[ Οκτώβρης 2011 ]
Τη νύχτα της 15ης Ιούνη μία απρόβλεπτη περιπολία της σιδηροδρομικής αστυνομίας Polfer εμφανίστηκε στη γειτονιά Λαμπράτε του Μιλάνου. Στην έρευνα που έγινε κατά το σταμάτημά μας, βρήκαν επάνω μας δύο αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς. Έτσι, στις 15 Ιουνίου ο σύντροφος Ματτία κι εγώ οδηγηθήκαμε στη φυλακή του Σαν Βιττόρε. Στις 8 Ιουλίου το συμβούλιο μας αποφυλακίζει. Σε αυτή την περίοδο συζητήσεων και πολιτικών αναλύσεων πάνω στο πώς να αντιμετωπίσουμε μία δίκη συμπεριλαμβάνοντας τις αναρχικές επαναστατικές αρχές, τραβάω διαχωριστική γραμμή με τη θέση τού να είσαι διαφορετικός στη δίκη σου από τις επιλογές που υπερασπίζεις. Για να καταλάβει κανείς τις αιτίες της υπόθεσης, χρειάζεται περισσότερες από μία προϋπόθεση. Για περαιτέρω συζήτηση επάνω στο πολιτικό ζήτημα, και όχι στις ίδιες καθαυτές τις προσωπικές επιλογές, είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση: CaracoKaos@Krutt.org
Μία ρήξη ανάμεσα σε άπειρα ενδεχόμενα
Στη δίκη στις 10 Οκτώβρη που κατηγορούμαι για κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών υλών πάω για να αποσαφηνίσω τη θέση μου, αυτό για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις σε όποιον διαβάζει: Από δω και εμπρός η επιλογή μου είναι εκείνη του να προχωρήσω σε ατομικό επίπεδο. Το βασικό μοτίβο στηρίχθηκε στην ασυνέπεια που να υποστηρίζεις μία επαναστατική θέση και μετά να κάνεις χρήση των γραφειοκρατικών σοφιστειών που αποκαθιστούν –σε μία ορθολογική θέση των γεγονότων που συνέβησαν– μία αντιπαράθεση ανάμεσα στον κατηγορούμενο και στον κατήγορο.
«Το ψέμα είναι η αλήθεια που του θυμίζει πως ήρθε στον κόσμο. Προσωπείο του προσωπείου, από μία άλλη πλευρά του προσωπείου, ακόμα μία φορά προσωπείο».
—Αποσπάσματα ενός κωφάλαλου σε άπνοια, P. Porcu
Το να φοράς ένα προσωπείο (αυτό της αθωωτικής υπεράσπισης) και μετά να παρουσιάζεις μία πολιτικοϋπαρξιακή επίθεση, τελικά είναι για μένα σαν να εγκαθιστάς ένα «ψέμα».
Το να χρησιμοποιήσω μία νομική υπεράσπιση για να προσδιορίσω το σωστό και το λάθος ψάχνοντας να μινιμάρω το ζωντανό κομμάτι του εαυτού μου και των επιλογών μου, που έρχονται μόνο σε σύγκρουση, είναι ασυμβίβαστο με αυτό, που έχω διαλέξει κατά τη διαδρομή της βίαιης ριζοσπαστικοποίησής μου.
«Να μην οπισθοχωρείς στους εκβιασμούς όταν είσαι κρατούμενος είναι και πρέπει να είναι το θεμελιώδες στοιχείο για να συνεχίζεις, ακόμα και μέσα στα φυσικά και νοητικά όρια της φυλάκισης, μία επαναστατική διαδρομή».
—Να αρνείσαι κάθε μεταμέλεια
Σε αυτό υπάρχει μια ακύρωση της ιδίας βούλησης και «πράξης».
Στη δική μου διαδρομή ρήξης με το υπάρχον, όρθιος ακόμα από έναν αδιαπέραστο δεσμό από κανόνες και υποταγή στο ρόλο της εξατομίκευσης, δεν επιτρέπω σε κανέναν να γίνει η δική μου θέληση να αποφασίζει για μένα και γι’ αυτό αρνούμαι εκ των προτέρων: να είμαι παρών στη δίκη και να υπομείνω οποιαδήποτε ανάκριση. Άρνηση σε κάθε διευθέτηση να έρθει ειδικός παράταξης-κόμματος (και σε οτιδήποτε είναι ασυμβίβαστο με αυτό που υπερασπίζομαι). Γι’ αυτό, με την άρνηση εκ των προτέρων να υποτάσσεσαι σε ένα «δίκιο» ή ένα «πρέπει» δοσμένο από μία δικαστική αυλή, η δική μου επιλογή είναι εκείνη της ανάκλησης των δικηγόρων.
Γιατί μία ρήξη μέσω επίθεσης, που πειραματίζεται με άπειρα ενδεχόμενα εξέγερσης μέσα από επιλογές που πραγματώνονται και που προσδίδουν αναρχικά επαναστατικά χαρακτηριστικά, είναι η έκφραση του εαυτού μου.
«Να πράττεις σημαίνει να είσαι εξοπλισμένος με μία ενδογενή υποκειμενικότητα, αυτή της επιθετικής δυναμικότητας»
στα ιταλικά α, β
Μετά το πέρας της δίκης, η απόφαση ήταν αθωωτική και για τους δυο συντρόφους, Ματτία Πετίτ και Φεντερίκο «Φέντε» Μπουόνο.
[ Νοέμβρης 2011 ]
Η αποπροσωποποίηση του ατόμου
«Πρώτα απ’ όλα τσακίζεις και καταστρέφεις αυτό τον κόσμο και βλέπουμε μετά αν ένας άλλος υψώνεται»
—J. W. Goethe
Η αληθινή ζωή, αυτή που βιώνεται πλούσια σε εμπειρίες, έχει ανάγκη από προώθηση. Ανάγκη να τσακίσει την κοινωνική πραγματικότητα η οποία είναι φτιαγμένη από εξατομικευμένα ζόμπι.
Να μεταθέτεις το «εμείς είμαστε» σε «εγώ θέλω», ερμηνεύει με πολιτικούς όρους την ίδια την καθημερινότητα. Ένας τοίχος φτιαγμένος από κενή ηθικότητα εγείρει και προσδιορίζει τους ίδιους τους ζωτικούς παλμούς. Το ένστικτο οδηγεί, αλλά δεν μας ανήκει πια, κυριευμένο από αυτό που είναι η αλλοτριωμένη κοινωνία.
Δε με κατανοείς, αλλά το δηλητήριο είναι διοχετευμένο με συστηματικό τρόπο. Αυτό που αντιλαμβάνεσαι δεν είναι πια ο ορίζοντας, αλλά ένα όριο… Σ’ ένα «αδιαπέραστο όριο» μετατρέπεται η δική σου ύπαρξη. Ακόμα και μόνος, μετά από λίγες μέρες το μυαλό σου οδηγείται στα όρια, ανάμεσα στα κιγκλιδώματα κι έναν τοίχο από τσιμέντο.
Η προσαρμογή στα κυρίαρχα μέτρα δε θα μπορούσε να είναι εφικτή χωρίς τον εθισμό στην κανονικότητα. Σκοπός της κυριαρχίας είναι μια συστηματική κατάργηση των οπτικών-νοητικών ερεθισμάτων που έχουν οι έξω…
«Η αληθινή ζωή είναι απούσα, εμείς δεν είμαστε στον κόσμο»
—A. Rimbaud
Η υπενθύμιση αυτών που έχω βιώσει και αισθανθεί από τη στιγμή της σύλληψής μας είναι περίπλοκη όταν φαντασιώνεσαι κάτι που δεν υπάρχει. Η πραγματικότητα ανατρέπεται ολοκληρωτικά με μία δεύτερη ματιά. Κλεισμένος μέσα σε ένα κελί λίγων τετραγωνικών μέτρων «η ζωή είναι απούσα». Η εξουσία διαιωνίζεται ακριβώς γιατί πραγματοποιεί την αποδιδόμενη υπακοή σε έναν αρχειοθετημένο χωροχρόνο.
Όταν ο μπάτσος με χτύπαγε στον τοίχο και μου έδινε μπουνιές και κλωτσιές, μόνο εγώ μπορούσα να κοιτάω έντονα και για πολύ ώρα, αυτό που ζούσα. Οι ψυχολογικές πιέσεις υπό την απουσία νομικής δύναμης (δικηγόροι κτλ) παρέσυραν τα γεγονότα σε μία δίνη εξευτελισμού χωρίς δρόμο διαφυγής! Εκείνη τη στιγμή η εμπειρία και η αίσθησή μου με επαναστατικούς όρους μαζί με την αποφασιστικότητά μου να μην οπισθοχωρήσω, μου επέτρεψαν να αντιτάξω μία πεισματική άρνηση και σιωπή στην ψυχολογική καθυπόταξη που ζούσα εκείνη τη στιγμή.
«Αυτό που κάνει το αίνιγμα (της ένδειξης) είναι η σύνδεση ανάμεσα σε μία σχέση τυχαιότητας και μία σχέση αιτίας. Να ακολουθείς μία ένδειξη, να ανατρέχεις σε μία ένδειξη, πρακτικά συνιστά το να εκπληρώνεις την ένωση των δύο όψεών της, το να τις συγκροτείς όπως τη σχέση αιτίας αποτελέσματος».
Το αίνιγμα αυτό των 15 ωρών μέσα στο κελί απομόνωσης ήταν η ερώτηση του τι έχει συμβεί: η σχέση τυχαιότητας ήταν έργο των μπάτσων ή κάτι άλλο;
Η κατάργηση της ίδιας της θέλησης μετατίθεται στην κατάργηση της κάθε φυσικής χειρονομίας. Το ανθρώπινο πλήθος μέσα στις αυλές κινείται με συστηματικό τρόπο, με γραμμικό βάδισμα. Αυτό το βάδισμα δε μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει. Εκεί ξεκινά η συνήθεια της φυλακής και ο έλεγχος των ίδιων των ζωτικών ενστίκτων (πάντα αν και εφόσον υπάρχουν). Η αυτοματοποίηση των κινήσεων περιορίζει το χώρο της εξέγερσης, καθορίζοντας τη συμφιλίωση του μυαλού και του σώματος στο εσωτερικό μιας εξαναγκαστικής δομής.
Η πρόσληψη των ψυχοφαρμάκων μειώνει το επίπεδο επιθετικότητας, έτοιμο να εκραγεί σε κάθε ελάχιστη χειρονομία που περιμένει, που στην εξωτερική πραγματικότητα θα ήταν εντελώς ασταθές.
Στο κελί στο Σαν Βιττόρε, ο κόσμος τσακώνεται ακόμα και αν δεν μπορεί να δει μία ταινία: το κανάλι ήταν πάντα ίδιο, τα έργα επίσης, αλλά η πραγματική επανάληψη ήταν η ίδια η ζωή των συγκελιτών μου! Το «ασήμαντο» είναι η πλευρά που κυριαρχεί στη ζωή της φυλακής. Ή καλύτερα, αυτό που είναι ασήμαντο στην πραγματικότητα γίνεται θεμελιώδες.
Οι παλιές ιστορίες αναφέρονται σε μία κοινωνία (φυλακισμένη) φτιαγμένη από τιμή και σεβασμό. Όμως οι εξεγέρσεις και η καταστροφή των κελιών και των φυλακών, σε μία προοπτική ανατροπής της υπάρχουσας τάξης είναι μία σβησμένη και μακρινή ανάμνηση. Η συστηματική σταθερή παρουσία των εικόνων με αγίους που υπάρχουν πάνω σε τοίχους του κάθε κελιού αλλά και σε κάθε γραφείο με τοίχο γενικά, προσκολλούν τους φυλακισμένους σε ιερούς πατέρες ή τον πάπα και την παναγία, κυριαρχώντας σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του τέρατος-φυλακή.
Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στους φύλακες και τους κρατούμενους, είναι κάτι περισσότερο από έναν ρόλο λόγω θέσης. Οι φύλακες, όταν άκουγαν τις φωνές που έφταναν στο κελί μου, μιλούσαν με τους ποινικούς για ποιο πράγμα ήταν μέσα ένας και πως ήταν εφικτό να βγεις από τη φυλακή με συγκεκριμένες λογικές προσαρμογής και αποδοχής των νόμων τους. Κάτι σαν βραβείο, αποφεύγοντας το πολλά χρόνια, εκμεταλλευόμενος συγκεκριμένους κανόνες.
Η εξουσία διαιωνίζει την ίδια κυριαρχία μέσω της σταθεροποίησης καθορισμένων άγραφων νόμων που η μάζα των κρατουμένων αποδέχεται. Κάθε ακτίνα έχει ένα «κεφάλι». Κάθε κελί έχει το δικό του «κεφάλι». Όποιος φτάνει πρώτος ή ξέρει να επιβάλλεται, καθορίζει τη ροή των γεγονότων στο κελί. Η αντίληψη αυτής της κατασταλτικής δομής αποτελεί την ψυχοσυμπεριφορά που πρέπει να μπαίνει το κάθε άτομο.
Ο καθένας πρέπει να αρχίσει να προβλέπει σίγουρες όψεις όποιου έχει μπροστά του: «Η φυλακή είναι σαν ένα παλκοσένικο». Όλα στηρίζονται στο ποιος είσαι, τι λες, πώς το λες, ποιον γνωρίζεις.
Οι αισθήσεις μειώνονται: η ακοή αντιλαμβάνεται τις φωνές, το χτύπημα των πορτών και των καταραμένων κλειδιών. Εμποδίζει αυτόν που φτάνει. Αιχμαλωτίζει φωνές που θα μπορούσαν να σου μιλήσουν. Η σίγουρη παράνοια είναι απαραίτητη, ακόμα για να καταλάβεις όποιον σου λέει κάτι, τι θέλει να αντιληφθείς.
Στην Κρεμόνα πριν μπεις στην πτέρυγα σε περνάνε από ανιχνευτή μετάλλων, σε ρωτάνε όνομα και επίθετο, σημάδια από παλιότερους καυγάδες ή μαχαιρώματα. Για μία ολόκληρη εβδομάδα δεν μας έρχεται τίποτα και δεν μαθαίνουμε τίποτα απ’ έξω. Όλα τα γράμματα μου έφταναν με αξιοσημείωτη καθυστέρηση. Αυτοί λένε ότι φταίει το ταχυδρομείο, αλλά όταν περνάω από το ταχυδρομείο που κρατάνε τα πακέτα καταλαβαίνω πως τα σταματάνε επίτηδες! Όλα αυτό υπό το σκληρό έλεγχο της διευθύντριας!
Είσαι πάντα υπό επιτήρηση…
Ο χρόνος υπαγορεύεται από την αργή προφορά της λέξης τονίζοντας κάθε συλλαβή του «συσσιτίου». Από το χτύπημα των κιγκλιδωμάτων και την έξοδο στο τσιμεντένιο προαύλιο. Στην Κρεμόνα αξιοσημείωτο είναι η σταθερή παρουσία, στους διαδρόμους, ρολογιών κολλημένων στους τοίχους, όπου το καθένα έχει διαφορετική ώρα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα, αλλά ύστερα το μυστήριο αποκαλύφθηκε: είναι βαλμένα επίτηδες για να σε κάνουν να χάσεις την αίσθηση του χρόνου.
Μερικές φορές όταν η τηλεόραση ανοίξει το πρωί, η οποία ταιριάζει τέλεια μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί χρώματος μπλε, μου φαίνεται σαν να βλέπω στα κανάλια διαφορετική ώρα. Η αμφιβολία και η παράνοια για να ξαναρχίσεις να…
Η πυραμοειδής δομή δεν το κουνάει αν πρώτα δεν εκμηδενιστούν τα νοητικά θεμέλια.
Αυτή είναι η σπατάλη του ανθρώπου!
«Παντού λάσπη, κατακλυσμός θεού μελαγχολικού, ονειρεμένη εικόνα του μελαγχολικού Ιεζεκιήλ».
—C. Baudelaire
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (ΣΠΦ/FAI-IRF)