Βρυξέλλες: δύο φυλλάδια από αυτές τις τελευταίες μέρες.

ΠΑΡ’ΟΛΑ ΑΥΤΑ – Για τους απανταχού εξεγερμένους

Οι λέξεις δύσκολα μπορούν να συλλάβουν μια πραγματικότητα, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες ξεπερνούν πάντα αυτό που τα λεξιλόγια έχουν να μας προσφέρουν. Κι όμως είναι ζωτική ανάγκη να μιλήσουμε, να δοκιμάσουμε να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμαστε και που αισθανόμαστε. Και κυρίως τώρα που ο κρατικός τρόμος με τις δυνάμεις της τάξης επιχειρεί να σωπάσουν τα πάντα.

Εδώ και χρόνια λέμε ότι για να σκεφτείς και να μιλήσεις ελεύθερα χρειάζεται χρόνος και χώρος. Και αυτός ο χρόνος και αυτός ο χώρος δε μας δίνονται ποτέ έτσι, πρέπει από μόνοι μας να τους κατακτήσουμε, να τους αποσπάσουμε με τη τη βία από την πραγματικότητα των υποχρεώσεων και των απαγορεύσεων. Νά γιατί μιλήσαμε και μιλάμε για εξέγερση, για πράξεις με τις οποίες δημιουργούμε το χώρο για να ζήσουμε, για να δώσουμε έκφραση στις επιθυμίες μας για ελευθερία που δεν ανέχονται τη απαίσια δυστυχία και ασχήμια αυτού του κόσμου.

Την τελευταία βδομάδα, το Κράτος επέλεξε να γεμίσει κάθε δυνατό χώρο με μπάτσους, κλούβες, ασφαλίτες, κελιά και κάθε είδους κακομεταχείριση. Το Κράτος έχει ήδη δείξει ότι μόλις που ανέχεται να παρακινούν οι αναρχικοί με λόγια και με πράξεις για εξέγερση, αλλά αυτήν τη βδομάδα, όλα εκτιλύχθηκαν έτσι ώστε να εμποδίσουν τη συνάντηση των διαφορετικών εστιών εξέγερσης που ζυμώνουν την κοινωνική συγκρουσιακότητα στις Βρυξέλλες. Και η εξουσία μίλησε την πιο απλή γλώσσα που διαθέτει: τον τρόμο, δηλαδή τη συστηματική και αδιάκριτη βία.

Η διαδήλωση που είχε καλεστεί για την 1η οκτώβρη ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών, ενάντια σε όλες τις φυλακές, τα σύνορα και τα κράτη, έπρεπε πάση θυσία να μη γίνει. Διατάχθηκε απαγόρευση συνάθροισης από τέσσερεις δήμους των Βρυξελλών, κι ενώ μια επιβλητική αστυνομική δύναμη συλλάμβανε κάθε άτομο που κινούνταν περιμετρικά του χώρου της διαδήλωσης, άλλες διμοιρίες είχαν δημιουργήσει ένα ατσάλινο τείχος γύρω από γειτονιές και σταθμούς του μετρό. Τα περίχωρα των φυλακών στο Forest και στο Saint-Gilles ήταν ερμητικά κλειστά, ενώ στο κέντρο του Anderlecht, περιπολούσαν αστυνομικοί με καλυμένα τα πρόσωπά τους, και με τα όπλα στο χέρι. Εκατοντάδες ήταν οι προληπτικές προσαγωγές, και δεκάδες άτομα ταπεινώθηκαν, κακομεταχειρίστηκαν και χτυπήθηκαν μέσα στα αστυνομικά τμήματα.

Ας το πούμε ξεκάθαρα: το Κράτος δε φοβάται μια χούφτα αναρχικούς, αλλά μια πιθανή εξάπλωση του εξεγερτικού ιού, για την οποία εργάζονται μέρα με τη μέρα οι επαναστάτες. Εδώ και πολύ καιρό οι Βρυξέλλες, μοιάζουν με μια κοινωνική πυριτιδαποθήκη όπου οι κοινωνικές εντάσεις επιχειρείται να κατασταλούν μέσω περισσότερης αστυνόμευσης, τραυματισμούς και ακόμη δολοφονίες όλων όσων στρατεύνονται στη σύγκρουση. Παρ’όλα αυτά, οι κοινωνικές εντάσεις συνεχίζουν να εκφράζονται με ριζοσπαστικό τρόπο: από τις όλο και συχνότερες εξεγέρσεις στα γκέτο, μέχρι τις ανταρσίες των φυλακών και των κέτνρων κράτησης, από τις στοχευμένες επιθέσεις σε δομές του Κράτους και του Κεφαλαίου μέχρι την όλο και ευρύτερη εχθρότητα για κάθετί που φοράει στολή. Πιθανά, η διαδήλωση της 1ης οκτώβρη να ήταν μια από τις ευκαιρίες να ανταμώσουν όλες αυτές οι εστίες αντίστασης με τις αντιεξουσιαστικές ιδέες, και γι’αυτό έπρεπε να κατασταλεί.

Παρά την στρατιωτικοποιημένη ειρήνευση των τελευταίων ημερών, συνεχίζουμε να στρέφουμε με πάθος την προσοχή προς αυτήν την κοινωνική πυριτιδαποθήκη, γνωρίζοντας ότι κάθε ευκαιρία μπορεί να αποδειχτεί η κατάλληλη για να ανάψει το φιτίλι. Και μπορεί το κάλεσμα για μια διαδήλωση να έπεσε πάνω σε σχεδόν αδιαπέραστα εμπόδια, άλλες πρακτικές και δραστηριότητες θα βρουν το δρόμο τους.

Παρά τα αστυνομικά τείχη που μας κρατούν σε απόσταση, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η συνάντηση των διαφορετικών εστιών εξέγερσης, είναι πιθανή αναγκαία κι εφικτή. Κανένας κατασταλτικός εκβιασμός απ’την πλευρά του Κράτους δε θα μας κάνει να εγκαταλείψουμε αυτόν τον ενθουσιασμό.

Παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες χάσαμε από τα χέρια μας την πρωτοβουλία, είμαστε αποφασισμένοι στην καρδιά και στο μυαλό να την ξαναπιάσουμε. Παρ’όλα αυτά συνεχίζουμε. Τίποτα δεν τέλειωσε…οι ευκαιρίες είναι πάντα εκεί, έτοιμες να τις αρπάξουμε.

Τη στιγμή αυτή, τέσσερις σύντροφοι παραμένουν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής του Forest, κατηγορούμενοι για την επίθεση σε ένα αστυνομικό τμήμα των Βρυξελλών, τη νύχτα της 1ης Οκτώβρη. Να τους δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας και την αλληλεγγύη μας.

Αναρχικοί που δεν παραιτούνται απ’την υπόθεση…

Βρυξέλλες, 5 Οκτώβρη 2010.

Σχετικά με τη διαδήλωση της 1ης Οκτώβρη

Πάει κάποιος καιρός που έχουμε την συνήθεια να ανοίγουμε συζητήσεις σε διάφορες γειτονιές συνδέοντας το θέμα των στρατοπέδων κράτησης μεταναστών και των φυλακών με το σύνολο των αιτιών που καταπιέζουν τις ζωές μας. Επιδιώκουμε να συναντιόμαστε και να μοιραζόμαστε ιδέες, πληροφορίες, εξεγερσιακές στιγμές…Γιατί οι αγώνες και οι εξεγέρσεις (ανταρσίες, πυρπολήσεις…) που οργανώνονται στο εσωτερικό των φυλακών, βρίσκουν απ’έξω την ηχώ των αλληλέγγυων και των εξεγερμένων, μέσα από διάφορες μορφές επιθέσεων (ταραχές για αλληλεγγύη με τους κρατούμενους, επιθέσεις σε εταιρίες που συνεργάζονται στην κατασκευή των κέντρων κράτησης και των φυλακών, αφίσες, διαδηλώσεις, συνθήματα σε τοίχους…).

Μέσα από αυτές τις εμπειρίες ήταν που γεννήθηκε η επιθυμία μας να προτείνουμε την κατάλληλη στιγμή μια κατάληψη δρόμου: τη διαδήλωση της 1ης Οκτώβρη ενάντια στα κέντρα κράτησης, ενάντια στα σύνορα, ενάντια στις φυλακές, ενάντια στο Κράτος. Διαδήλωση που δε θέλαμε να δηλώσουμε στις αρχές, γιατί η εξεγερμένη μας επιθυμία δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα με τη θέληση για έλεγχο ενός Κράτους που απελαύνει, φυλακίζει, καταπιέζει. Γιατί αυτό θα μας επέβαλλε μια καθορισμένη διαδρομή μακριά απ΄τις φτωχογειτονιές όπου βιώνεται καθημερινά αυτή η πραγματικότητα, και θα μας εμφάνιζε σαν διαφορετικούς απ’αυτούς που εμείς αναγνωρίζουμε για δικούς μας.

Αυτή η διαδήλωση δεν έγινε. Τις μέρες που προηγήθηκαν, οι δήμοι Forest, Saint-Gilles και Anderlecht ψήφισαν ένα ειδικό βούλευμα που απαγόρευε τις συναθροίσεις άνω των 5 ατόμων. Το γεγονός αυτό συνδυασμένο με την τεράστια αστυνομική δύναμη οδήγησε στη σύλληψη περίπου 200 ατόμων, τα περισσότερα από τα οποία αφεθηκαν ελεύθερα μέσα στις επόμενες ώρες, και άλλα κρατήθηκαν προφυλακισμένα, με την υποψία ότι συμμετείχαν το προηγούμενο βράδυ στην επίθεση που έγινε στο ασυνομικό τμήμα της πλατείας Jeu de Balle.

Τίποτα απ’όλα αυτά δε μας εκπλήσσει: πάνω σε τέτοια ζητήματα όπως και στις καθημερινές ζωές πολλών από εμάς, η καταστολή παίρνοντας διάφορες μορφές (μπάτσοι, δικαστές, ανθρωποφύλακες…) επιτρέπει στο κράτος να φιμώνει, να απομονώνει, να διαχωρίζει κάθε πλευρά από τη ζωή μας. Τίποτα δε μας εκπλήσσει όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά ανταποκρίνονται στις ανάγκες μιας οικονομίας στην οποία ευτυχούν όσοι αντλούν τα οφέλη από τη δική μας εκματάλλευση.

Παρ’όλα αυτά, την Κυριακή το απόγευμα, εμείς είμαστε ακόμη εκεί διατεθειμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα στον οποίο έχουμε δεσμευτεί. Επειδή αυτή η διαδήλωση ήταν για μας πολλά περισσότερα από μια σύντομη στιγμή εξέγερσης. Και επειδή συνεχίζουμε να αναζητούμε εκείνες τις συναντήσεις με τα άτομα και τα μέσα τις επίθεσης ενάντια σ’αυτόν τον κόσμο και τους εξουσιαστές του.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ!

στα γαλλικά:  http://www.non-fides.fr/?Bruxelles-Deux-tracts-de-ces , http://juralibertaire.over-blog.com/article-no-border-bruxelles-la-rafle-58231337.html