, τις ανθρωπιστικές της αξίες και τις κοινωνικές της ευαισθησίες την ίδια στιγμή που στοιβάζει σε αποθήκες ψυχών όσους κρίνονται ακατάλληλοι να υπάρξουν εντός της, είναι απείρως πιο υποκριτικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό να μετατρέπει τις φυλακισμένες υπάρξεις αυτών των ζωντανών νεκρών σε εμπορεύσιμη αξία μέσω ενός σύγχρονου και εκλεπτυσμένου δουλεμπορίου.
Κι όμως αυτή είναι η πραγματικότητα για σχεδόν 2.500.000 κρατούμενους στις φυλακές των ΗΠΑ, τους οποίους η σύγχρονη Αυτοκρατορία έχει μετατρέψει σε σκλάβους. Αυτοί οι κρατούμενοι-σκλάβοι αποτελούν την χαμηλότερη κάστα του κοινωνικού περιθωρίου. Δε βιώνουν μόνο τη σκληρότητα της αιχμαλωσίας αλλά έχουν καταδικαστεί να χάσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους εντελώς. Να είναι σκλάβοι στις σύγχρονες γαλέρες των Αμερικάνικων κολαστηρίων ώστε να επωφελούνται οικονομικά ιδιωτικές φυλακές και πολυεθνικές που με μέρος αυτών των λερωμένων χρημάτων στηρίζουν προεκλογικές εκστρατείες διαφόρων πολιτικών οι οποίοι υπόσχονται τάξη και ασφάλεια στους ψηφοφόρους τους, ενώ και αυτοί με την σειρά τους ως καθορισμένοι συντελεστές μιας στημένης εξίσωσης επιτελούν το ρόλο τους ώστε η λύση να είναι πάντοτε η υπακοή. Για αυτό ακριβώς και οι πιο ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας.
Όμως υπάρχουν και σκλάβοι που δεν είναι και τόσο ευτυχισμένοι. Είναι οι “έκπτωτοι” αυτής της κοινωνίας η εξουσιαστική διαστροφή της οποίας τους μετατρέπει σε ανθρώπινα γρανάζια και που σιγά σιγά στρέφονται εναντίον της. Απ’ άκρη σε άκρη, σε όλες τις ΗΠΑ και τις φυλακές στην επικράτεια τους, αρχίζει να απλώνεται ένας ψίθυρος που ολοένα και μεγαλώνει. Στις 9/9 ο ψίθυρος αυτός μεταμορφώνεται σε μια οργισμένη κραυγή ελευθερίας που ουρλιάζει στο πρόσωπο του παντοδύναμου σωφρονιστικού συστήματος την πανάρχαια κραυγή ανταρσίας: “Non serviam – Δε θα σε υπηρετήσω”.
Η 9/9 είναι μια μέρα ορόσημο για τους κρατούμενους των αμερικάνικων φυλακών καθώς 45 χρόνια πριν, στις 9/9/1971 οι φυλακές Attica, της Νέας Υόρκης πήραν φωτιά. Περίπου 1.500 κρατούμενοι εξεγέρθηκαν, πήραν ανθρωποφύλακες ως ομήρους και διεκδίκησαν μια σειρά ριζοσπαστικών αιτημάτων. Η εξουσία απάντησε με μηδενική ανοχή και 4 μέρες μετά στις 13/9/1971 τα στρατεύματα της πολιτείας εισβάλλουν και ανακαταλαμβάνουν τη φυλακή αφήνοντας πίσω τους έναν βαρύ απολογισμό αίματος: σχεδόν 40 νεκροί (περίπου 30 κρατούμενοι και 10 φύλακες) καθώς και 89 τραυματίες. Η 9/9 αποτελεί ορόσημο για αυτό ακριβώς το συμβολικό της χαρακτήρα και σε αυτή τη νέα συντονισμένη αγωνιστική κινητοποίηση των κρατουμένων.
Αγώνες σαν κι αυτόν, παρά τον ενδιάμεσο χαρακτήρα τους, είναι ποιοτικά αναβαθμισμένοι συγκριτικά με τη διεκδίκηση για παράδειγμα, στενά προσωπικών ή συντεχνιακών αιτημάτων. Διότι εδώ, το επίδικο, αφορά την απαίτηση για την κατάργηση συνολικά ενός θεσμού που αποτελεί ταυτόχρονα πυλώνα τόσο της καταστολής, όσο και της οικονομίας, του κοινωνικού ελέγχου και της πολιτικής του δόγματος ασφάλειας. Επιπλέον, οι κρατούμενοι διεξάγουν έναν αγώνα κάτω από συνθήκες ακραίας και πολύπλευρης καταπίεσης, σε βαθμό τέτοιο, που χαρακτηρισμοί όπως αυτός του ενδιάμεσου αγώνα ξεθωριάζουν αισθητά. Διότι η καταναγκαστική εργασία στις φυλακές αποτελεί έναν θεσμό που υπηρετεί το σύστημα με πολλούς παράλληλους τρόπους. Πιο κρίσιμο όμως ακόμη, είναι ότι αυτός ακριβώς ο θεσμός οριοθετεί για κάποια εκατομμύρια ανθρώπων ένα καθεστώς γκρίζας ζώνης μέσα στην οποία ορίζονται ως σκλάβοι περιορισμένης ή και ισόβιας θητείας. Το γεγονός ότι πρόκειται για ανθρώπους που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν χαρακτηριστεί εγκληματίες, νομιμοποιεί αυτή τη γκρίζα ζώνη στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας που όχι μόνο δεν εκδηλώνει κάποια ηθική ή αξιακή ένσταση αλλά επωφελείται μάλιστα από την ύπαρξη της. Ο αγώνας για την κατάργηση, και η αμφισβήτηση ενός τέτοιου θεσμού, που εμπεριέχει μάλιστα και μια μορφή σαμποτάζ στα συμφέροντα που εξυπηρετούνται από αυτόν, δεν είναι παρά ένα οδόφραγμα της πιο στοιχειώδους αξιοπρέπειας απέναντι στο πιο σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Είναι σίγουρο πως από αυτό τον αγώνα και μόνο, δεν θα κριθεί η πολιτική της καταστολής που θα ακολουθήσει η κυριαρχία συνολικά. Ανεξάρτητα όμως από την έκβαση του, ο αγώνας αυτός θα έχει αποτελέσει ένα φάρο πολιτικής ανυπακοής απέναντι στο σύστημα και το γεγονός ότι αυτός ο φάρος θα χρωστάει τη δύναμη του σε όλους εκείνους τους καταραμένους, τους απόβλητους, τους κοινωνικά απόκληρους που στις μέρες μας δέχονται ακόμα και επαναστατικά αναθέματα, έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία.
Φυσικά δεν επιδιώκουμε να προβούμε σε καμία εξιδανίκευση ή εξωραϊσμό του συνόλου των κρατουμένων. Όντας και οι ίδιοι εξόριστοι στη χώρα της αιχμαλωσίας εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε πλέον γνωρίσει και από κοντά την σύνθεση του πληθυσμού των φυλακών και δεν τρέφουμε καμία απολύτως ψευδαίσθηση πως αποτελούν νομοτελειακά κάποιου είδους επαναστατικά υποκείμενα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, μάλιστα, οι επιλογές τους, οι ζωές τους, οι αντιφάσεις τους είναι τέτοιες που αξιακά μας χωρίζει άβυσσος. Παρόλα αυτά όντας αιχμάλωτοι και εμείς δε γίνεται να μη νοιώθουμε έστω και λίγο την αγωνία όλων αυτών των κρατουμένων των αμερικάνικων φυλακών.
Πέρα όμως κι από αυτό είναι και μια διαυγής πολιτική ψυχραιμία που μας επιτρέπει να παραμερίσουμε τις όποιες διαφορές νοιώθουμε ότι έχουμε με το υποκείμενο των κρατουμένων καθώς οι διαφορές αυτές δεν αρκούν για να μας κάνουν να σταθούμε αδιάφοροι και ασυγκίνητοι μπροστά στο μέγεθος, την ηθική υπόσταση, το διακύβευμα, την ιστορική και πολιτική παρακαταθήκη ενός τέτοιου αγώνα. Για αυτό δεν είναι μόνο συναισθηματικά και βιωματικά τα κριτήρια που ενεργοποιούν τα αλληλέγγυα αντανακλαστικά μας άλλα έχουν και πολιτική υφή. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν νοιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε τη στήριξη μας σε αυτήν την συντονισμένη εκστρατεία αγώνα που ξεκινάει μέσα από τις ίδιες τις φυλακές των ΗΠΑ από τις 9/9 και μετά, στη διάρκεια της οποίας οι κρατούμενοι θα αρνούνται το ρόλο του σκλάβου που τους έχει επιφυλάξει η δημοκρατική κοινωνία δείχνοντας έμπρακτα απείθεια και ανυπακοή. Κι όπως έχει ειπωθεί “η ανυπακοή είναι το πραγματικό θεμέλιο της ελευθερίας”.
Η διεθνοποίηση του συγκεκριμένου αγώνα μέσα από τα καλέσματα των ίδιων των κρατουμένων για την στήριξη τους από κάθε αλληλέγγυα πρωτοβουλία έρχεται να ενισχύσει τη δυναμική της διεθνούς αλληλεγγύης συνολικά, αποτελώντας, έστω και συμπτωματικά, ένα ακόμα κομμάτι στο ψηφιδωτό των Διεθνών καλεσμάτων αλληλεγγύης όπως η 11η Ιούνη και η Διεθνής Εβδομάδα Αλληλεγγύης. Το ζητούμενο φυσικά για εμάς δεν είναι να αποκτήσει η αλληλεγγύη ημερολογιακό χαρακτήρα αλλά να αναδειχθεί η ομορφιά και η αυθεντικότητα του άτυπου αναρχικού συντονισμού. Για αυτό και χαιρετίζουμε την πρόταση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού – Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης για συντονισμό των αλληλέγγυων δυνάμεων σε μια Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης την 1η του Οκτώβρη, θεωρώντας ότι συμβάλλει στη κατεύθυνση αυτή.
Τέλος, θέλουμε να στείλουμε τους θερμούς μας χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς/ές καθώς και σε όλους τους πολιτικοποιημένους κρατούμενους που θα θελήσουν να είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, για οποιονδήποτε λόγο κι αν το επιθυμεί ο καθένας τους.
Υ.Γ: Τα λόγια μερικές φορές δεν αρκούν για να αποτυπώσουν σε όλη τους την ένταση τα συναισθήματα που νοιώθει κανείς σε κάποιες περιστάσεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν υποδεχτήκαμε καθόλου καλά την είδηση πως τα σκουπίδια της ιταλικής αντιτρομοκρατικής (DIGOS) εξαπέλυσαν μια νέα αντιαναρχική επίθεση εναντίον συντρόφων μας στη γειτονική χώρα με την ευφάνταστη ονομασία “Scripta Manent” (τα γραπτά μένουν). Εισβολές σε σπίτια, κατ’ οίκον έρευνες, διώξεις, φωτογραφήσεις υπόπτων, συλλήψεις, προφυλακίσεις…
Για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο της καταστολής βρίσκεται η FAI, μόνο που τώρα θυμήθηκαν να ξεψαχνίσουν υποθέσεις του 2006 και του 2007 που αφορούσαν τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών τότε. Έτσι οι Anna Beniamino, Marco Bisesti, Emiliano Danilo Cremonese, Valentina Speziale και Alessandro Mercogliano περνούν το κατώφλι των φυλακών ενώ παράλληλα εκδίδεται νέο ένταλμα κράτησης των αδελφών μας Alfredo Cospito και Nicola Gai, μέλη της FAI – Πυρήνας Όλγα ( ο πυρήνας που ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του διευθυντικού στελέχους της Ansalso Nucleare Roberto Adinolfi). Σε ξεχωριστές έρευνες στο σπίτι ενός ακόμα συντρόφου, που δραστηριοποιείται στη Croce Nera Anarchica (Ιταλικός Αναρχικός Μαύρος Σταυρός), του Daniele Corteli βρίσκονται ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολογίας και μερικές μπαταρίες με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για κατοχή υλικών με τα οποία θα μπορούσαν ενδεχομένως να κατασκευαστούν εκρηκτικοί μηχανισμοί και να προφυλακιστεί και ο ίδιος. Όσο κι αν είναι κανείς εξοικειωμένος με την ιδέα της αιχμαλωσίας, ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί, δίχως ένα σφίξιμο στη καρδιά, τα δυσάρεστα νέα της σύλληψης συντρόφων, όσο μακριά κι αν βρίσκονται εκείνοι. Η σκέψη μας είναι μαζί τους, μαζί με τον καθένα και την καθεμία στη ζωή των οποίων άνοιξε απότομα ένα νέο κεφάλαιο, ένα κεφάλαιο φυλακής.
Τέλος, απευθύνουμε έναν ιδιαίτερα θερμό χαιρετισμό στον αδερφό μας Alfredo Cospito που παραβλέποντας κάθε πιθανό κόστος και συνέπεια έσπασε στις 30 Αυγούστου το διαχωριστικό τζάμι των επισκεπτηρίων της πτέρυγας ασφαλείας στις φυλακές της Φεράρα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, με αφορμή την καταδίκη σε 115 χρόνια φυλακής που πρόσφατα επιβλήθηκε σε όλα τα μέλη της.
Σύντροφε, η πράξη σου φώτισε την καρδιά μας και μας γέμισε συγκίνηση. Τέτοιες αδερφικές χειρονομίες αποδεικνύουν την πραγματική ομορφιά της αυθεντικής αναρχικής αλληλεγγύης. Σου ευχόμαστε δύναμη σε ό,τι κι αν έρθει στη συνέχεια.
Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Χάρης Χατζημιχελάκης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Παναγιώτης Αργυρού
Γιώργος Νικολόπουλος
Μιχάλης Νικολόπουλος