Στις 11 Γενάρη συμπληρώθηκαν 78 χρόνια από την προμελετημένη δολοφονία 22 Ανδαλουσιανών εργατών στην τοποθεσία Κάσας Βιέχας, στην οροσειρά του Κάδιξ. Εβδομήντα οκτώ χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το Σύστημα δεν κατάφερε να σβήσει τη μνήμη ενός απάνθρωπου και ντροπιαστικού κρατικού εγκλήματος, μιας πράξης που διαπράχθηκε από τη Δεύτερη Δημοκρατία – Ισπανική εξυπακούεται.
Μπροστά στο κάλεσμα της CNT, πλειοψηφικό ταξικό συνδικάτο στην Ιβηρική Χερσόνησο, κυρίως στον αγροτικό τομέα, στις 11 Γενάρη 1933, οι εργάτες στο Κάσας Βιέχας ξεσηκώνονται, κηρύσσοντας τον ελευθεριακό κομμουνισμό στην τοπική κοινότητα. Αφού περικύκλωσαν τη βάση της Τοπικής Φρουράς, τους άσκησαν πίεση να παραδοθούν, επιβεβαιώνοντάς τους ότι θα τους επέτρεπαν να φύγουν ασφαλείς. Ήταν μονάχα μία χούφτα πεινασμένων αγροτών, οπλισμένων με λίγες παλιές κυνηγετικές καραμπίνες. Η Τοπική Φρουρά απάντησε με πυροβολισμούς, ζητώντας βοήθεια. Λίγες ώρες αργότερα, εισβάλλουν στο χωριό εκατοντάδες χωροφύλακες και στρατιώτες της Δημοκρατικής Φρουράς Εφόδου. Σχεδόν στο σύνολό τους οι εξεγερμένοι το σκάνε, μπροστά στην εμφανέστατη αδυναμία τους να αμυνθούν. Δεδομένης της αποτυχίας και λήξης της τοπικής εξέγερσης, παρ’ όλα αυτά οι δυνάμεις της «τάξης» πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, δολοφονώντας δεκάδες κατοίκους. Ο Φρανθίσκο Κρουθ καταφεύγει στο σπίτι του μαζί με 8 ακόμη άτομα. Μετά την αντίσταση που προέβαλαν, το σπίτι παραδίδεται στις φλόγες, όπου αρκετοί κάηκαν και οι υπόλοιποι πυροβολήθηκαν στην προσπάθειά τους να βγουν απ’ αυτό και να το σκάσουν.
Είναι προφανής η στάση τιμωρίας και παραδειγματισμού της Εξουσίας. Δεν έφτασαν στην περιοχή με σκοπό μονάχα να καταπνίξουν έναν ξεσηκωμό· αυτό ήταν το λιγότερο. Πρόθεσή τους ήταν ο εκφοβισμός του Ανδαλουσιανού εργάτη, μετατρέποντας το Κάσας Βιέχας σε μία προληπτική συλλογική τιμωρία. Για μία ακόμη φορά, η ιστορία επαναλαμβανόταν. Την ιστορία την οποία υπέφερε ο λαός μας, και κυρίως οι χωρικοί, εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Από την κατάληψη της περιοχής μας, το συστηματικό σφετερισμό της γης, τη νομιμοποιημένη κλοπή του πλούτου. Η πολιτική των κυρίαρχων ελίτ πάντα ήταν η ίδια. Η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος στυγνής αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης βασίζεται σε 3 παραμέτρους: οικονομική αδυναμία, κοινωνική-πολιτισμική αποξένωση και κρατική τρομοκρατία. Σκοπός ήταν και είναι η παραγωγή εύπλαστων υπηκόων, ανίκανων να ανταπαντήσουν και πάντα διαθέσιμων να χρησιμοποιηθούν ως φθηνά εργατικά χέρια. Οι πράξεις τόσο της αριστοκρατίας, όσο και των αστών κληρονόμων της προσανατολίζονταν πάντα στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.
Όσα συνέβησαν στην Ανδαλουσία και στις λαϊκές της τάξεις, ξεκινώντας πριν από εκατονταετίες έως και σήμερα, απαντούν σε αυτή την αποικιοκρατική λογική. Τίποτα δε συνέβη τυχαία. Γι’ αυτόν το λόγο καταλαμβάνουμε τις τελευταίες στατιστικές θέσεις, οικονομικά ή κοινωνικά. Με δικτατορίες, μοναρχίες ή «δημοκρατίες», συγκεντρωτισμό ή «Αυτόνομες Επαρχίες», δεξιούς ή «αριστερούς». Με οποιαδήποτε Ισπανία, πάντα είμαστε και θα είμαστε οι πρώτοι στη φτώχεια. Ανεργία και απουσία ευκαιριών. Να αρνούμαστε, ν’ αδιαφορούμε ή να μειώνουμε την πραγματικότητα, να διαχωρίζουμε ή να απομονώνουμε γεγονότα με ρίζες ή αιτίες απελευθερωτικές, μονάχα αδιαφορία μπορεί να σημαίνει, συνεργατισμό με την άρχουσα τάξη και προδοσία απέναντι στο λαό και στην εργατική τάξη.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα γεγονότα στο Κάσας Βιέχας δίνουν παράδειγμα και συνθέτουν, όπως κανένα άλλο στη σύγχρονη ιστορία, τόσο την καταπίεση, την καταδίωξη και την καταστολή που υπέστη ο Ανδαλουσιανός εργάτης, όσο και το μόνιμο και σταθερό του αγώνα αντίστασης, απελευθέρωσης και επανάκτησης όλων των κλεμμένων, της γης του και της ελευθερίας του. Από τους ξεσηκωμούς στα χωριά Αλπουχάρα, τις εξεγέρσεις των υπέρμαχων της οργάνωσης και δημιουργίας Συνομοσπονδίας Καντονιών, περνώντας στις επαναστατικές απεργίες και τις κολεκτιβοποιήσεις του περασμένου αιώνα, μέχρι της καταλήψεις γης του παρόντος.
Σ.τ.Μ. Το ισπανικό κράτος είναι χωρισμένο σε περιφέρειες οι οποίες ονομάζονται «Αυτόνομες» Περιφέρειες, υπό την έννοια ότι αυτές έχουν έναν περιορισμένο βαθμό «αυτονομίας» (δηλαδή τοπικό κοινοβούλιο), άλλες σε μικρότερο και άλλες σε μεγαλύτερο βαθμό.
No Comments “78 χρόνια από τη σφαγή στο Κάσας Βιέχας”