6 Δεκέμβρη 2008, εξάρχεια, ένας από μας δολοφονείται. Ο μπάτσος Κορκονέας και ο συνεργός του Σαραλιώτης εκτελούν εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο Αλέξη. Για περίπου ένα μήνα η ελλάδα βιώνει μία πρωτοφανή κοινωνική εξέγερση με συγκρούσεις, καταλήψεις και χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο. Το ξέσπασμα αυτό αποτελεί επίσης προϊόν της τεταμένης κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης που άρχισε να γίνεται έκδηλη εκείνη την εποχή στην ελλάδα. Η οργή, ο αυθορμητισμός και όχι η πολιτική μεθόδευση κάποιων ομάδων ήταν αυτό που οδήγησε στην εξέγερση του ’08. Η ίδια οργή σήμερα οφείλει να εκφραστεί ξανά αδιαμεσολάβητα απαντώντας τόσο στην οχτάχρονη διόγκωση της καταστολής που έχει ακολουθηθεί από το ίδιο το κράτος και τους τοποτηρητές του, όσο και ενάντια σε κάθε οικονομικό – κοινωνικό – πολιτικό πρόβλημα που παράγεται σε μια συνθήκη αυξανόμενης κυριαρχίας του κράτους και του καπιταλισμού που βρίσκεται σε μια φάση βίαιης αναδιάρθρωσης τα τελευταία χρόνια.
Εμείς απ’ την πλευρά μας, ζώντας στη Μυτιλήνη, έχουμε γίνει μάρτυρες δεκάδων κρατικών δολοφονιών εις βάρος μεταναστών-τριών, είτε άμεσες από χέρια λιμενικών, είτε έμμεσες λόγω πνιγμών – στην προσπάθειά τους να φτάσουν σε ένα ‘ασφαλές’ μέρος με σάπιες βάρκες και ακραία καιρικά φαινόμενα. Όμως για αυτές τις πολιτικές που ασκούνται πάνω στα σώματα των μεταναστών-τριών δεν παίζει ρόλο μόνο το κράτος. Όσοι-ες μετανάστες-τριες επιβιώνουν, πέφτουν θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης από την τοπική κοινωνία, ενώ όσοι δεν μπορούν να συνεισφέρουν στην τοπική οικονομία αλλά και γενικότερα δεν έχουν κάποια παραγωγική αξία, στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά χιλιάδες. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη στάση των ντόπιων πατριωτών ρουφιάνων έθρεψαν και άφησαν χώρο στο να αναδυθούν νεοφασιστικές συμπεριφορές και ομάδες, που με το προσωπείο του πατριωτισμού και της ‘αγανάκτησης’ για το “προσφυγικό” βγήκαν στην επιφάνεια.
Στο σήμερα,
για μας ο Δεκέμβρης δεν αποτελεί μία τυχαία αναταραχή του ιστορικού γίγνεσθαι.
Ο Δεκέμβρης ήταν μια πυκνή στιγμή που ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας και τις εαυτές μας σπάζοντας τις συντεταγμένες ρουτίνες της κανονικότητας που επιτάσσει η κυριαρχία. Εκείνες τις μέρες κανείς και καμία δεν άφησε την εργασία να του κλέψει το χρόνο. Εκείνες τις μέρες τα εμπορεύματα καταστρέφονταν τελετουργικά και μαζικά, γίνονταν όπλα, οδοφράγματα ή αποκαΐδια, αντί να λατρεύονται, όπως επιτάσσει το θέαμα. Ο κόσμος μέσα σε μια διάχυτη παιγνιώδη κατάσταση, απαλλοτρίωνε, κατέστρεφε, χάριζε. Εκείνες τις μέρες ξεπεράσαμε το φόβο και την αδράνεια κάνοντας δικούς μας τους δρόμους, σε μια συνθήκη με ανοιχτές τις άπειρες δυνατότητες. Μια φλεγόμενη ρωγμή στην κανονικότητα, στην εξουσία και στα πλέγματά της.
Οι ρωγμές όμως βαθαίνουν και δημιουργούν ρήγματα. Ο Δεκέμβρης του ’08, η πλατεία Ταξίμ, το φλεγόμενο Παρίσι φέτος, “κλείνουν το μάτι” το ένα στο άλλο σε έναν εξεγερσιακό χορό.
Γι’ αυτούς και άλλους τόσους λόγους, αποφασίσαμε να καταλάβουμε το κτήριο της ΑΤΕ ως αντίδραση στη γενικευμένη ανοχή και απάθεια που έχει καταλάβει ολόκληρη την κοινωνία αλλά και το ίδιο το κίνημα. Δεν θέλουμε η 6 Δεκέμβρη να αποτελέσει άλλη μία καθιερωμένη επέτειο, αλλά μια αναζωπύρωση της εξεγερτικής προοπτικής που γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του ’08.
Καλούμε όσους/ες αλληλέγγυους/ες στην συνέλευση της Κατειλημμένης ΑΤΕ στις 16:00 αλλά και σε στήριξη καθ’ όλη τη διάρκειά της.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ STONEWALL, ΤΟ ΣΙΑΤΛ, Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ, Η ΤΑΞΙΜ
ΖΟΥΝΕ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Αναρχικές/οί
[5 Δεκέμβρη 2016]