Αυτό το κείμενο γράφτηκε μερικές μέρες αφότου ο Κριστόμπαλ Μπράβο Φράνκε (Μόνο/«Πίθηκος») έμαθε για την απόπειρα απόδρασης μερικών συντρόφων της ΣΠΦ. Τη στιγμή που το δημοσίευσε (31/12-2011) ήταν έξω, αλλά προφυλακίστηκε εκ νέου την 4η Γενάρη 2012.
Σε όλους κι όλες που συνεχίζουμε ν’ αγωνιζόμαστε
για την απελευθέρωση παρά τις αντιξοότητες
Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 1996.– Η επίθεση προσεγγίζει απ’ τον ουρανό, οι έλικες αντηχούν πιο δυνατά απ’ ό,τι συνήθως. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάνε για τη διάσωση, ο θόρυβος των πυροβολισμών σε κάνει να ξεχνάς αυτόν των ελίκων. Οι σφαίρες χτυπάνε κόντρα στο οικοδόμημα των ψυχρών τοίχων, κόντρα στους εκτελεστές που βρίσκονται μέσα στους πύργους. Σε αυτούς που θα πυροβολήσουν για να σκοτώσουν οποιονδήποτε κατορθώνει να ελευθερωθεί. Γιατί τον προτιμούν νεκρό παρά λυτό. Κατεβαίνει πετώντας ομαλά με το πλεκτό αλεξίσφαιρο καλάθι από κάτω του. Κέβλαρ, ένα ύφασμα εύκολο στο χειρισμό, που μπορεί να φρενάρει την πρόσκρουση των σφαιρών. Γρήγορα και με το νου τους στα διασταυρούμενα πυρά, σαλτάρουν στο καλάθι, χωρίς να νοιάζονται πώς θα πέσουν μέσα. Η φυγή είναι γρήγορη μιας και ο συναγερμός έχει ήδη σημάνει για τους διώκτες. Το κλεμμένο ελικόπτερο εγκαταλείφτηκε σε μια αλάνα στη νότια ζώνη του Σαντιάγο. Τέσσερις σύντροφοι του FPMR (Πατριωτικό Μέτωπο Μανουέλ Ροδρίγκες) φυγαδεύτηκαν από τη Φυλακή Υψηλής Ασφαλείας. Τέσσερα αντάρτικα πνεύματα, που χωρίς μεταμέλεια επέλεξαν ν’ ανακτήσουν τις ζωές τους. Αρνούμενοι τη δικαιοσύνη της εξουσίας, παίρνοντας τη δικαιοσύνη στα χέρια τους. Ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερις συντρόφους υπήρχε ένας σύντροφος αντεξουσιαστικής στόφας, τον οποίο οι ίδιοι του οι σύντροφοι αναγνώριζαν ως «αναρχικό». Ο Ρικάρντο Πάλμα Σαλαμάνκα, ο Νέγρο («Μαύρος»), αναγνώριζε τη γενναιότητα του Σεβερίνο ντι Τζοβάννι, ο οποίος πάντοτε απαξιούσε την τρίχρωμη σημαία. Παρ’ όλα αυτά, μπήκε στο FPMR. Ήθελε να πάρει μέρος στον πόλεμο ενάντια στον τυραννίσκο Πινοσέτ, και καθώς ήταν ένας νέος χωρίς όπλα ή άλλα μέσα, αποφάσισε να εισχωρήσει στη μόνη επιλογή που είχε. Αυτό υπήρχε εκείνον τον καιρό, και δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά να πάρει το δρόμο του ένοπλου αγώνα. Ο Νέγρο είναι ακόμα φυγάς, όπως πολλοί ακόμα σύντροφοι για τους οποίους εκκρεμούν εντάλματα έρευνας και σύλληψης, λόγω της απόφασής τους να μείνουν στον αγώνα.
Δευτέρα, 12 Δεκεμβρίου 2011.– Φυλακές Κορυδαλλού, ωράριο επισκεπτηρίων. Αυτός ο χώρος όπου βρίσκεσαι με τους αγαπημένους σου, με τους «έξω», με τη ζωή που είχες διαλέξει να ’χεις. Αυτήν τη ζωή που προσπαθούν ν’ αφανίσουν, γιατί δεν είναι αυτή η ζωή που πουλάει η TV, αλλά αντίθετα είναι μια απειλή για την τάξη, μια απειλή ενάντια στο υπάρχον. Ένα πιστόλι και μερικά μαχαίρια, αλλά το ισχυρότερο όπλο είναι η πεποίθηση ότι τα «αδικήματα» για τα οποία κατέληξαν στη φυλακή ήταν αναγκαία. Βάλανε μπρος πράξεις πολέμου μέσα απ’ την ανωνυμία της ΣΠΦ, και τώρα μέσα απ’ τη φυλακή, με τα ονόματα και τα πρόσωπά τους σε κοινή θέα, πράξεις πολέμου κάνουν. Οι συγγενείς δεν συνεργάζονται με τους εκτελεστές. Αυτοί προχωρούν σταθερά με τους δεσμοφύλακες ως ομήρους – τι ειρωνεία να ’ναι θηράματα οι κυνηγοί. Περνούν απ’ αρκετές πόρτες, έχει μείνει μόνο μία, αλλά ένας δεσμοφύλακας φτάνει το κουμπί έκτακτης ανάγκης, κι οι πόρτες κλείνουν. Τώρα απομένει η διαπραγμάτευση της απελευθέρωσης των ομήρων. Οι φωνές πάνε απ’ τη μια πλευρά στην άλλη. Οι αντάρτες δεν συνδιαλέγονται, οι καταπιεστές δεν το κουνάνε. Η μάχη χάνεται, αλλά όχι ο πόλεμος. Θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία. Παραδίδουν τους ομήρους, αλλά δεν παραδίνονται. Μέρες αργότερα και χωρίς κανένα σεβασμό για το δικαστή, ένας τους υψώνει τη φωνή του για να πει: «Κάποιοι θα βιαστούν να μιλήσουν για αποτυχία. Κι όμως, η απόδρασή μας πέτυχε. Αποδράσαμε απ’ την ηττοπάθεια της αποδοχής του ρόλου μας ως κρατουμένων».
Η ΣΠΦ συνεχίζει, πιο ζωντανή από ποτέ. Ένα γεγονός που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Μαθαίνοντας τα νέα σε μία μέρα επισκεπτηρίου με κατέλαβαν εξαπίνης, ήταν ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Πολλά ερωτήματα, λίγες απαντήσεις, υπήρχε μόνο ό,τι έλεγε ο Τύπος. Μέχρι και η μάνα μου στενοχωριέται που δεν τα κατάφεραν να βγούνε, γι’ αυτήν η φυλακή είναι το πιο απαίσιο μέρος, που δεν θα ’θελε να επισκεφτεί ποτέ ξανά.
Μετά από ένα χρόνο εχθροπραξιών ενάντια στην κυριαρχία, από τη Χιλή ως την Ελλάδα, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε κανένα και καμία σύντροφο στη φυλακή, πρέπει να τους θυμίζουμε ότι δεν είναι μόνοι, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και μ’ εκείνους που βαδίζουν χωρίς να αφήνουν ίχνη, όντας πιο πανούργοι από τους διώκτες, εκείνους που αν και βρίσκονται μακριά από τα κλουβιά ζουν σε εγκλεισμό νοερό, δεδομένου ότι δεν μπορούν να κάνουν τις ζωές τους όπως τις είχαν καθορίσει, όχι με τον ίδιο τρόπο ούτε με τους ίδιους ανθρώπους ή ζώα. Για κάθε φυλακισμένο και παράνομο που αγωνίζεται για τη συνολική απελευθέρωση, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, να ξέρετε πως δεν είστε μόνοι.
Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται! Δεν ξεχνάμε τίποτα και κανέναν!
Φυγάδες και αιχμάλωτοι πολέμου, παρόντες σε κάθε πράξη εξέγερσης!
Mono
Αιχμάλωτος Πολέμου
SMS-UEAS
Δεύτερη βδομάδα του Δεκέμβρη
Σαντιάγο, Χιλή
Σημείωση: Ο Ricardo Palma Salamanca έχει γράψει αρκετά βιβλία από την παρανομία, ένα απ’ αυτά είναι «Η μεγάλη απόδραση», όπου αφηγείται λεπτομερώς το εγχείρημα της απόδρασης από τη Φυλακή Υψηλής Ασφαλείας, από το σχεδιασμό μέχρι την ιπτάμενη φυγή.
πηγή: grupodeapoyoamono
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (ΣΠΦ/FAI-IRF)