Η επιβίωση στον καπιταλισμό είναι τόσο καλουπωμένη και μονότονη, ώστε δεν διαφέρει πολύ από την ωμή φυλακή. Η πόλη, τα ωράρια, η δουλειά, οι σπουδές, η οικογένεια και ένα σωρό καταπιεστικοί οργανισμοί μάς πνίγουν με τρόπο τέτοιον που μερικές φορές μοιάζει λες και βρισκόμαστε σε κάποια μεγάλη πτέρυγα φυλακής. Κάμερες παρακολούθησης επί 24ώρου βάσης, χιλιάδες μπάτσοι να φυλάνε την ιδιοκτησία, αυστηροί δικαστές με χαμογελάκια ευχαρίστησης για την εφαρμογή των δρακόντειων νόμων τους, σφιχτές χειροπέδες που προηγούνται των ακατανίκητων κλουβιών τους και μια ατελείωτη σειρά αντίστοιχων καταστάσεων, είναι ό,τι χρησιμοποιεί η κοινωνία για να κρατά στη σειρά τα άτομα, τα οποία, τρέμοντας τις τιμωρίες που τους περιμένουν αν σπάσουν τον επιβεβλημένο κώδικα συμπεριφοράς, το βουλώνουν, συνηθίζουν στην καταπίεση και την αφομοιώνουν ως δομικό στοιχείο της ζωής τους, ως κάτι το φυσικό, προτιμώντας να αποφύγουν τα μπλεξίματα με την εξουσία, αντί να εξεγερθούν.
Οι ισχυροί όλων των κρατών δεν τσιγκουνεύονται τα μέσα κάθε είδους προκειμένου να καταστείλουν και να φυλακίσουν όσους κρατάνε στάση σύγκρουσης με το υπάρχον. Σήμερα όμως δεν θα γράψουμε για την επιβίωση εντός του καπιταλισμού, αλλά θα χαιρετίσουμε όσες και όσους δεν δίστασαν να υπερβούν τους ηθικούς τους φραγμούς και αντιμετώπισαν πρόσωπο με πρόσωπο την εξουσία, όσες και όσους σήμερα πλαγιάζουν στην πιο προφανή απόδειξη της καταστολής, τη φυλακή. Γράφουμε για να εκφράσουμε την επείγουσα ανάγκη μας να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στα έγκλειστα συντρόφια μας.
Η εξουσία επιτίθεται φυλακίζοντας συντρόφια και οργανώνεται για να καταπολεμήσει τις ιδέες της λευτεριάς, με την εκδικητικότητά της να πέφτει κυρίως επί αναγνωρίσιμων ατόμων που χωρίς περιστροφές δηλώνουν αντεξουσιαστές ή αναρχικοί και φτιάχνουν μέσω της προπαγάνδας των ιδεών-δράσεων ένα σημαντικότατο όπλο αγώνα, όπως συνέβη στην Ιταλία, στη Βολιβία ή στη Χιλή. Το φάντασμα που γεννά η δυνατότητα ενός διεθνούς δικτύου (δεν αναφερόμαστε σε κανενός είδους οργάνωση) συνεχίζει να υλοποιείται ως μία πρόταση πραγματική, στην οποία συντρόφια από διάφορα μέρη του κόσμου, που δεν γνωρίζονται ούτε θα γνωριστούν μεταξύ τους, που δεν υπακούουν σε κανενός είδους δομή και δεν αναζητούν μήτε ιδεολογικούς ταγούς μήτε αρχηγούς, ενώνουν επιθυμίες, δυνάμεις και συνενοχές για να αντιμετωπίσουν την κυριαρχία σε όλο της το φάσμα, χρησιμοποιώντας διαφορετικά εργαλεία, υπερβαίνοντας τα γλωσσικά εμπόδια και τα κάλπικα σύνορα, εδραιώνοντας δεσμούς αλληλεγγύης και ξεπερνώντας τις ψεύτικες επιβολές…
Γι’ αυτόν το λόγο, από τις 21 ως τις 30 Σεπτέμβρη καλούμε σε μια βδομάδα αγκιτάτσιας και αλληλεγγύης προς τα αιχμάλωτα αδέρφια και συντρόφια μας ανά τον κόσμο. Αν και δεν θα έπρεπε να είναι αναγκαίο να καλούμε σε εβδομάδες αγκιτάτσιας, μιας και γενικά είμαστε κριτικοί απέναντι σε αυτά τα καλέσματα, δεδομένου ότι η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ημερολογιακό προγραμματισμό, θεωρούμε ωστόσο ότι μερικές φορές οι χειρονομίες χάνονται στον καθημερινό καταιγισμό πληροφορίας και τους αποκαλούμενους «τοπικούς αγώνες», και έτσι η συγκέντρωση ενέργειας σε ένα χρονικό διάστημα καθορισμένο μάς βοηθά να δώσουμε μια νέα και συνεχή ώθηση στον αγώνα ενάντια στις φυλακές και στην προπαγάνδιση των ελευθεριακών ιδεών, με οποιαδήποτε δράση, οποιαδήποτε κουβέντα συμπαράστασης να δίνει δύναμη και κουράγιο στους κρατουμένους. Σε αυτόν τον αγώνα για τη συνολική απελευθέρωση δεν θέλουμε να αφήσουμε στην απέξω την καταστολή στην οποία υπόκεινται μυριάδες ζώα που βρίσκονται έγκλειστα σε ζωολογικούς κήπους, τσίρκα και εργαστήρια, και την ανάγκη μας να αγωνιστούμε για την απελευθέρωσή τους.
Αυτό το κείμενο καλεί να δείξουμε μέσω της πολύμορφης δράσης και διαφορετικών εργαλείων πως δεν ξεχνάμε τα έγκλειστα συντρόφια μας και ότι οι αλληλέγγυες χειρονομίες μας ξεφεύγουν οποιουδήποτε πύργου επιτήρησης και διασχίζουν μίλια ωκεανού για ν’ αγκαλιάσουν οποιοδήποτε ανυπότακτο άτομο αγωνίζεται μέσα ή έξω από τις φυλακές. Παρομοίως, αμφισβητούμε την αφηρημένη επιβολή των συνόρων, γι’ αυτό ο αποκαλούμενος διεθνισμός δεν θα ’πρεπε να ’ναι ως έχει, γιατί «στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι».
Αντάρτικους χαιρετισμούς σε:
– Χιλή: Σε Λουσιάνο Πιτρονέγιο «Τορτούγα», Κάρλα Βερδούγο και Ιβάν Σίλβα, στους συντρόφους της αποκαλούμενης «υπόθεσης σεκιούριτι» Χουάν Αλίστε Βέγκα, Μαρσέλο Βιγιαροέλ και Φρέντυ Φουεντεβίγια. Επίσης, στους Αλμπέρτο Ολιβάρες, Χουάν Ταπία, καθώς και στα φυγόδικα συντρόφια Γκαμπριέλα Κουριλέμ και Ντιέγο Ρίος. Ακόμη, στους Σεμπαστιάν Φαχάρδο, Εδουάρδο Γκαράυ, Αντριάν Ντίας και σε όλους τους αιχμαλώτους και διωκόμενους των οδομαχιών.
– Βολιβία: Σε Χένρυ Σεγαρρούντο και Μάυρον Μιοσίρο.
– Αργεντινή: Σε Ντιέγο Πετρισσάνς και Λέανδρο Μορέλ.
– Μεξικό: Στους Μάριο Λόπες, Μπράουλιο Ντουράν και στη φυγόδικη συντρόφισσα Φελίσιτυ Ράιντερ.
– ΗΠΑ: Στους Μούμια Αμπού Τζαμάλ, Ντάγκλας Ράιτ, Μπράντον Μπάξτερ, Κόννορ Στήβενς, Τσόσουα Στάφορντ, Μαρί Μέισον και Έρικ ΜακΝτέιβιντ.
– Ινδονησία: Στους Ητ και Μπίλλυ.
– Ιταλία: Στους Στέφανο Γκαμπριέλε Φόσκο, Ελίζα Ντι Μπερνάρντο, Αλεσσάντρο Σεττεπάνι, Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι, Κάτια Ντι Στέφανο, Τζουζέππε Λο Τούρκο, Πάολα Φραντσέσκα Ιότζι, Τζιούλια Μαρτσιάλε, Λούκα Αμπά, Μάσσιμο Πασσαμάνι, Ντανιέλα Μπαττίστι (σε κατ’ οίκον περιορισμό), και στους καταδικασθέντες για τις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο της G8 στη Γένοβα.
– Ελβετία: Στους Μάρκο Καμένις και Κόστα.
– Γερμανία: Στους Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, Σόνια Σούντερ και στον συγκατηγορούμενό της Κρίστιαν Γκάουγκερ (η Σόνια και ο Κρίστιαν συνελήφθησαν το περασμένο έτος ύστερα από 33 χρόνια αυτοεξορίας).
– Ισπανία: Στους Ταμάρα Ερνάντες (αυτήν τη στιγμή ελεύθερη, έχει καταδικαστεί σε 8 έτη φυλάκισης κι αναμένει να λάβει μερική χάρη προκειμένου να της μειωθεί η ποινή), Κλάουντιο Λαβάτσα και Χουάν Ρίκο.
– Στα έγκλειστα συντρόφια σε Ρωσία και Λευκορωσία.
Ιδίως στην Ελλάδα, σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές και στους καταζητούμενους. (Στα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, του Επαναστατικού Αγώνα και σε όλους κι όλες που βρίσκονται όμηροι για την αντεξουσιαστική τους πράξη.)
Και σε όλους τους κρατουμένους που κρατάνε μαχητική στάση μέσα απ’ τα κελιά οπουδήποτε στον κόσμο…