Κατά τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος, οι διαμαρτυρίες στο δρόμο κόντρα στις επιθέσεις των καπιταλιστικών κρατών εναντίον των συνθηκών της ζωής μας, έχουν γενικευτεί σε όλη την Ευρώπη. Παρά τις απεργίες, τις δράσεις και τις μαζικές διαδηλώσεις, παρά τα διευρυμένα κινήματα –που δεν έχουν κατορθώσει βέβαια να σπείρουν τον επαναστατικό άνεμο, αλλά μονάχα μια άμυνα των στοιχειωδών βασικών αναγκών μας–, τα κράτη παραμένουν αμετακίνητα.
Κάνοντας επικλήσεις σε οικονομικές φόρμουλες που προκαλούν σύγχυση, αριθμούς, στατιστικές και αφηρημένες έννοιες, επιχειρούν να τοποθετήσουν την προέλευση του προβλήματος σε πραγματικότητες άπιαστες και μεταφυσικές. Ωστόσο, η ρίζα και οι λόγοι των καθημερινών προβλημάτων μας δεν θεμελιώνονται σε καμιά μεταφυσική. Η μιζέρια, η εκμετάλλευση, η καταστολή, η συστηματική κακοποίηση είναι απότοκα δομών πολύ συγκεκριμένων, αποφάσεων συγκεκριμένων, ειλημμένων από συγκεκριμένα πρόσωπα, που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Μία από αυτές τις δομές ονομάζεται Ανώτατη Σχολή Διαχείρισης και Διεύθυνσης Επιχειρήσεων (ESADE). Τοποθετημένη στο κέντρο της πλούσιας γειτονιάς του Πεδράλμπες, αυτή η σχολή παράγει αλυσιδωτά τους διευθυντές που διατάζουν καθημερινά, διαχειρίζονται και αποκομίζουν οφέλη από την καταστροφή της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού. Κάθε χρόνο, αυτό το κέντρο λανσάρει στον κόσμο τα αρπακτικά που για το υπόλοιπο της ζωής τους θα αφοσιωθούν στη λεηλασία και στην καταπάτηση των εκμεταλλευομένων αυτής της χώρας, από τα πόστα τους στους θεσμούς –συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της προεδρίας της τοπικής κυβέρνησης, όπως ο Αρτούρ Μας [Artur Mas]– ή στις μεγάλες εταιρείες.
Σε αυτό το πλαίσιο όξυνσης της εκμετάλλευσης και της επισφάλειας, σε αυτήν τη νέα και εξαιρετικά σοβαρή επίθεση που σημαίνει η τελευταία Εργασιακή Μεταρρύθμιση, εμείς έχουμε αποφασίσει να απαντήσουμε, υποδεικνύοντας τους υπευθύνους της κατάστασης στην οποία υποβαλλόμαστε. Γι’ αυτό, την προηγούμενη Τετάρτη, 21 Μάρτη, αποφασίσαμε να φέρουμε εις πέρας μια επίθεση, που υποχρέωσε σε διακοπή τη λειτουργία τού εν λόγω κέντρου και την εκκένωσή του.
Η ενέργεια ήταν σχεδιασμένη με τέτοιον τρόπο (από το σημείο τοποθέτησης του μηχανισμού μέχρι τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της εκρηκτικής ύλης που χρησιμοποιήθηκε, κ.τ.λ.) ώστε να μην προκληθούν τραυματισμοί. Ο στόχος μας, εκτός από το να αναδείξουμε τους βομβιστές ως κοινωνική ομάδα, ήταν να σαμποτάρουμε την επιθετική και προσβλητική κοινωνική ειρήνη που βιώνει κανείς στις πλούσιες γειτονιές – τελείως ερμητικές και μακριά από την αγωνία και τα βάσανα που παράγουν οι αποφάσεις και τα προνόμιά τους.
Σε αυτό το σημείο, θέτουμε ένα ερώτημα προς προβληματισμό. Αν ο Τύπος κατέδειξε τι πέρασαν οι φοιτητές, οι καθηγητές και οι γείτονες της περιοχής, πώς μπορούμε να αξιολογήσουμε αυτό που βιώνουν καθημερινά όσοι κατοικούν στις φτωχογειτονιές; Αν το να εκκενώνουν το σπουδαστήριό σου για μερικές ώρες λέγεται οδυνηρό, πώς θα έπρεπε να αποκαλέσουμε αυτό που νιώθουν οι χιλιάδες απεγνωσμένοι, εκείνοι που κοιμούνται στο δρόμο, εκείνοι που ιδρυματοποιούνται στα ψυχιατρεία επειδή δεν αντέχουν την πίεση, εκείνοι που ξυλοκοπούνται άγρια επειδή διαμαρτύρονται, ακόμα και ειρηνικά; Πώς λέγεται αυτό που νιώθουν όσοι υφίστανται τα βασανιστήρια των φυλακών και των Κέντρων Κράτησης Μεταναστών; Πώς αποκαλούν οι δημοσιογράφοι αυτό που έχουν ζήσει, ζουν και θα συνεχίσουν να ζουν οι συγγενείς των δολοφονημένων από την αστυνομία;
Αν εμείς τους κάναμε να «τρομάξουν», αυτοί τι μας κάνουν;
Για εμάς, όπως και για περισσότερο κόσμο κάθε φορά, είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες. Είναι αυτοί που χαρακτηρίζονται από τον Τύπο ως αξιότιμα πρόσωπα, αυτοί που έχουν τα πολυτελή γραφεία στην πλατεία Σαν Γιάουμε ή στη λεωφόρο Ντιαγονάλ, αυτοί που ζουν σε πολυτελείς επαύλεις στο Πεδράλμπες και στο Σαν Κουγκάτ, και πηγαίνουν τα παιδιά τους στην ESADE. Είναι αυτοί οι οποίοι, αν και τα έχουν όλα, έχουν το θράσος να ξεπερνάνε τα νομικά όρια που έχουν ορίσει οι ίδιοι και να κλέβουν πιότερο απ’ ό,τι τους αναλογεί σύμφωνα με τους ίδιους τους τους κανόνες…
Εμείς προειδοποιούμε πως, αν το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να υποχωρήσει από τις επελάσεις του, ούτε εμείς είμαστε διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε απ’ την αντίστασή μας. Αν αυτοί είναι διατεθειμένοι να ανασύρουν για μας πολιτικές και συνθήκες ζωής τού προηγούμενου αιώνα, εμείς είμαστε διατεθειμένοι να ξεθάψουμε για αυτούς τα όπλα και τις τακτικές εκείνης της εποχής. Κι αν νομίζουν ότι θα περάσουν από πάνω μας, όχι μόνο πάνω από την ομάδα μας, αλλά από ολόκληρη την κοινωνία, χωρίς να υπάρξει αντίσταση, χωρίς να υπάρξει εξέγερση, τότε δεν γνωρίζουν την Ιστορία αυτού του λαού.