Σήμερα, 20 Δεκέμβρη 2012, στις 7.00 το πρωί αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη Villa Amalias. Πρόσχημα γι’ αυτή την κατασταλτική επίδειξη δύναμης αποτέλεσε «ανώνυμη καταγγελία».
Οκτώ σύντροφοι/συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στην κατάληψη μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ, όπου και κρατούνται. Αλληλέγγυοι σύντροφοι που κατευθύνονταν στην περιοχή προσήχθησαν επίσης από τις μηχανοκίνητες δυνάμεις καταστολής, όπως επίσης προσαγωγές συντρόφων πραγματοποιήθηκαν στο δημαρχείο Αθηναίων (επί της οδού Λιοσίων), όπου βρέθηκαν για να παρέμβουν στο δήμαρχο της καταστολής Καμίνη. (Οι τελευταίοι αφέθηκαν κατόπιν ελεύθεροι, σύμφωνα με ενημερώσεις.)
Από την πρώτη στιγμή δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες συγκεντρωθήκαμε έξω από την κατάληψη, όπου και βρισκόμαστε ως τώρα καλώντας σε αλληλεγγύη.
ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ:
ΤΗ VILLA AMALIAS ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΜΑΣ
Κατάληψη Villa Amalias
Αχαρνών 80 & Χέυδεν
Συνέλευση στην ΑΣΣΟΕ σήμερα (20/12) στις 8μ.μ.
Ενημέρωση και κουβέντα για δράσεις σχετικά με
την αστυνομική εισβολή στη Βίλα Αμαλίας
No Comments “Αθήνα: Ανακοίνωση συντρόφων από την κατάληψη Βίλα Αμαλίας”
Πισω απ’τα συννεφα που εσυ κινησε παντα υπουλα
βγαλε την πανοπλια πετα τ’οπλο κ ελα παλεψε στη θυελλα
νυχτα που φουντωσε μ’ενα συνθημα, ενα κινημα και μια γροθια ολοι για το αδικημα
φωτια στα τμηματα φωτια στο κρατος σας που μισησα
ξυπνησαν για τους δολοφονους φονικα αισθηματα, σιγουρα παλι συντομα θα γινουμε προβληματα
για πονεμενους και αναισθητους το ταρακουνημα, και απεναντι μου θα’σαι
θα φωτισω την πολη να μην κοιμασαι ρουφιανε! ερχονται τα χειροτερα
που ουτε καν φανταζεσαι η ανθρωπινη επανασταση θα’ρθει που θα ρημαξει την ταξη
στουπι φωτια και πεταγμα να καιγεστε σαν εντομα ενστολα τερατα
κουκουλοφοροι χωρις μασκες σας την επεσαν, ισως να μεθυσαν απο τη βια και τα χημικα
που μπασταρδοι τους εριξαν
Εδω ο φονος αποκαλειται παρεξηγηση μπατσε εισαι μπασταρδος και δε χωραει συζητηση
οργη και πονο και ενα “γιατι” γαμωτο μονο δε μπορω ν’ανασανω ισως να φταιει το δακρυγονο
σπερνεις φοβο ελληνικη τρομοκρατια βια και θανατο οπλιζεις καθε ψυχακια δολοφονο
αμετανοητοι αφου το συστημα τους δινει αλοθι δικαστες, δημοσιογραφοι, ρουφιανοι τους βγαζουν πλατη
φωτια στα τερατα βλεπεις τα προσωπα οσων ριχνουν καυτη λαβα στα τμηματα και κερατα
στο χωμα ή στα σιδερα χωνουν αθωους χωρις σκεψη στο ψαχνο πυροβολοντας καθε ελευθερη λεξη
και αφου μυρισε μπαρουτι τωρα σταχτη μηπως ετσι ξυπνησεις απο το ληθαργο ανθρωπακι
αυτη η σφαιρα βρηκε εμενα, εσενα και τα παιδια σου ενα δειγμα ειρηνης απο την δημοσια ταξη
ρεφρεν: Μεσ’απο μαυρες κραυγες της αληθειας μορφες σκοτεινες που σκοτωνουν το ψεμα
φερνω μνημες παλιες που ξυπνησαν φρικτες παρασερνω στου ανεμου την τρελα
Μετα τον κροτο εξεγερσης καμπανες σημαναν μεσα στον δρομο
σωμα με σωμα μαχες για τον αδικο φονο τα ματια δακρυα γεματα φοβο
δακρυγονο στη μορφη μου αποτυπωνω μονο οργη και πονο γαζωνω το συστημα
με χιλιες γροθιες που μοιαζουν πετρες και οχι με σφαιρες κοιτα ψηλα σκοτεινιασε
πολεμικες κραυγες διαβαλλονται καλλουν τα τυμπανα δυνατα φωναξτε δυνατα να μας
ακουσουνε μεχρι της γης τα περατα τα τερατα τα ξερατα μολοτοβ σ’ενα αστυνομευομενο
κρατος που η ταξη επιβαλλεται με τη βια η ελευθερια στραγγαλιζεται καθημερινα απο ανθρωπομορφα πλασματα κυκνεια ασματα μ’ανεξητιλο τροπο στην καρδια χαραγμενα για μια στιγμη τον χρονο σταματω
μπροστα σ’ενα ακομα παιδι που κειτεται νεκρο εκδικηση ζητω
Λογια βγαλμενα απ’ανασα χειμωνα και βλεμμα απο ψεμα ψαχνω εμενα να δωσω κουραγιο
σαν μορφες πλεον υπαρχω φορες (??) γιναν τα ματια μας και ψαχνω οχι πια την αληθεια απο χιλια
η φλογα ημαστε γυρευουμε ξερεις φυτιλια και ετσι φταιμε γενια που οσο πληγωνεται σας καιμε
γενια πουο οσο στα γονατα να πεσει ευχομαι ολο το δακρυ μας να παρει θεση να γινει σκοινι
και απ’το λαιμο σας να σας δεσει στο κενο στ’ορκιζομαι ειναι το μονο πραγμα
που βλεπω στα ματια μου πλεον λογικο παιδι νεκρο γινομαστε φωνη και αλλο τοσο
δακρυ απ’τον ουρανο γινομαστε η ανασα σε καθε αποπνιγμο και ακρωτηριασμο ζηταμε
ποναμε ποναμε και οσο ποναμε, και οσο ποναμε γινομαστε σκυλι οπου δαγκωνει
το ατσαλι και το φιδι η σφαιρα στο κεφαλι καθε πουστη που δε νιωθει και παταει τη
σκανδαλη, ξερεις λυπαμαι.. ξερεις λυπαμαι..
Παιρνω μικροφωνο και γραφω απ’το δρομο καθε δακρυ ας γινει σφαιρα για τον μπατσο δολοφονο
και τυλιγω με μαντιλι το μυαλο μου ξεσηκωνω η φωνη μου ειναι μπουκαλι και βενζινι που καρφωνω
μες στα τμηματα σας, βηματα σας ΜΠΑΜ στα βηματα σας μες στα σπιτια σας μπουρλοτο γκαζια στ’αυτοκινητα σας και για σας ηρθαμε και ημαστε οπλισμενοι μ’ενα μισος που με θλιψη εχει μπλεχτει και μοιαζει ξιφος
σ’ενα πληθος ηχος ουρλιαχτων που σας τρομαζει αποτομα τα βραδια ειμαι η σκια του σκοταδιου μες
στα σκοταδια χανω λαδια ρε και εχω μανια χτυπαμε απαρτια καμεν’ειναι σωστη η ελληνικη αστυνομια
για οσους πεσανε νεκροι απ’τα πυρα σας στη γωνια βγαζω βια και απ’τα κτηρια πιο κρυα πανδαισια
προστασια θα τα σπαμε τμημα τμημα σ’επαρχια και αθηνα τωρα η μορφη μου πηρε σαρκα πηρε οστα και σκαει σαν βλημα ειναι αληθεια σας μισω απο μικρο παιδι στα στηθια μου βροχη νερο ποταμι στον καιρο που οταν
θα σας πνιξει οπου ζω το αιμα τρεχει και εχει ανοιξει σαν ηφαιστειο μια λαβα καψε καψε ολη τη ΓΑΔΑ
γιατι δεν προλαβες να ζησεις γιατι δεν προλαβες μικρε ουτε καν να τους μισησεις
ρεφρεν: Μεσ’απο μαυρες κραυγες της αληθειας μορφες σκοτεινες που σκοτωνουν το ψεμα
φερνω μνημες παλιες που ξυπνησαν φρικτες παρασερνω στου ανεμου την τρελα