Το αναρχικό κίνημα στην Ινδονησία

Στα πλαίσια της προσπάθειάς μας να παρουσιάσουμε την τρέχουσα κατάσταση του αναρχικού κινήματος διεθνώς μεταφράσαμε τη συνέντευξη που ακολουθεί:

Μπορείς να μας πεις για την ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ινδονησία;

MT: Από όσο ξέρω από τις ιστορίες των φίλων μου και από ότι έμαθα μόνος μου το αναρχικό κίνημα στην Ινδονησία έκανε την εμφάνισή του παράλληλα με την εμφάνιση του πανκ κινήματος το 1998. Εκείνη την περίοδο η αναρχία ήταν συνώνυμη του πανκ και αρκετοί άρχισαν να εντρυφούν στις αρχές και τις ιδέες του αναρχισμού. Από τότε ο αναρχισμός άρχισε να κουβεντιάζεται ανάμεσα σε άτομα και ομάδες της πανκ/χάρντκορ κοινότητας και αργότερα σε ένα πιο μεγάλο εύρος ομαδοποιήσεων όπως αυτές των ακτιβιστών, φοιτητών και εργατών, αγγίζοντας έτσι ένα μεγαλύτερο κοινό με διαφορετικές καταβολές.

Μαζί με τη διάδοση της κουβέντας γύρω από τον αναρχισμό, άρχισαν και πολλές συζητήσεις πάνω στο θέμα και η αναρχία άρχισε να συζητείται, να αναλύεται και να κριτικάρεται σε βάθος (αυτή η διαδικασία συνεχίζεται ως σήμερα, τώρα πλέον σε ένα μεγαλύτερο πεδίο διαφορετικών αναλύσεων). Το επόμενο βήμα ήταν να υλοποιηθεί στην πράξη, δημιουργώντας για παράδειγμα κολεκτίβες βασισμένες στα αναρχικά ιδεώδη (αποκέντρωση, αντιεραρχία και συναίνεση). Παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισαν αυτές οι κολεκτίβες, μπορούν να ειδωθούν σαν κάτι διαφορετικό, ένας αντίποδας των μοντέλων των ομάδων που προσπαθούν πάντα να κυριαρχήσουν (τόσο στη σφαίρα του πολιτικού όσο και σε αυτή του μη-πολιτικού) μέσω των ιεραρχικών, κεντρικοποιημένων και εξουσιαστικών μορφών της δομής τους.
Δράσεις όπως αυτή της καμπάνιας Φαγητό Όχι Βόμβες μπορούν να ειδωθούν ως μία από τις πρώτες ενέργειες που αναδύθηκαν μέσα από μια αναρχική πρακτική εδώ, παράλληλα με την δημιουργία φανζίν και άλλων έντυπων εκδόσεων, όπως δελτία αντιπληροφόρησης, φυλλάδια κ.α.  Στην αρχή τα θέματα και τα ζητήματα που θίγονταν είχαν να κάνουν περισσότερο με τον πανκ/χάρντκορ περίγυρο, αλλά σταδιακά και με την εξέλιξη της διαδικασίας διαφορετικές θεματικές άρχισαν να αναδύονται όπως ο φεμινισμός, οι αναρχικές αξίες, ο αντικαπιταλισμός, η παγκόσμια και κοινωνική αντίσταση, οι διαφορετικές τάσεις του αναρχισμού, τα κινήματα περιβάλλοντος και δικαιωμάτων των ζώων, τα πολιτικά νέα κ.α.
Στην ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος συνέβαλε επίσης η βελτίωση της πρόσβασης στο διαδίκτυο. Τα ηλεκτρονικά μέσα χρησιμοποιούνται από τους φίλους μας για τη διασπορά των αναρχικών θεματικών.

PM: Νομίζω πως αρχικά πρέπει να επισημάνω πως οι Ινδονήσιοι δεν είναι εξοικειωμένοι με την αγγλική γλώσσα, έτσι ώστε και τον καιρό που το ιντερνέτ άρχισε να διαδίδεται, μόνο ένα μικρό κομμάτι της πρώτης γενιάς του άναρχο-πανκ κινήματος κατανοούσε θεωρητικά τον αναρχισμό. Αλλά η επιθυμία να δράσουμε, διαμορφωμένη επίσης και από τις αναταράξεις τις οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της εποχής, και η ανάγκη μας να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, οδήγησε σχεδόν τους μισούς προς το PRD(Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα), ένα λενινιστικό πολιτικό κόμμα. Δεν είχαμε πολλές επιλογές μιας και δεν είχαμε αναφορές στη γλώσσα μας. Υπήρχαν κάποια κείμενα του Μπακούνιν, της Εμμα Γκόλντμαν και του Ρούντολφ Ρόκερ, που μεταφράστηκαν από αναρχικούς φίλους και διανεμήθηκαν ευρέως. Αλλά δεν βοήθησαν και πολύ από τη στιγμή που αυτά που έγραφαν οι κλασικοί στοχαστές δύσκολα συνδέονται με τον τρόπο που βιώνουμε εμείς τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ινδονησία. Για παράδειγμα, πώς μπορούσαμε να συλλάβουμε την κακή φύση της κυβέρνησης από τη στιγμή που στη σύγχρονη ιστορία της Ινδονησίας μέχρι τότε είχαν υπάρξει μόλις 2 πρόεδροι; Ζούμε σε ένα μετά-αποικιακό κράτος και αυτό έχει πολλά να κάνει με την πίστη πως το κράτος είναι από τη φύση του κακό.

Κοντά στο 2001, ο ένας μετά τον άλλο εγκαταλείψαμε το κόμμα, αλλά πολλοί από εμάς ακόμα πιστεύαμε πως το μόνο που μοιάζει εφικτό να κάνουμε είναι αυτό που προτείνει ο Λένιν, δηλαδή μια επανάσταση υπό την καθοδήγηση ενός κόμματος και μια μεταβατική επανάσταση. Πολλοί μας αντιμετώπιζαν σαν μια “ανωμαλία” από τη στιγμή που εμείς σαν αναρχικοί αρχίζαμε να πιστεύουμε πως το κράτος είναι επίσης ο συστημικός μας εχθρός. Όταν άλλοι απαιτούσαν για το κράτος της Ινδονησίας περισσότερες εξουσίες ώστε να αποκτήσει  μια πιο δυνατή φωνή στις διεθνείς εξελίξεις, εμείς διακηρύσσαμε πως το κράτος και οι υπάλληλοί του είναι επίσης εχθροί μας. Είναι σε αυτή τη χρονική στιγμή που εμφανίζεται η δεύτερη γενιά των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών σαν αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων και της σύγχυσης της πρώτης γενιάς. Η δεύτερη γενιά έχει μια πιο βαθιά κατανόηση του αναρχισμού και μπορεί να υποδείξει τις διαφορές του με τον λενινισμό, ή για να το πούμε αλλιώς, αυτή η γενιά έμαθε από τα λάθη της προηγούμενης.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; Ποιες είναι οι κύριες αναρχικές ομάδες και οι τρέχουσες εξελίξεις σε σχέση με το αναρχικό κίνημα στην Ινδονησία;

JC: Από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει κάποια κυρίαρχη ομαδοποίηση στην Ινδονησία. Υπάρχουν αρκετές κολεκτίβες και άτομα με διαφορετικά υπόβαθρα που καλύπτουν ένα εύρος διαφορετικών τάσεων του αναρχισμού. Αρκετά συχνά, αυτές οι διαφορές στις μεθόδους αποτελούν θέμα κριτικής αντιπαράθεσης αν και η αντιπαράθεση αυτή δεν δημιουργεί εχθρικότατα ανάμεσα στις κολεκτίβες ή τα άτομα που σχετίζονται με το θέμα. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που αυτές οι κολεκτίβες και άτομα με διαφορετικά υπόβαθρα και από διάφορες εκδοχές του αναρχισμού συμμετέχουν σε κοινές δράσεις. Η πρωτομαγιά του 2007 και του 2008 είναι παραδείγματα κάτι τέτοιου. Αρκετές ομάδες και άτομα από διάφορες πόλεις συμμετείχαν στο σχεδιασμό των δράσεων της Πρωτομαγιάς του 2007. Οι ομάδες που συμμετείχαν ήταν οι Affinitas ( από την  Yogyakarta), Jaringan Otonomis (από την Jakarta), Apokalips (από τη Bandung) και οι Jaringan Autonomus Kota (από τη Salatiga). Εκτός από αυτές τις ομάδες πολλά άτομα από διάφορες πόλεις όπως το Bali και η Semarang συμμετείχαν όπως και άτομα από πανκ κολεκτίβες της Τζακάρτα. Οι ομάδες και τα άτομα που συμμετείχαν διάλεξαν για τον εαυτό τους το όνομα  Jaringan Anti-Otoritarian (Αντεξουσιαστικό Δίκτυο). Την Πρωτομαγιά του 2007, ο αριθμός των συμμετεχόντων στη δράση ήταν κοντά στα 100 άτομα όλα μαυροφορεμένα. Το Αντεξουσιαστικό Δίκτυο προσπάθησε να επανοηματοδοτήσει την Πρωτομαγιά, που παραδοσιακά αποτελούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή πεδίο δράσης των αριστερών συλλογικοτήτων και ατόμων. Η δράση του Αντεξουσιαστικού Δικτύου εκείνη τη μέρα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη. Το αναρχικό κίνημα, που θεωρούνταν ανύπαρκτο μέχρι εκείνη τη στιγμή, άρχισε να προσελκύει προσοχή. Μετά την Πρωτομαγιά του 2007, το αναρχικό κίνημα άρχισε να αναπτύσσεται. Αρκετές νέες ομάδες εμφανίστηκαν σε διάφορες πόλεις. Οι αναρχικοί έγιναν πιο ενεργοί σε πορείες και διαδηλώσεις, όπως αυτή ενάντια στη δημιουργία ενός πυρηνικού σταθμού για παράδειγμα.

Όσο πλησίαζε η Πρωτομαγιά του 2008, ο συντονισμός ανάμεσα στις ομάδες και στα άτομα από διάφορες πόλεις ενεργοποιήθηκε εκ νέου. Αυτός ο συντονισμός πραγματώθηκε με 2 τρόπους, μέσω του ιντερνέτ και μέσω της κατ ιδίαν επαφής. Εκείνη την περίοδο , ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων συμμετείχε στην προετοιμασία των δράσεων. Δυστυχώς, αυτή τη χρονική περίοδο, η ομάδα Apokalips (από το Bandung) και το Συνδικάτο Melawan (από την Salatiga) αποχώρησαν για διάφορους λόγους από το δίκτυο. Ο συντονισμός της δράσης φαινόταν διαλυμένος αλλά οι Affinitas (από την Yogyakarta) καο οι ομάδες της Τζακάρτα, όπως επίσης και κάποια άτομα από άλλες πόλεις κατόρθωσαν να οργανώσουν μια δράση, όπως και τον προηγούμενο χρόνο έτσι και η πορεία της Πρωτομαγιάς του2008 πραγματοποιήθηκε στη Τζακάρτα. Πάνω από 200 άτομα συμμετείχαν , συμπεριλαμβανομένων και των πάνκηδων. Το θέμα στο οποίο είχε δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα ήταν η εκμετάλλευση των εργαζόμενων από τις εταιρείες και ο στόχος ήταν το κτίριο  Bakrie. Αυτό το κτίριο στεγάζει τα γραφεία πολλών εταιρειών που ανήκουν στον μεγαλοκαρχαρία και πολιτικό Aburizal Bakrie. Κάποιοι από τους συμμετέχοντες βανδάλισαν το κτίριο και όχι πολύ μετά από αυτή τη δράση εμφανίστηκε η αστυνομία που προχώρησε σε βίαιες συλλήψεις. Αν και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες κατόρθωσαν να τους απελευθερώσουν προσωρινά και να ανασυστήσουν όλοι μαζί την πορεία, η αστυνομία επέστρεψε με ενισχύσεις και όλοι οι συμμετέχοντες της δράσης συνελήφθησαν.

Μετά την Πρωτομαγιά του 2008, ξεκίνησε η πτώση του αναρχικού κινήματος. Κάποιες κολεκτίβες διαλύθηκαν επίσης. Αλλά αυτό δεν σήμαινε πως το αναρχικό κίνημα είχε σβήσει. Νέες ομάδες και άτομα, όπως επίσης αυτοί που από καιρό δραστηριοποιούνταν εντός του αναρχικού κινήματος, άρχισαν να δικτυώνονται και να προχωρούν σε δράσεις μαζί με ανθρώπους από διάφορα μέρη που είχαν υποφέρει στα χέρια των πολυεθνικών. Μέχρι σήμερα, πολλοί αναρχικοί συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις πολυεθνικές και το κράτος. Κάποιοι αναρχικοί μάλιστα έχουν υιοθετήσει  πρακτικές σύγκρουσης, όπως την επίθεση σε αστυνομικά τμήματα και εμπορικά κέντρα.

MT: Θα απαντήσω στο σκέλος της ερώτησης για την τωρινή κατάσταση, αφού η απάντηση του JC κάλυψε περισσότερο το κομμάτι της δυναμικής των ομάδων.

Μπορούμε να πούμε πως η κατάσταση του αναρχικού κινήματος είναι μία διαδικασία ακόμα υπό εξέλιξη. Όπως το βλέπω εγώ μπορεί να χωριστεί σε δύο θεματικές ,αυτή της θεωρίας και αυτή της πράξης.

Στη σφαίρα της θεωρίας σήμερα, τα ζητήματα που τίθενται υπό συζήτηση και ανάλυση ευρέως πλέον είναι ο καπιταλισμός, η εργασία , η κοινωνία της “ασφάλειας”, ο πολιτισμός, η φιλοσοφία, τα μίντια, ο καταναλωτισμός, η θρησκεία, το φύλο, οι πολυεθνικές, οι ελεύθερες μορφές οργάνωσης, η σχέση του αναρχισμού με την καθημερινή ζωή και την Ινδονησία, και ούτω καθεξής. Αυτός ο διάλογος πραγματώνεται τόσο με άμεσο τρόπο ( μαθήματα, προβολές, συζητήσεις, ανοιχτά καλέσματα για κουβέντες)  όσο και έμμεσα (λίστες ηλεκτρονικών ταχυδρομείων, βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, φυλλάδια, δελτία αντιπληροφόρησης, ιστοσελίδες και μπλόγκ). Παρόλα αυτά θεωρώ πως αυτή τη στιγμή, ο διάλογος γύρω από τα ζητήματα των εταιρειών, του καπιταλισμού, της κοινωνικής αντίστασης και της άμεσης δράσης αποτελούν αυτά που προσελκύουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στους αναρχικούς κύκλους. Σαν γυναίκα θεωρώ πως ζητήματα σε σχέση με τις γυναίκες, το σώμα, τη σεξουαλικότητα, ρον σεξουαλικό προσανατολισμό και τις προσωπικές σχέσεις δεν κουβεντιάζονται όσο θα έπρεπε. Για αυτό το λόγο προσπαθώ να αναδείξω αυτά τα ζητήματα με μια ποικιλία τρόπων και μέσων (άμεση δράση, κριτική, συγγραφή, τέχνη) και τώρα προετοιμάζω μια νουβέλα για την εξέγερση ενάντια στους έμφυλους διαχωρισμούς. Ελπίζω μέσα από ένα φανταστικό μυθιστόρημα να κατορθώσω να περάσω το μήνυμά μου ώστε να γίνει πιο εύκολα αποδεκτό και κατανοητό.

Είδα επίσης πρόσφατα πως το είδος των παρόμοιων συγγραφικών έργων γυναικών γνωρίζει άνθιση και γίνεται γνωστό ως ‘sasatra lendir’. Τα εν λόγω έργα  τα απασχολεί το ζήτημα της σεξουαλικής ελευθερίας (η γυναικεία σεξουαλικότητα και η ομοφυλοφιλία) χωρίς όμως να φωτίζουν τις σχέσεις και τις αξίες που είναι υπεύθυνες, όπως η εξουσία, η κυριαρχία και ο έλεγχος.

Όταν ερχόμαστε στο πρακτικό επίπεδο, σήμερα όλο και περισσότεροι φίλοι προχωρούν σε άμεσες δράσεις βασισμένοι στις αναρχικές αξίες, όπως η καμπάνια “Φαγητό! Όχι βόμβες”, η ανταλλαγή γνώσεων και δεξιοτήτων, οι δράσεις στο δρόμο και οι διαδηλώσεις (για την εκμετάλλευση , την αστυνομική βία, τον καταναλωτισμό, τον καπιταλισμό κ.α.), δημιουργούν κολεκτίβες με διαφορετική στόχευση (όπως ελευθεριακά σχολεία, αναγνωστήρια, εγχειρήματα αντιπληροφόρησης), φεστιβάλ  DIY, ακολουθώντας μια αναρχική προσέγγιση στην από κοινού οργάνωση με άλλους ανθρώπους  που οι ζωές τους επηρεάζονται από την εργασιακή εκμετάλλευση καθώς και σαμποτάζ.

Μπορούμε να πούμε πως η ύπαρξη των αναρχικών και η διακίνηση των ιδεών τους καθώς και οι δράσεις τους δεν περνούν απαρατήρητες από πιο μεγάλες ομαδοποιήσεις, και φυσικά αυτό δημιουργεί πολλές δυναμικές και αντιπαραθέσεις, κυρίως ανάμεσα στους κύκλους της εξουσιαστικής αριστεράς (μαρξιστικές, λενινιστικές, μαοϊκές, τσαβικές ομάδες ακτιβιστών) που κυριαρχούν στα κινήματα αντίστασης. Υπάρχουν πολλά λάθη κατανόησης γύρω από την αναρχική θεωρία, φιλοσοφία και πράξη ανάμεσα σε αυτούς που απαρτίζουν την “αριστερά”. Μπορώ να το καταλάβω αυτό μιας και οι αριστερές ομάδες βλέπουν πάντα την ιδεολογία μόνο σαν “εργαλείο του πολιτικού τους αγώνα” , ενώ οι αναρχικοί κατανοούν πως η ιδεολογία είναι κάτι πολύ φιλοσοφικό και προσωπικό (κάτι που το εσωτερικεύουμε) και μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα πλήθος περιεχομένων, άλλοτε σε προσωπικό επίπεδο, στις σχέσεις μας με τους άλλους καθημερινά, και άλλοτε σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Την ίδια στιγμή αισθάνομαι πως υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη επιθυμία για να γίνουν γνωστές οι θέσεις γύρω από τα αναρχικά ζητήματα όπως εκφράζονται από άλλα άτομα και συλλογικότητες. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την αύξηση των ερωτήσεων και από τους φίλους που προσελκύονται από την ιδέα της αναρχίας.

Η συμμετοχή των γυναικών στο αναρχικό κίνημα είναι ακόμα πολύ μικρή και αυτό είναι αρκετά προβληματικό για μένα τα τελευταία 10 χρόνια, αφότου ξεκίνησα περίπου τον “αγώνα”. Αισθάνομαι πως πολλές φορές έκανα την προσπάθεια να ενθαρρύνω και να υποστηρίξω φίλες μου, αλλά πάντα σταματάνε στα μισά της διαδρομής, και η πλειοψηφία αυτών των γυναικών επιστρέφει στη “φυλακή” της. Επιλέγουν να παντρευτούν και να φτιάξουν οικογένεια, ή επιλέγουν να δουλέψουν ή ακόμα να ασχοληθούν με κάποια ΜΚΟ σχετική με τα δικαιώματα των γυναικών. Νιώθω πως στην κοινωνία στην οποία ζω, οι πατριαρχικές και οι σεξιστικές αξίες και πρακτικές έχουν ακόμα πολύ ισχυρό αντίκτυπο και εμφανίζονται σχεδόν σε κάθε πεδίο (οικογένεια, ερωτικές σχέσεις, φιλία, κοινότητα, οργανώσεις, σχολεία, χώροι εργασίας, κοινωνία, θρησκεία κ.α.). Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί η κατάσταση είναι έτσι. Στην ιστορία της Ινδονησία η εμφάνιση των γυναικείων κινημάτων είναι ελάχιστη. Υπήρξε ένα κίνημα κατά τη διάρκεια του PKI (Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας), που περιλάμβανε μια οργάνωση γυναικών γνωστή ως GERWANI (Gerakan Wanita Indonesia = Κίνημα Ινδονήσιων Γυναικών). Αυτό το κίνημα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της φίμωσης του PKI από το κράτος το 1965-66. ότι ήταν συνδεδεμένο με το PKI ή τον κομμουνισμό, είχε ήδη αφήσει μια βαθιά πληγή στη μνήμη της Ινδονησιακής κοινωνίας και αυτό είχε γίνει επίσης εργαλείο προπαγάνδας της εξουσίας για να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή κοινωνικού αγώνα.”. Δεν θέλεις να ξανασυμβεί ότι συνέβη το 1965, έτσι δεν είναι;”. Μετά από αυτή την περίοδο χωρίς σχεδόν καθόλου κινήματα γυναικών ή παρουσίας ριζοσπαστικών γυναικών σε ατομικό επίπεδο, τώρα αυτό που αποκαλείται “γυναικείο κίνημα” είναι σε ένα μεγάλο βαθμό συγκεντρωμένο στις γυναικείες ΜΚΟ ή σε αριστερές οργανώσεις που επανειλημμένα συμβιβάζονται και υπερασπίζονται την ιδέα του κράτους.

Κάποιες παρανοήσεις: Παρατηρώ ανάμεσα σε πολλούς φίλους που ασπάζονται τον αναρχισμό και τον εφαρμόζουν στη ζωή τους, και παρά το ότι υπάρχουν συχνά κουβέντες όπου εκφράζονται πολλές διαφορετικές απόψεις, ακόμα αδυνατούν να οργανώσουν τους εαυτούς τους και τις ομάδες τους καλά έχοντας κάποιες παρανοήσεις σχετικά με τις αναρχικές αξίες και αρχές στις καθημερινές σχέσεις (για παράδειγμα ιεραρχία, κυριαρχία και σεξισμός υπάρχουν ακόμα). Μπορώ όμως να το καταλάβω, είναι ένα κομμάτι της διαδικασίας μέσω της οποίας μαθαίνουμε.

Η έλλειψη πρόσβασης στην πληροφόρηση και τη λογοτεχνία, πέρα από αυτό, βλέπω πως οι αναρχικές αναφορές και λογοτεχνία, βρίσκονται ακόμη σε πολύ χαμηλό επίπεδο, δύσκολα προσβάσιμο. Η πλειοψηφία της διαθέσιμης πληροφόρησης είναι στα αγγλικά ή άλλες γλώσσες, ή σε ιστοσελίδες – ούτε όμως η πρόσβαση στο ιντερνέτ ή σε βιβλία ή την αγγλική γλώσσα είναι ακόμη ιδιαίτερα διαδεδομένες στην κοινωνία μας. Το κοινοτικό κέντρο και κέντρο πληροφόρησης Ινστιτούτο-Α ξεκίνησε λίγο ή πολύ γι’ αυτό το λόγο, υπάρχει ανάγκη ύπαρξης ενός χώρου όπου θα υπάρχει πρόσβαση σε αναρχική βιβλιογραφία.

Υπάρχουν κάποια ιστορικά κινήματα στην Ινδονησία από τα οποία να εμπνέονται οι αναρχικοί, ακόμα και αν αυτά δεν αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικά;

JC:Υπάρχουν όντως κάποια κινήματα που παρόλο που δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως αναρχικά λειτουργούν ως πηγή έμπνευσης. Όπως στο Μπλόρα και Πάτι, οι αναρχικοί εμπνέονται από το κίνημα Σεντουλούρ Σικέπ (γνωστό ως Σαμίν), ένα κοινωνικό κίνημα αντίστασης  που υπήρχε από την εποχή της ολλανδικής αποικιοκρατίας. Αυτό πάντως υπήρξε μόνο σε τοπικό επίπεδο. Υπάρχουν επίσης και πολλοί αναρχικοί που αισθάνονται ότι τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα στην Ινδονησία δεν αποτελούν πηγή έμπνευσης. Για διάφορους λόγους, κάποιοι αναρχικοί κάνουν σοβαρές απόπειρες να εντρυφήσουν στην ιστορία των αγώνων της Ινδονησίας, αγώνων που παρόλο που δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως καθαρά αναρχικά, διατηρούν κάποια αναρχικά χαρακτηριστικά.

MT: Θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο πλήρη απάντηση για το κίνημα Σεντουλούρ Σικέπ (Σαμίν) και τη φιλοσοφία του.
Οι διδασκαλίες του Σεντουλούρ Σικέπ διαδόθηκαν από τον Σαμίν Σουροσεντίκο(1859-1914), κι ήταν μια σύλληψη για την απόρριψη της ολλανδικής αποικιοκρατικής κουλτούρας και του καπιταλισμού όπως αναδυόταν  την περίοδο των αποικιών στην Ινδονησία, τον 19ο αιώνα. Το κίνημα αυτό αρχικά αναπτύχθηκε γύρω από τις περιοχές Κλοποντουγούρ, Μπλόρα, Κεντρική Τζάβα. Το 1890, το κίνημα Σεντουλάρ Σικέπ αναπτύχθηκε σε δύο ορεινά χωριά στην επαρχία Ραντουμπλατούνγκ, το πριγκιπάτο Μποζονεγκόρο, την Ανατολική Τζάβα και γρήγορα εξαπλώθηκε και σε άλλα χωριά. Εξαπλωνόταν από τη βόρεια ακτή της Τζάβα ως τα δάση της βόρειας και νότιας οροσειράς Κεντέγκ. Σε όλες τις περιοχές γύρω από τα σύνορα της σημερινής ανατολικής και κεντρικής Τζάβα, ξεκίνησε ένας αγώνας αντίστασης στην εξουσία των Ολλανδών, αφού αυτοί άρπαζαν τη γη για να  προχωρήσουν σε δικές τους καλλιέργειες.
Οι διδασκαλίες του Σεντουλούρ Σικέπ, προέκυψαν σαν αποτέλεσμα της -ή σαν αντίδραση σε αυτήν- ολλανδικής αποικιακής κυβέρνησης και των  μέτρων της. Ο αγώνας δεν πήρε τη μορφή υλικής αντιπαράθεσης αλλά αντίθετα προέβαλλε μια πρόκληση σε όλους τους κανονισμούς και τις υποχρεώσεις του λαού προς την κυβέρνηση, για παράδειγμα με την μη πληρωμή φόρων. Επηρεασμένοι από τη λογική τους να προκαλούν σε κάθε επίπεδο, οικοδόμησαν τη δική τους κοινωνική τάξη, εθιμικό δίκαιο και παραδόσεις, ανεξάρτητα.

Μια αρχή του Σεντουλούρ Σικέπ έλεγε “εγώ κι εσύ είμαστε ίσοι άρα όλοι οι άνθρωποι μπορούν να είναι ίσοι”. Είναι μια αρχή ισότητας που δεν κάνει διακρίσεις βασισμένες στο χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ανώτερος από τον άλλο , ούτε έχει περισσότερα δικαιώματα ή υποχρεώσεις. Ο Σαμίν θεώρησε πως οι άνθρωποι θα έπρεπε να επιλύουν κάθε ζήτημα που τους αφορά μόνοι ή με βάση την εθελοντική συνεργασία.
Το Σεντουλούρ Σικέπ ήταν μια πρακτική φιλοσοφία, που δεν σκόπευε να δημιουργήσει κάτι αδύνατο. Είχε ως αντικειμενικό στόχο να προκαλέσει μια ουσιαστική ελευθερία για όλη την ανθρωπότητα. Η μειοψηφία δεν έχει περισσότερα δικαιώματα από την πλειοψηφία, και αντίστροφα. Θεωρεί πως κάθε ξεχωριστό άτομο πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα στο να απολαμβάνει τον πλούτο της γης, χωρίς χρήματα ή πληρωμές. Ότι παράγει κάποιος-οι γίνεται κτήμα του-ς,  και κανένα άτομο ή ομάδα ατόμων δεν έχει το δικαίωμα να του-ς το αφαιρέσει χωρίς τη συναίνεσή του-ς. Οποιοσδήποτε μπορεί να ανταλλάξει προϊόντα που παράγει εάν το επιθυμεί. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο τί μπορεί να φάει, να πιεί ή να γράψει κάποιος, από τη στιγμή που δεν καταπατά τα δικαιώματα άλλων.

Το Σεντουλούρ Σικέπ αρνήθηκε την ενοικίαση γης, επιτρέποντας σε όποιον κατοικεί σε ένα μέρος να το χρησιμοποιεί, αρνήθηκε τις πατέντες και τα πνευματικά δικαιώματα που είναι μια μορφή μονοπωλίου, απέρριψε την επιβολή φόρου στους ανθρώπους θεωρώντας ότι αυτό θα έπρεπε να γίνεται εθελοντικά, τα παιδιά δεν στέλνονταν στα επίσημα σχολεία, η φύση και το περιβάλλον αντιμετωπίζονταν με σοφία γιατί θεωρούνταν μια μητέρα την οποία πρέπει να σεβόμαστε.
Τα σημεία κλειδιά της διδασκαλίας του Σεντουλούρ Σικέπ, ήταν :
-Η θρησκεία μπορεί να είναι όπλο ή αρχή ζωής. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως το Σεντουλούρ Σικέπ δεν έκανε διακρίσεις μεταξύ των θρησκειών και γι’ αυτό οι υποστηρικτές του ποτέ δεν αποκήρυξαν ή μίσησαν τη θρησκεία. Το πιο σημαντικό πράγμα, είναι το πώς οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στις ζωές τους.  Οι γάμοι γίνονταν άμεσα χωρίς την εμπλοκή της κυβέρνησης ή θρησκευτικών θεσμών, γιατί η θρησκεία τους δεν ήταν αναγνωρισμένη από το κράτος.
-Μην ενoχλεις τους άλλους, μην καβγαδίζεις, μην είσαι ζηλόφθων και μην προσπαθείς να πάρεις πράγματα άλλων.
-Επίλεξε να πράττεις με σοφία και μην είσαι αλαζόνας.
-Οι άνθρωποι πρέπει να αναπτύσσουν μια γνώση και κατανόηση της ζωής τους, γιατί η ζωή μας είναι όπως η ψυχή μας : έχουμε μόνο μια για την αιωνιότητα. Σύμφωνα με το Σεντουλούρ Σικέπ, όταν κάποιος πεθαίνει η ψυχή του δεν πεθαίνει απλά βγάζει τα ρούχα της.
-Όταν μιλάμε πρέπει να προσέχουμε τί βγαίνει από το στόμα μας, να είναι ειλικρινές και να δείχνει σεβασμό στους άλλους. Το εμπόριο απαγορευόταν για το Σεντουλούρ Σικέπ, επειδή περιείχε ένα στοιχείο ανειλικρίνειας. Επίσης, δεν γινόντουσαν δεκτές εισφορές σε χρηματική μορφή.

PM: Δυστυχώς το καθεστώς του Σουχάρτο εξαφάνισε με επιτυχία κάθε ιστορικό υλικό που δε συμφωνούσε με τις θέσεις τους. Ένας Αυστραλιανός ιστορικός, ο Άντον Λούκας, έγραψε βιβλία για ενδιαφέρουσες κοινωνικές ανακατατάξεις στην Ινδονησία  τον καιρό της διακήρυξης της ανεξαρτησίας της, τα οποία δε βρήκα συγκεκριμένα   αναρχικά, αλλά με μία αυτόνομη λογική εναντίον των ισχυρών τάξεων, των αποικιακών δυνάμεων, αλλά και εναντίον της Ινδονησιακής Δημοκρατίας.
Θεωρώ επίσης ενδιαφέρον το κίνημα των ιθαγενών Παπούα. Συνάντησα έναν από τους αρχηγούς τους γύρω στο 2000  και αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα πως η οπτική του, η κριτική του για την Ινδονησία μου θύμισε τη σύγκρουση μεταξύ μιας κοινωνίας ισότητας (πρωτόγονης όμως) και της σύγχρονης ιεραρχικής κοινωνίας. Νομίζω πως το πρώτο μας καθήκον είναι να κοιτάξουμε την ιστορία μας, μια πολύ σκληρή δουλειά.

Η Ινδονησία είναι μια τεράστια χώρα με πολλές πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Σε ποια μέρη της χώρας και των κοινοτήτων της βρίσκουμε αναρχικούς;

JC: Ζω στο νησί Τζάβα, και όλο αυτό το διάστημα δραστηριοποιούμαι με ανθρώπους που ζουν επίσης εκεί(φυσικά δεν τους γνωρίζω όλους), και λίγο με αναρχικούς από άλλα νησιά, κι αυτό απλά στο πλαίσιο της επικοινωνίας – δεν έχουμε ακόμη φτάσει στο στάδιο του να δουλεύουμε ένα πρότζεκτ μαζί.

MT: Πρέπει να καταλάβεις ότι στην Ινδονησία, το νησί Τζάβα είναι η “καρδιά” της κυβέρνησης, της πληροφόρησης, της εκπαίδευσης κ.τ.λ. κάτι που δημιουργεί μια ανισορροπία όσο αφορά την πρόσβαση σε αυτά σε άλλες περιοχές της χώρας. Το κράτος ηθελημένα δημιουργεί αυτήν την κατάσταση, ώστε οι άνθρωποι έξω από τη Τζάβα να παραμένουν “βλάκες”, καθώς τα εδάφη τους γίνονται αντικείμενο μιας μεγάλης σε κλίμακα εκμετάλλευσης από το κράτος και τις πολυεθνικές.
Μένω στη Τζακάρτα (στα δυτικά της Τζάβα) και γνωρίζω αναρχικούς -άτομα ή συλλογικότητες-  στα νησιά :
~Τζάβα (Τζακάρτα, Μπαντούγκ, Τζόγκια, Σεμαράνγκ, Πάτι, Μπλόρα,Σουραμπαγια, Ρεμπάνγκ, Σαλατίγκα, Πορόνγκ, Ραντουμπλατούγκ).
~Σουμάτρα (Παλεμπάνγκ, Πεκανμπάρου, Μεντάν και Ασέχ).
~Καλιμαντάν (Μπαλικπαπάν).
~Σουλαγουεσί (Μακασάρ, Μαναντό, Γκοροντάλο).
~Μπαλί.
Πάντως, με κάποιους ανθρώπους ή συλλογικότητες από αυτήν τη λίστα δεν έχω ακόμη συναντηθεί προσωπικά.

PM: Πιστεύω πως η αναρχία είναι ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Κι από αυτήν την άποψη πιστεύω πως σε κάποιες κοινότητες, ακόμη κι αν δεν αυτοαποκαλούνται αναρχικές, μπορούμε να βρούμε κάποιες αναρχικές αξίες. Κάποιες μάλιστα δομούνται γύρω από  θρησκευτικές παραδόσεις, συνήθως διαφορετικές  από τις επίσημες, τις νόμιμες.

Η θρησκεία παίζει κανένα ρόλο στο αναρχικό κίνημα; Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν παραλληλισμούς μεταξύ του αναρχισμού και των μουσουλμανικών παραδόσεων, για παράδειγμα; Ή είναι όλοι οι αναρχικοί εναντίων της θρησκείας;

JC: Εγώ είμαι αναρχικός και είμαι αγνωστικιστής. Πολλοί αναρχικοί φίλοι μου κρατούν, σχεδόν, την ίδια στάση με μένα.  Αλλά, υπάρχουν και κάποιοι αναρχικοί που εμπνέονται από το κίνημα Σούφι, για παράδειγμα. Για μένα, η θρησκεία είναι ένα καταναγκαστικό και ιεραρχικό όργανο, και γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο, όχι μόνο να την απορρίψουμε, αλλά και να την καταστρέψουμε. Η θρησκεία δεν είναι το ίδιο πράγμα με την πνευματικότητα. Αν και κατά της θρησκείας, δεν είμαι ένας από εκείνους τους μοντέρνους ανθρώπους που δοξάζουν το λόγο κι αρνούνται την πνευματικότητα.

MT: Έκανα την επιλογή να μην ακολουθήσω κάποια θρησκεία, προτού μάθω για τον αναρχισμό, λόγω προσωπικών μου εμπειριών στην οικογένεια και στην ευρύτερη κοινωνία.
Έχω αισθανθεί την κριτική της σκληρής κυριαρχίας και του ελέγχου, που τα θρησκευτικά όργανα έχουν στην Ινδονησία , από την πρώτη φορά που άκουσα απόψεις και στάσεις για τη θρησκεία από κάποιους φίλους. Ωστόσο, στους αναρχικούς κύκλους, πολλοί φίλοι ακόμα “έχουν θρησκεία”, ή δεν έχουν ακόμα το θάρρος που χρειάζεται για να έχουν ανοιχτό μυαλό  και να την απορρίψουν. Συνήθως, ψάχνουν μια ισορροπία στην οποία θα μπορούν ακόμα να δείχνουν σεβασμό στις οικογένειές τους και τα θρησκευτικά περιβάλλοντα.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ινδονησία είναι η χώρα με το μεγαλύτερο αριθμό μουσουλμάνων κατοίκων στον κόσμο, αυτές οι αξίες εμφυτεύονται αυστηρά σε μας , μας επιβάλλονται, παραδίδονται σε μας και μας ελέγχουν, ξεκινώντας απ’ τους θεσμούς της οικογένειας, της κοινωνίας και του κράτους. Εντούτοις, πολλοί από μας έχουμε συζητήσει αυτά τα θέματα και βλέπουμε τη θρησκεία σαν πηγή κυριαρχίας και ελέγχου, που πρέπει να καταστραφεί. Κάποιοι αναρχικοί εμβαθύνουν σ’ αυτό το θέμα και κάνουν κριτική στο Ισλάμ από μια αναρχική οπτική.

PM: Αν μιλάμε για το αναρχικό κίνημα, μπορώ να σας πω ότι η θρησκεία δεν παίζει κανένα ρόλο σ’ αυτό. Αλλά, ένας απ’ τους φίλους μου είναι μουσουλμάνος και ταυτόχρονα είναι και αναρχικός. Και ναι, μπορεί να κάνει παραλληλισμούς μεταξύ του αναρχισμού και των μουσουλμανικών παραδόσεων. Έχει, ακόμη, εργαστεί και ως συντάκτης σε έναν εκδότη βιβλίων που εστίαζε περισσότερο στην έκδοση μουσουλμανικών βιβλίων.

Υπάρχει στενή σχέση μεταξύ όλων των αναρχικών στην Ινδονησία;

PM: Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποκαλέσω “στενή σχέση”, αλλά ναι, σχεδόν όλοι οι αναρχικοί (όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί) στην Ινδονησία γνωρίζονται μεταξύ τους.

MT: Μπορώ να πω ναι, ίσως επειδή έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε μειοψηφία, οι σχέσεις μεταξύ μας είναι αρκετά ισχυρές, υπάρχει η αίσθηση ότι κάθε ένας από μας υποστηρίζει τους άλλους και υπάρχει η επιθυμία να γνωρίζει ο καθένας για τις δραστηριότητες άλλων φίλων. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής και οικονομικής κατάστασης των ανθρώπων στην Ινδονησία, είναι αρκετά δύσκολο να συναντιόμαστε για επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο. Συνήθως, επικοινωνούμε μέσω internet ή τηλεφώνου.

Ποιες είναι οι θέσεις των αναρχικών σχετικά με τους αγώνες για την ανεξαρτησία, που έχουν γίνει στην Ινδονησία τις τελευταίες δεκαετίες: στο ανατολικό Timor, στη δυτική Papua, Aceh, και σε άλλες περιοχές;

PM: Δε μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος κάθε αναρχικού στην Ινδονησία, αλλά προσωπικά νομίζω ότι σε κάποιο επίπεδο μπορώ να υποστηρίξω αυτούς τους αγώνες. Συμμετείχα, επίσης, στον αγώνα για την απελευθέρωση του ανατολικού Timor Leste (προτιμούν το Timor Leste, όχι ανατολικό Timor) πριν γίνει ανεξάρτητο κράτος με διεφθαρμένη κυβέρνηση.

MT: Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι κάθε κομμάτι της Ινδονησίας έχει τα δικά του προβλήματα, γι’ αυτό και οι αναρχικοί πάντα θα κάνουν δράσεις και θα αντιστέκονται με τρόπο κατάλληλο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο δικό τους μέρος πρώτα απ’ όλα. Αποφεύγουμε μεθόδους που εμπλέκουν αντιπροσώπευση (σε αντίθεση με την πλειονότητα των αριστερών ομάδων), και αυτός είναι ο λόγος που πάντα κινητοποιούμαστε και κάνουμε δράσεις σε μέρη που  τυχαίνει να βρισκόμαστε. Επίσης, επειδή δεν υπάρχουν αναρχικοί φίλοι σε εκείνα τα μέρη(στην πραγματικότητα υπάρχει ένας φίλος στο Aceh, αλλά δεν έχει μπορέσει να κάνει και πολλά επειδή τυχαίνει να έχει πάει πρόσφατα εκεί).

Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε τι συμβαίνει σ’ αυτά τα μέρη, και στηρίζουμε κάθε μορφή πάλης  ενάντια στην εξουσία του κράτους και όλους τους αυτόνομους αγώνες.  Ωστόσο, υπάρχει μια αντίφαση, αν κοιτάξουμε τους λαϊκούς αγώνες σ’ αυτά τα μέρη για να απελευθερωθούν απ’ τους Ινδονησιακούς και να φτιάξουν ένα νέο έθνος ( το σύστημα είναι το ίδιο, η κυβέρνηση και η εξουσία απλά αλλάζουν πρόσωπο),  όπως μπορούμε να δούμε στην περίπτωση του ανατολικού Timor, για παράδειγμα.
Εν τω μεταξύ, συζητάμε αυτά τα θέματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ιδίως στο πλαίσιο της κρατικής εξουσίας, του μιλιταρισμού και της  εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος.

Το Ινδονησιακό κράτος έχει απαίσιο ιστορικό όσον αφορά τη δίωξη των πολιτικών αντιφρονούντων. Πώς επηρεάζονται οι αναρχικοί απ’ αυτό ιστορικά; Ποια είναι η κατάσταση σήμερα;

JC: Η Ινδονησία του σήμερα είναι μια Ινδονησία που δε διαφέρει και πολύ από την Ινδονησία της “New Order” εποχής. Αυτό που εννοώ λέγοντας αυτό είναι ότι αυτοί που αρνούνται να συμμορφωθούν στις εξουσίες του σήμερα εξακολουθούν να διώκονται. Σήμερα, οι ηγέτες της Ινδονησίας έχουν μάθει από τα λάθη των προκατόχων τους, και έχουν οργανώσει καλύτερα την καταστολή τους. Αν στη “New Order” εποχή, η ανυπακοή στην εξουσία καταστράφηκε με αργό κι ακατέργαστο τρόπο, δεν είναι έτσι πια. Αυτοί που είναι στην εξουσία σήμερα στην Ινδονησία, προωθούν μια εσφαλμένη εικόνα, ότι δεν εξουσιάζουν μέσω της βίας, και δίνουν την ψευδαίσθηση της ειρήνης και της ασφάλειας σε φανταστικό βαθμό.  Αυτό κάνει πολλούς ανθρώπους πιο φιλοκυβερνητικούς – κι ακόμα κι αν δεν είναι, απλά διαφωνούν με τους ηγέτες της κυβέρνησης. Η ίδια η ιεραρχία και η εξουσία θεωρούνται νόμιμες απ’ την πλειοψηφία των ανθρώπων.

MT: Αρκετοί από μας είχαμε ήδη να αντιμετωπίσουμε την κατασταλτικές δράσεις από το κράτος, όπως τρομοκρατία, εκφοβισμό, επιδρομές και συλλήψεις. Για να συνεχίσω την απάντηση του JC, παραμένουμε σε επιφυλακή για αυτή την κατάσταση και προσπαθούμε να μην επηρεαζόμαστε απ’ την εικόνα που προβάλλεται απ’ το κράτος. Επίσης, προσπαθούμε να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε προβλήματα ασφάλειας, έχοντας αρχίσει να χτίζουμε μια “κουλτούρα ασφάλειας”, ως κάτι που πρέπει να θεωρείται σημαντικό σε όλες τις δραστηριότητές μας, και αναπτύσσουμε μεθόδους και στρατηγικές για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις. Αλλά είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι είναι ακόμα λίγοι άνθρωποι που ανησυχούν γι’ αυτό το θέμα.
PM: Σήμερα, η κυβέρνηση  είναι στην πραγματικότητα ίδια με πριν, αλλά το παίζουν πιο ομαλά. Δεν δηλώνουν πλέον ανοιχτά  τις αποφάσεις τους βίαια. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιούν βία για να λύσουν αυτά που βλέπουν ως προβλήματα. Πριν από μερικούς μήνες, ένα χωριό στην Riau (νησί Σουμάτρα) , βομβαρδίστηκε και κάηκε από ελικόπτερα του στρατού, επειδή οι αγρότες σε αυτό το χωριό δεν ήθελαν να δώσουν τη γη τους σε μια εθνική εταιρεία φοινικέλαιου. Στο Sulawesi, αρκετοί αγρότες πυροβολήθηκαν για παρόμοια υπόθεση. Επίσης, σε αρκετά χωριά στην Java. Αλλά, κανένα καθεστωτικό μέσο δεν κάλυψε καθόλου το γεγονός. Εγώ, και αρκετοί από τους φίλους μου συνήθως δημοσιεύουμε αυτές τις τρομερές ειδήσεις ανεξάρτητα.

Σχετικά με τις διεθνείς διασυνδέσεις; Έχετε ισχυρούς δεσμούς με άλλους αναρχικούς στη νοτιοανατολική Ασία ή και παραπέρα;

PM: Επίσημα όχι, κάποιοι φίλοι όμως έχουν.

MT: Εγώ προσωπικά έχω αρκετές διασυνδέσεις με αναρχικούς εκτός Ινδονησίας και το Ινστιτούτο-Α μπόρεσε εξ’ αρχής να υπάρξει χάρη στη βοήθεια και την αλληλεγγύη του διεθνούς δικτύου. Προσπαθούμε να συνδεθούμε με διάφορες συλλογικότητες, με σκοπό να διαδοθούν οι πληροφορίες για την ύπαρξή μας και τις δραστηριότητες εδώ.
Κατανοούμε τη σημασία της ανταλλαγής πληροφοριών  και της δικτύωσης, και ουσιαστικά γνωρίζουμε τί εργαλεία να χρησιμοποιήσουμε για το σκοπό αυτό, μόνο που μερικές φορές μας παρεμποδίζουν οι γλωσσικοί περιορισμοί  ή η έλλειψη χρόνου ή/και διάθεσης για τη μετάφραση μεγάλου όγκου υλικού. Δεν έχουν πολλοί από εμάς τη δυνατότητα και την επιθυμία να μεταφράζουν εντατικά.

Ποιες θεωρείς ότι είναι οι μελλοντικές δυνατότητες του Αναρχισμού στην Ινδονησία και την νοτιοανατολική Ασία;

PM: Δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό , καθώς δε γνωρίζω πολλά για τον Αναρχισμό στη νοτιοανατολική Ασία. Γνωρίζω πως ένα δίκτυο είναι σημαντικό, προς το παρόν όμως θέλω απλά να επικεντρώσω περισσότερο στην Ινδονησία,  αφού εδώ υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα να κάνουμε αλλά τόσο λίγοι αναρχικοί που να ασχολούνται πραγματικά.

JC: Με τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση στην Ινδονησία, νομίζω ότι υπάρχει πολύς χώρος για τους αναρχικούς εδώ. Αρκετοί άνθρωποι που ήταν μαρξιστές- λενινιστές, άρχισαν να σκέφτονται πως τελικά, κάθε μορφή εξουσίας διαφθείρει και καταπιέζει. Επίσης, πολλοί άνθρωποι που έπεσαν θύματα των πολυεθνικών βλέπουν ότι οι κυβερνήσεις πάντα θα παίρνουν το μέρος των εταιριών, και γι’ αυτό είναι απαραίτητο να γίνει κάτι δυνατότερο από το να ζητάμε απλά τη βοήθεια της κυβέρνησης.

MT: Είμαι πολύ αισιόδοξος, ιδιαίτερα όσο αφορά την Ινδονησία, όπου και υπάρχουν τόσο πολλά προβλήματα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι και ομάδες βλέπουν ότι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζονται οδηγεί σε αδιέξοδο, θεωρώντας την Αναρχία ως κάτι πολύ λογικό. Εν τούτοις, όλα αυτά απαιτούν πολύ χρόνο και σκληρή δουλειά, χρειάζεται να οικοδομήσουμε σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ μας. Πιστεύω πως θα δούμε τους σπόρους της Αναρχίας που σήμερα σπέρνουμε, να αναπτύσσονται παντού.

Η παραπάνω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο βιβλίο Von Jakarta bis Johannesburg – Anarchismus weltweit των Sebastian Kalicha και Gabriel Kuhn από τις εκδόσεις Unrast Verlag το 2010

Η ηλεκτρονική πηγή στα αγγλικά εδώ: http://hidupbiasa.blogspot.com/2010/11/anarchy-in-indonesia.html

Φώτογραφίες από το περιοδικο amor fati (σε γλώσσα Bahasa Indonesia) . Το  μπλόγκ του περιοδικού από όπου μπορείτε να to “κατεβάσετε” εδώ