Ακολουθεί επιστολή του αναρχικού κρατουμένου Αλέσσιο Ντελ Σόρντο, που πρόσφατα μεταφέρθηκε απ’ τη φυλακή του Τορίνου (γνωστή ως «Λε Βαλλέττε») στη φυλακή του Πράτο. Ο Αλέσσιο βρίσκεται προφυλακισμένος από τον Γενάρη του 2012, στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων κατασταλτικών επιχειρήσεων εναντίον του κινήματος NO TAV στην Ιταλία.
23/8/12
Γεια σε όλους.
Σας γράφω από τη φυλακή του Πράτο, όπου μεταφέρθηκα χθες το βράδυ. Εδώ και μέρες μού βρόμαγε μεταγωγή, κι ήμουν έτοιμος γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Τις προηγούμενες μέρες έπαιξε ζήτημα μ’ έναν μπριγαδιέρο των δεσμοφυλάκων, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πτέρυγα με βρισίδια και μωλωπίδια.
Ήταν λοιπόν επόμενο να με διώξουν άρον άρον, κι έτσι ήμουν προετοιμασμένος.
Ήρθαν στις 5.30 π.μ., κι ήμουν ξύπνιος και τους είπα ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα να κάνω ένα ταξιδάκι. Έκλεψα λίγο χρόνο πηγαίνοντας στην τουαλέτα, ήπια μια τζούρα καφέ –ποτέ ταραντέλα («περιπέτειες») χωρίς καφέ– και προετοιμάστηκα όσο το δυνατόν καλύτερα ώστε ν’ αντισταθώ. Στις 6.30 επέστρεψε μονάχα ένας φρουρός για να μου πει ότι ήταν ώρα να φύγουμε. Απάντησα ότι δεν το κουνάω ρούπι. Ο φύλακας ψιλονευρίασε, και του πρότεινα να ζητήσει ενισχύσεις. Σ’ εκείνο το σημείο ειδοποίησα τους φίλους και κολλητούς στην πτέρυγα, λέγοντάς τους ότι ετοιμαζόμουν να προβάλω αντίσταση. Είπα στο νέο συγκελίτη μου να μην μπει στη μέση.
Περίπου μία ώρα μετά, κατέφτασαν οκτώ από δαύτους, θαρρώντας πως αν έβαζαν τα βαριά μέσα θα μπορούσαν να με εντυπωσιάσουν και να με σπάσουν.
Απεναντίας, ήμουν έτοιμος. Καλολαδωμένος με σπορέλαιο, είχα ένα φύλλο με όλες τις διευθύνσεις και τρία γραμματόσημα κολλημένα στο πουλί μου με ταινία.
Για να ’χω ένα μικρό πλεονέκτημα, περιέχυσα το πάτωμα της εισόδου του κελιού με λάδι. Ύστερα από απανωτές μου αρνήσεις μπούκαραν, κι απ’ τη φόρα που πήραν, δύο γλίστρησαν πάνω στο λάδι, κι ένας μπριγαδιέρος στούκαρε πάνω στο σκαμνί κι έμεινε ζαβλακωμένος. Μετά μου την πέσανε, μιας και δεν μπορούσα να τους προκαλέσω άλλο πλήγμα. Ξεκίνησε μάχη σώμα με σώμα. Έφαγα κάμποσες, μα πρόβαλα αντίσταση χάρη στο λάδι και σε κάποιες κινήσεις στις οποίες είχα εξασκηθεί στο προαύλιο. Όπως ήταν αναμενόμενο με συνέτριψαν, αλλά αν δεν μπορείς να νικήσεις, τότε θα πρέπει να κάνεις την ήττα ν’ αξίζει να ειπωθεί.
Μ’ έσυραν διά της βίας σε ολόκληρη την πτέρυγα ανάμεσα σε κραυγές και βρισιές ανάκατες με χαιρετισμούς και ευχές για καλό κατευόδιο. Δεν έχω ιδέα τι απέγιναν τα πράγματά μου.
Στο αρχιφυλακείο συνέχισα ν’ αψηφώ εκείνα τα ψοφίμια, προσκαλώντας τους να μπουν στο κελί της απομόνωσης. Οι δειλοί δεν τόλμησαν να πατήσουν το πόδι τους.
Ήταν ν’ αναχωρήσω στις 7.00. Έφυγα απ’ τη Λε Βαλλέττε στις 10.00 ή λίγο νωρίτερα. Μέσα απ’ το τεθωρακισμένο μεταγωγικό είδα τους συντρόφους που είχαν έρθει να μοιράσουν φυλλάδια μπροστά στην έξοδο της φυλακής. Όλη η διαδρομή ήταν σάουνα. Οι μαλάκες της συνοδείας σταμάτησαν να φάνε σ’ ένα Autogrill, αφήνοντάς με να ψηθώ μέσα στην κλούβα για μια ωρίτσα.
Όταν μπήκαμε στο Πράτο, είδα ένα κόκκινο σύνθημα σ’ έναν κιτρινισμένο τοίχο: «ΖΗΤΩ Ο ΜΠΡΕΣΙ». Ε τι στο διάολο, έτσι, σύντροφοι, βίβα Μπρέσι.*
Μπήκα στην πτέρυγα στις 19.00 μετά τις συνήθεις περιποιήσεις για εκείνους που εισέρχονται.
Πτέρυγα III, μέσης ασφαλείας, κάμερες παντού στους διαδρόμους.
Είμαστε τρεις στο κελί, είμαι με δυο παιδιά που μόλις επέστρεψαν από την απομόνωση. Είπα «καλησπέρα, αιχμάλωτοι, μπορώ να μπω», μου απάντησαν «δίκιο έχεις, είμαστε έγκλειστοι, όχι τρόφιμοι· φυσικά και μπορείς». Με καλωσόρισαν προετοιμάζοντας το κρεβάτι και δίνοντάς μου φαΐ. Αφήσαμε τις ιστορίες μας για σήμερα το πρωί. Ομολογώ ότι χθες ήμουν κομμάτια.
Τώρα ξέρω ότι σε αυτήν τη φυλακή είμαστε 700, τα 3/4 των φυλακισμένων σε καθεστώς μέσης ασφαλείας και οι υπόλοιποι σε καθεστώς υψηλής επιτήρησης. Μου λένε ότι το Πράτο είναι τιμωρητικό ίδρυμα. Στο μεταξύ, σήμερα το πρωί, αφού διαδόθηκε η φήμη πως έφτασε καινούργιος πελεγρίνος («ταξιδευτής»), ήρθανε να με χαιρετήσουν. Είναι πολλοί που γνωρίζουν την «Όλγκα» κι έχουν μια αλληλογραφία.** Κάποιος έβγαλε μια μπροσούρα στην οποία υπήρχε ένα κείμενό μου, και με υποδέχτηκαν χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη.
Τώρα κοιτώ να τα βολέψω όσο μπορώ καλύτερα, προσαρμόζομαι λιγάκι, και θα δούμε τι μπορεί να βγει.
Μετά από μήνες στην XII στο Τορίνο μπορώ να κάνω έναν πρώτο απολογισμό, και νομίζω πως οι κρατούμενοι μπορούμε να κάνουμε πολλά αν οργανωθούμε μεταξύ μας. Είμαι σε θέση ν’ αξιοποιήσω τους μήνες εμπειρίας και μια κάποια αυξημένη αποφασιστικότητα.
Αισθάνομαι ήρεμος, με ακμαίο ηθικό, κι έχω καταλάβει ότι η μόνη δυνατή άμυνα ενάντια στην εξουσία είναι η άμεση επίθεση.
Ξέρω ότι πολλοί σύντροφοι θεωρούν πως η επιλογή μου να μην κάνω χρήση νομικής υπεράσπισης δεν είναι και τόσο έξυπνη ή φαεινή επιλογή κι ότι απειλεί να υπονομεύσει την ενότητα του κινήματος NO TAV (ενάντια στην κατασκευή υπερταχείας). Σκεφτείτε ό,τι θέλετε, σύντροφοι, μπορώ μονάχα ν’ απαντήσω πως θα χρησιμοποιήσω όση νοημοσύνη και καπατσοσύνη διαθέτω για να έρθω κοντά με τους άνδρες και τις γυναίκες που πολεμούν ενάντια στο υπάρχον, ώστε να εξαπολύσουν ολοένα κι ακριβέστερα χτυπήματα, και για να επαναλάβω πως θα συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι παντού και σε πείσμα όλων.
Και να πά’ να γαμηθεί οποιαδήποτε διευθέτηση απ’ τους πολιτικάντηδες.
Τώρα που το ’πα αυτό είμαι μια χαρά έστω κι αν στερούμαι σχεδόν τα πάντα.
Θα ξαναγράψω σύντομα.
Φωτιά και εξέγερση.
Η νέα διεύθυνση αλληλογραφίας του συντρόφου είναι:
Alessio Del Sordo
C.C. via La Montagnola 76, IT-59100 Prato
* Ο Γκαετάνο Μπρέσι (Gaetano Bresci, 1869-1901), γεννημένος στο Κοϊάνο, κοντά στο Πράτο της Τοσκάνης, ήταν αναρχικός που είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ κι επέστρεψε στη χώρα με σκοπό να εκτελέσει το βασιλιά Ουμβέρτο Α΄ της Ιταλίας. Πράγματι, το 1900 στη Μόντσα πυροβόλησε το μονάρχη τέσσερις φορές μ’ ένα ρεβόλβερ. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για βασιλοκτονία, αλλά βρέθηκε νεκρός μες στο κελί του ένα χρόνο μετά υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες – η επίσημη αιτιολογία θανάτου ήταν η αυτοκτονία, ωστόσο πιστεύεται πως δολοφονήθηκε από ανθρωποφύλακες.
** Αναφέρεται στη συλλογικότητα του Μιλάνου OLGa – è Ora di Liberarsi dalle Galere (olga2005@autistici.org).