Όπως είχαμε προειδοποιήσει… Επιστρέψαμε.
Μέσω του παρόντος κειμένου αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την ολοκληρωτική καταστροφή μιας μηχανής της γραμμής 230 της εταιρείας Transantiago στη συνοικία του Πουέντε Άλτο στις 11:30 της 26ης Δεκέμβρη 2016 μέσω της τοποθέτησης ενός αυτοσχέδιου εμπρηστικού μηχανισμού.
Αντίστοιχη ενέργεια είχαμε επιχειρήσει και στις 18 Αυγούστου, τοποθετώντας έναν μηχανισμό σε λεωφορείο της γραμμής 110 της συνοικίας Μαϊπού, με ασαφή όμως αποτελέσματα. Αυτήν τη φορά, έχοντας πάρει το μάθημά μας, τροποποιήσαμε κάποιες επιχειρησιακές λεπτομέρειες ώστε να είμαστε εντελώς σίγουρες/οι πως το μικρό μας σαμποτάζ θα ήταν εξολοκλήρου επιτυχές.
Με αυτόν τον τρόπο, αχρηστέψαμε έναν μικρό κρίκο της εμπορικής ροής που μεταφέρει ως επί το πλείστον καταπιεσμένες/ους έτσι ώστε να επιβραδύνουμε τα τρισάθλια γρανάζια της κοινωνικής παραγωγής και να χαθεί, έστω και για λίγο, η υπεραξία που παράγεται για επιχειρηματίες, διευθυντάδες και κάθε λογής μαζηγέτες με την προσωρινή και υποχρεωτική καθυστέρηση της μεταφοράς εκμεταλλευόμενων, που ταΐζει τις τσέπες των πλουσίων μέσω της μισθωτής εργασίας και της φρενήρους κατανάλωσης που κυριαρχούν αυτές τις μέρες.
Κάνουμε ξεκάθαρη τη θέση μας· στο στόχαστρό μας δεν ήταν ποτέ οι φτωχές/οί ούτε οι απόκληρες/οι του κάμπου ή της πόλης. Απόδειξη γι’ αυτό συνιστά πως επιλέξαμε ένα λεωφορείο πρακτικά άδειο, λίγο προτού φτάσει στο τέρμα του για να ενσωματωθεί γρήγορα και πάλι στη ροή της εκμετάλλευσης, κατανάλωσης και μιζέριας με την οποία συνεργάζεται το μέσο της συλλογικής μετακίνησης. Επίσης, ο μηχανισμός μας ήταν παρασκευασμένος με τέτοιον τρόπο ώστε, ακόμα κι αν υπήρχαν μέσα στο λεωφορείο επιβάτες, να παραγάγει αρκετό θόρυβο ως προειδοποίηση για το αναπόφευκτο, ήτοι τον εμπρησμό μας. Συμπληρωματικά μ’ αυτά τα μέτρα, καταστρώσαμε το πλάνο μας για να το φέρουμε εις πέρας μονάχα στην περίπτωση όπου δεν θα υπήρχε κανείς κοντά στο σημείο της αρχικής ανάφλεξης, κι αν δεν συνέτρεχε αυτή η προϋπόθεση, απλά δεν θα ’χαμε βάλει μπρος το σχέδιό μας.
Έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα, και διόλου δεν διστάζουμε να πούμε πως χτυπήσαμε εύστοχα τις τσέπες όσων δεν γνωρίζουν την επισφάλεια μιας οικονομικά δύσκολης ζωής, μπλοκάροντας τη ροή που αντιπροσωπεύει το Κεφάλαιο μέσω αυτού του μικρού αλλά αποτελεσματικού σαμποτάζ, και ταυτόχρονα θυμίζοντας πως αυτόν τον μήνα δεν είναι τα πάντα φράγκα και κατανάλωση, κι ότι εξακολουθούν να υφίστανται πολλοί λόγοι για αγώνα.
Αφιερώνουμε αυτήν τη δράση στα συντρόφια Χουάν Φλόρες Ρικέλμε, Νάταλυ Καζανόβα Μουνιός και Ενρίκε Γκουσμάν Αμαντέο, τα οποία βρίσκονται αιχμάλωτα κατηγορούμενα για διάφορες βομβιστικές επιθέσεις κι απειλούνται με υψηλότατες ποινές. Το σαμποτάζ στη ροή εμπορευμάτων στον νότιο τομέα του Σαντιάγο είναι ένα κάποιο σινιάλο αλληλεγγύης στα συντρόφια αυτά, που ζούσαν κοντά στη συνοικία στην οποία χτυπήσαμε.
Με αυτήν τη χειρονομία θέλουμε να χαιρετίσουμε εκ νέου τους ακυβέρνητους συντρόφους Φρέντυ Φουεντεβίγια Σάα, Μαρσέλο Βιγιαρροέλ Σεπούλβεδα και Χουάν Αλίστε Βέγκα, που ’ναι και οι τρεις έγκλειστοι στη Φυλακή Υψηλής Ασφαλείας, καταδικασμένοι για τη μιντιακή Υπόθεση Σεκιούριτι. Στέλνουμε επίσης μια αδερφική αγκαλιά στους Ιγκνάσιο Μουνιός Ντελγάδο, Κέβιν Γκαρρίδο και Χοακίν Γκαρσία, αιχμαλώτους του Κοινωνικού Πολέμου επειδή τροφοδότησαν την επαναστατική αντεπίθεση στη Χιλή.
Ξεχωριστή αναφορά κάνουμε στη Νατάλια Κογιάδο (Τάτο), η οποία είναι φυλακισμένη επειδή πραγματοποίησε ένα παρόμοιο σαμποτάζ με το δικό μας σχεδόν πριν από 2 χρόνια. Συντρόφισσα, οι πεποιθήσεις σου θρέφουν τα εξεγερμένα όνειρα!
Δραττόμαστε επίσης αυτού του μικρού δημόσιου βήματος για να θυμίσουμε πως στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν υπήρξαν συντρόφια που πήγαν ακόμα παραπέρα και δεν αρκέστηκαν στο σαμποτάρισμα της εμπορικής ροής, αλλά την ανέκτησαν κιόλας, απαλλοτριώνοντας κάποια από τα χρήματα με τα οποία μας κλέβουν τη ζωή τ’ αφεντικά κι οι διευθυντάδες του Κράτους/Κεφαλαίου. Έτσι, σε μια άσκηση μαχητικής μνήμης, φέρνουμε στο παρόν τους Σέρχιο Βαλδές, Ιγκνάσιο Εσκομπάρ Ντίας και Ενρίκε Τόρρες, συντρόφους του αντάρτικου Κινήματος Νεολαίας Λαουτάρο, οι οποίοι έπεσαν νεκροί ενόσω κάλυπταν την αποχώρηση ομάδων τους μετά από ληστεία σε υποκατάστημα της τράπεζας Santander στις 18 Δεκέμβρη 1991 στην πόλη Κοκίμπο της Χιλής.
Δεν ήταν όμως μονάχα οι σύντροφοι των πολιτικοστρατιωτικών σχηματισμών που εφάρμοζαν αυτές τις πρακτικές· γι’ αυτό, σ’ εγγύτητα προς τις ιδέες μας, δεν ξεχνάμε τον αναρχικό Κλάουντιο Λαβάτσα, που αυτήν τη στιγμή εκτίει βαριά ποινή ύστερα από ληστεία ενός απ’ αυτά τα κέντρα συσσώρευσης πλούτου, ενέργεια που όλως παραδόξως πραγματοποιήθηκε επίσης μια 18η Δεκέμβρη, αλλά το έτος 1996 στην Ισπανία.
Συνάμα με όλα αυτά, δεν μπορούμε σε αυτή την περίσταση να μην αναφερθούμε σ’ έναν αδερφό μας, ο οποίος υπήρξε ενεργό μέλος τούτης της ομάδας και έπεσε νεκρός το πρωινό της 11ης Δεκέμβρη πριν από 3 χρόνια, στη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών, σε απόπειρα απαλλοτρίωσης τράπεζας στη συνοικία του Πουδαουέλ. Σίγουρα, ο Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ θα μας είχε συντροφέψει σε αυτήν τη νέα συνωμοτική μας γύρα, αν δεν τον είχε δολοφονήσει ένας πληρωμένος εκτελεστής του Κεφαλαίου. Μερικές απ’ αυτές τις εξεγερσιακές φλόγες είναι προς τιμήν σου, κάνοντας αυτήν τη μικρή χειρονομία έναν χαιρετισμό λευτεριάς στη μνήμη σου.
Με επιμονή, μνήμη, αλληλεγγύη κι ανατροπή συνεχίζουμε τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία!
Όπως χτες, έτσι και σήμερα εξακολουθούν να υφίστανται λόγοι για αγώνα!
Να επεκτείνουμε το μίσος για τ’ αφεντικά!
Όσο υπάρχει μιζέρια θα υπάρχει εξέγερση!
Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ παρών!
Εικονοκλαστικός Κύκλος Μικέλε Αντζολλίλο
Ανταγωνιστικοί Πυρήνες του Νέου Αντάρτικου Πόλης