Ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Είμαι τρανσέξουαλ.

Η ομιλία του αναρχοκομμουνιστή τράνσμαν Jamrat Mason στο Hackney Pride 2010.

Το όνομά μου είναι Jamrat Mason και έχω κόλπο. Συμμετέχω στην κοινότητα Δράσης του Ανατολικού Λονδίνου, αλλά σήμερα βρίσκομαι εδώ για να μιλήσω ως τρανσέξουαλ.
Ο όρος “transgender” (διεμφυλικός) είναι ένας διαδεδομένος όρος που περιγράφει ένα μεγάλο εύρος ανθρώπων που με κάποιο τρόπο αποκλίνουν από το φύλο που αναγράφεται στα πιστοποιητικά γέννησής τους. Έτσι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να μιλήσω εξ ονόματος των διεμφυλικών. Μπορώ μονάχα να μιλήσω για τον κόσμο όπως τον βλέπω εγώ , από τη δικιά μου θέση, ως τρανσέξουαλ.

Είμαι ένα τυχερό τραβεστί. Πρώτα απ όλα γιατί είμαι ζωντανός. Και δεύτερον γιατί έχω μια οικογένεια που με αγαπάει. Αυτό δεν θα πρεπε να θεωρείται τύχη, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή είναι. Η εμπειρία μου είναι αρκετά ιδιαίτερη για αυτό θα σας περιγράψω εν τάχει το ιστορικό της: Στα 3 μου χρόνια η πρώτη μου φράση ήταν «Είμαι αγόρι» και στα 7 μου όταν συνέχιζα να ισχυρίζομαι το ίδιο, οι γονείς μου με πήγαν σε ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος είπε πως πιθανόν είχα «Δυσφορία Φύλου». Οι γονείς μου μίλησαν στο σχολείο και μου επέτρεψαν να κόψω τα μαλλιά μου και να φορέσω τη στολή των αγοριών. Όταν ήμουν 8 με πήγαν σε έναν ειδικό στο Λονδίνο τον οποίο και έβλεπα μέχρι τα 18 μου. Στα 12 μου άλλαξα νόμιμα το όνομά μου με έξοδα της γιαγιάς μου. Έτσι ζω σαν άντρας από τα 7 με 8 μου χρόνια. Πέρασα μια πλήρη γυναικεία εφηβεία και τελικά πήρα τεστοστερόνη όταν ήμουν 21. Εγχειρίστηκα στα 22. Τώρα είμαι 24 και κάπως έτσι δείχνω τα τελευταία 2 χρόνια.

Η πρόθεσή μου δεν είναι να ζητήσω την ευσπλαχνική αποδοχή των διεμφυλικών , ώστε να σταματήσουν να μας προσβάλλουν και να μας δέρνουν…Θέλω να μιλήσω για την τρανσοφοβία σαν ένα ζήτημα που μας επηρεάζει όλους μας, και που όλοι μπορούμε να αγωνιστούμε με κάποιο τρόπο εναντίον του. Πρέπει σαν κοινωνία να γίνουμε καλύτεροι στα ζητήματα του φύλου.

Στη μήτρα όλοι ξεκινάμε σαν γυναίκες. Οι άνθρωποι που γεννιούνται σαν αγοράκια αλλάζουν κατά τη διάρκεια της κύησης με την τεστοστερόνη. Η κλειτορίδα μεγαλώνει και γίνεται πέος ενώ τα χείλη γίνονται όσχεο. Οι γυναίκες (woman) αποκαλούνται έτσι γιατί υποτίθεται πως είναι φτιαγμένες κατ ομοίωση του άντρα (man) αλλά με κόλπο (womb). Αλλά στην πραγματικότητα, οι άντρες είναι γυναίκες με μεγάλες κλειτορίδες. Οι περισσότεροι άνθρωποι γεννιούνται με πέος ή κόλπο, αλλά κάποιοι άνθρωποι είναι κάπου ανάμεσα. Αυτοί είναι οι διεμφυλικοί. Από τη στιγμή που γεννιούνται οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται δραστικά με διαφορετικό τρόπο. Στα αγόρια δίνονται λέγκο και στα κορίτσια κούκλες (αναρωτιούνται μετά μερικοί γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες μηχανικοί). Τα κορίτσια ενθαρρύνονται να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους ενώ τα αγόρια μαθαίνουν πως πρέπει να είναι σκληρά. Κάθε αγόρι και κορίτσι πρέπει σε κάποιο βαθμό να παλέψει με αυτό που είναι και με αυτό που θα πρεπε να είναι ένας πραγματικός Άντρας και μια πραγματική Γυναίκα. Όλοι υποφέρουμε από την επινόηση του Άντρα και της Γυναίκας. Θεωρώ τον εαυτό μου μια ακραία περίπτωση αυτής της κατάστασης. Δεν θεωρώ στα αλήθεια τον εαυτό μου Άντρα, αλλά ξέρω, βιαίως, πως δεν είμαι Γυναίκα. Πιστεύω πως οι διεμφυλικοί γενικά είναι μια εξαιρετική περίπτωση αυτού του προβλήματος.

Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε άντρες και γυναίκες και εγώ δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες.  Αν έπρεπε να μπω στη φυλακή, θα μπορούσα να είμαι ένας άντρας σε μια γυναικεία φυλακή, ή ένας άντρας με κόλπο σε αντρική φυλακή, όπου η προστασία της ιδιωτικής ζωής δεν είναι ακριβώς προτεραιότητα. Αν με συλλάβουν και μου κάνουν σωματικό έλεγχο, πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα αστυνομικό για να το κάνει. Αλλά δεν είμαι άντρας, δεν είναι αυτό το φύλο μου, είμαι τρανσέξουαλ. Υπάρχει πλέον ένα Πιστοποιητικό Αναγνωρίσεως Φύλου, ώστε να μπορώ να αναγνωρίζομαι από το κράτος είτε ως άνδρας είτε ως γυναίκα. Αλλά δεν είμαι ούτε Άντρας, ούτε Γυναίκα, είμαι τρανσέξουαλ. Θα μπορούσαν να μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι άντρας, να με βάλουν σε αντρικές φυλακές, να μου κάνει σωματικό έλεγχο άντρας αστυνομικός, να παντρευτώ μια γυναίκα. Αλλά δε θέλω να παντρευτώ, δε θέλω να ζω σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι πάνε φυλακή και δέχονται σωματικό έλεγχο από αστυνομικούς. Δεν πιστεύω σε έναν αγώνα, με τον οποίο ζητάμε από την κυβέρνηση να ασχοληθεί με μας πιο αποτελεσματικά, να μας καταπιέζει με καλύτερο τρόπο. Δε θέλω να ενσωματωθώ καλύτερα σε ένα σάπιο σύστημα, θέλω κάτι διαφορετικό συνολικά. Θέλω να πάρω μέρος στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.

Η προκατάληψη απέναντι στους transmen, αυτό που είμαι εγώ δηλαδή, βασίζεται στο ότι προσπαθούμε να αποκτήσουμε το προνόμιο να είμαστε αρσενικά, το οποίο δεν το αξίζουμε, είμαστε ανεπαρκείς, δεν έχουμε πέη, κι αν έχουμε, είναι είτε παράξενα, είτε μικροσκοπικά, είτε χάλια. Είμαστε ανεπαρκείς άνδρες, με μεγάλο κώλο και άχρηστο πέος.
Η προκατάληψη απέναντι στις transwomen, βασίζεται στο ότι  εξευτελίζουν τους εαυτούς τους, είναι αστείες, ένα ανέκδοτο…γιατί να θέλουνε να λέγονται γυναίκες; Προσπαθούν να υποβιβάσουν την κοινωνία.
Έτσι, η φοβία για τους τρανς (transphobia) έχει τις ρίζες της στο σεξισμό. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι transwomen δεν είναι δυνατόν να ξέρουν πώς είναι να είσαι γυναίκα, επειδή δεν έχουν βιώσει σεξισμό. Αλλά η τρανσφοβία που εισπράττουν οι transwomen ΕΙΝΑΙ σεξισμός, πολλαπλασιασμένος επί εκατό!
Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι οι transmen απλά προσπαθούν να ξεφύγουν από το σεξισμό με το να γίνονται άντρες. Επιτρέψτε μου να σας πω, όταν είσαι διεμφυλικός, δε μπορείς να ξεφύγεις απ’ το σεξισμό, ωθείσαι μέσα σε ένα τεράστιο τέλμα σεξισμού. Όταν βιώνεις και τις δυο πλευρές, αρχίζεις να βλέπεις το σεξισμό, μπορείς να τον παρατηρήσεις εκεί που άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν, όταν παίζεις με το φύλο, γίνεσαι μάρτυρας της ροής της εξουσίας.

Ο σεξισμός, και πιο συγκεκριμένα, αυτή η μορφή σεξισμού, η οποία είναι αντίδραση στην αποκλίνουσα συμπεριφορά όσον αφορά το φύλο- το να μην είναι Σωστός Άνδρας, ή Σωστή Γυναίκα, είναι κάτι που φαίνεται να το αγνοούν. Παίζει τεράστιο ρόλο στην ομοφοβία- ένα ομοφυλόφιλο αγόρι, που είναι πολύ αρρενωπό και τα πάει καλά με τις γροθιές του, δεν είναι πιθανό να πέσει θύμα εκφοβισμού στο σχολείο. Τα παιδιά στο σχολείο, συνήθως δεν βλέπουν τι βρίσκουν σεξουαλικά ελκυστικό οι συμμαθητές τους, αλλά το πώς συμπεριφέρονται. Τα θηλυπρεπή αγόρια πέφτουν θύματα εκφοβισμού επειδή είναι θηλυπρεπή- και οι λέξεις που χρησιμοποιούν τα παιδιά είναι “gay”, και “τρελό αγόρι”. Τα εκφοβίζουν επειδή δεν φέρονται σαν Αληθινοί Άντρες. Και αυτό σεξισμός είναι, αλλά το ονομάζουμε ομοφοβία. Και όταν το ονομάζουμε ομοφοβία, τι οργανώσεις υπάρχουν για τα βοηθήσουν το θηλυπρεπές ετεροφυλόφιλο αγόρι; Του λένε ότι δεν πειράζει που είναι gay, αλλά κανείς δεν του λέει ότι είναι εντάξει να είναι λίγο θηλυπρεπής. Είναι ο ίδιος εκφοβισμός που οι διεμφυλικοί βιώνουν σε ακραία μορφή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προορίζεται για μας.

Η εμπειρία των διεμφυλικών ατόμων είναι στην αιχμή του δόρατος. Η ιστοσελίδα “Ημέρα Μνήμης διεμφυλικών ατόμων”, μας υπενθυμίζει πως το 2009 αναφέρθηκε η δολοφονία 130 διεμφυλικών ατόμων. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ριζωμένο στο σεξισμό, που μας επηρεάζει όλους και που όλοι μπορούμε να αγωνιστούμε ενατίον του.

Η επινόηση του Αληθινού Άντρα (Real Man) και της Αληθινής Γυναίκας(Real Woman) κατοχυρώνεται στην οικονομία. Για όσο χρονικό διάστημα  κάποιος  δουλεύει όλη μέρα για να πάρει ένα μισθό ώστε να επιβιώσει, και για όσο διάστημα έχουμε μωρά που πρέπει να φροντίσουμε, κάποιος άλλος πρέπει να δουλέψει στο σπίτι, και να αναθρέψει τα μωρά τσάμπα. Αυτή τη στιγμή, τις περισσότερες φορές, ο άντρας εργάζεται με πλήρες ωράριο και η γυναίκα εργάζεται, χωρίς μισθό, στο σπίτι. Είναι η απλήρωτη εργασία που κρατά όλο το σύστημα ζωντανό και σε λειτουργία. Σταματήστε την, και δείτε το όλο πράγμα να καταρρέει. Αλλά αυτό δε θα αλλάξει με τα φύλα, ή με την εναλλαγή τους και τη μεταστροφή της πατριαρχίας σε μητριαρχία, ή με την ανάμειξή τους, ή εκ περιτροπής… ή με την πληρωμή ελάχιστου μισθού σε άλλη γυναίκα για να κάνει αυτή τη δουλειά. Για όσο χρονικό διάστημα αυτό το σύστημα θα κρατά, κάποιος πρέπει να εργάζεται στο σπίτι δωρεάν. Και αυτό είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις αδικίες και αποτελεί το θεμέλιο της οικονομίας μας. Όσο τα διεμφυλικά άτομα θα τονίζουν ότι δεν πρόκειται για δύο φυσικούς ρόλους που είναι σταθεροί και δεν αλλάζουν,
ένας απλός φιλελεύθερος λόγος για την ανοχή δεν αρκεί για να καταρρίψει αυτό το μοντέλο.

Θέλω να ξαναπώ πως πρέπει σαν κοινωνία, σαν κοινότητα να γίνουμε καλύτεροι στο θέμα του φύλου. Το πέρασμα από το ρόλο του ενός φύλου στο άλλο δεν έχει να κάνει μόνο με το χειρουργείο. Η αλήθεια είναι πως η εγχείρηση παίζει μονάχα ένα πολύ μικρό ρόλο σε αυτό. Το πιο σπουδαίο είναι το πέρασμα με κοινωνικούς όρους, μιας και οι ρόλοι των φύλων είναι κοινωνικά προσδιορισμένοι. Όπως ανέφερα πριν, έζησα 12 χρόνια σαν άντρας χωρίς να εγχειριστώ ή να πάρω ορμόνες. Τώρα εμπίπτω στην κατηγορία του άντρα γιατί οι άνθρωποι αναφέρονται σε έμενα ως «αυτός» και με θεωρούν άντρα. Το γεγονός πως το πέρασμα είναι κοινωνικό φαίνεται να μην το κατανοούν πολλοί.. όταν κάποιος εμφανίζεται ως τράνς, περιμένουν μέχρι να δουν αν το συγκεκριμένο άτομο είναι αρκετά ανδροπρεπές ή θηλυπρεπές για να πειστούν. Προκύπτει με αυτόν τον τρόπο η υποχρέωση του να συμπεριφερθεί σαν άντρας ή σαν γυναίκα ώστε να γίνει σεβαστή η ταυτότητά του. Αυτό συχνά σημαίνει πως για τους διεμφυλικούς όπως εγώ, πως επιβραβευόμαστε όταν συμπεριφερόμαστε σαν μάτσο ηλίθιοι, γιατί μόνο τότε οι άνθρωποι σέβονται την ταυτότητά μας. Θα έπρεπε να είναι ευθύνη του καθένα μας ο σεβασμός της ταυτότητας κάποιου, παίζοντας ένα ρόλο στη διαδρομή που απαιτείται για να αισθανθεί κάποιος άνετα με το πετσί του.

Τι είναι αυτό που θέλουμε με τις πορείες περηφάνιας και τον ακτιβισμό μας;

Την ελευθερία να περπατάς στο δρόμο, ντυμένος όπως σου αρέσει, να φιλάς όποιον σου αρέσει σε μερικές περιοχές πολυτελείας του κεντρικού και του δυτικού Λονδίνου; Και με τα φιλιά στο Κλάπτον; Στο Στράτφορντ; Στο Ίστ Χαμ;  Με το να είμαστε ελεύθεροι στις κοινότητες της εργατικής τάξης που ζούμε στην πραγματικότητα; Πότε θα είμαστε ελεύθεροι να εκφράσουμε την αγάπη μας, το φύλο μας, τα σώματά μας χωρίς το φόβο του ξυλοδαρμού από συμμορίες έφηβων νέων; Και με αυτούς τους έφηβους νέους; Τους γείτονές μας; Πότε ο έφηβος νέος θα νιώσει ελεύθερος να ρουφήξει τον φίλο του, ή να φορέσει φόρεμα χωρίς το φόβο της απόλυτης απόρριψης ή χωρίς να σκέφτεται ότι κάτι τέτοιο θα τον κάνει ένα τελείως διαφορετικό άνθρωπο;

Μπορεί να είναι δελεαστικό, για τους ομοφυλόφιλους της μεσαίας τάξης που έχουν κατακτήσει την ελευθερία τους και που χαρωπά περπατάνε χέρι χέρι στα δρομάκια του Χάμπστεντ, να κλείσουν την πόρτα πίσω τους ώστε να μην σχετίζονται με τους διεμφυλικούς, με εμάς τους διαβόλους ή με εμάς τους queers της εργατικής τάξης σε περιοχές όπως το Χάκνεϋ, που ζούμε ακόμα περικυκλωμένοι από την ομοφοβία, την τρανσφοβία και το σεξισμό. Νομίζω μπορούμε να δούμε αυτό το δέλεαρ, κοιτάζοντας πως κατάντησε το London Pride. Και για αυτό είναι σημαντικό να έχουμε δράσεις όπως αυτή, κρατώντας τον ιστορικό χαρακτήρα του ακτιβισμού μας και να μην δεχόμαστε τίποτα λιγότερο από την απόλυτη και πλήρη ελευθερία.

πηγή: http://thecommune.co.uk/2010/09/09/i-am-not-a-man-or-a-woman-i-am-a-transexual/