Γεια χαρά σε όλους σας,
Είμαι ο Φραντσέσκο και βρίσκομαι σε κατ’ οίκον περιορισμό εδώ και 9 μήνες για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Ρώμη στις 15 Οκτώβρη 2011. Κατά τη διάρκεια των λίγο πολύ μακρόσυρτων ημερών που περνάω ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού, αναστοχάστηκα πολύ γύρω από το θέμα της καταστολής και κατάφερα να κατανοήσω καλύτερα πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη και το λίγο που χρειάζεται για να γίνει πράξη.
Έστω και οι λίγες αράδες μοναχά που παίρνω από κάποιο φίλο ή άγνωστο αλληλέγγυο, ή ένας χαιρετισμός από το στενό κάτω απ’ το σπίτι, φτάνουν για να γεμίσουν την καρδιά μου και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω μπροστά αντιστεκόμενος, γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους σταθήκανε στο πλευρό μου, χωρίς τους οποίους δεν ξέρω πώς θα τα ’βγαζα πέρα.
Είναι πλέον κάμποσες οι καταδίκες που επιβλήθηκαν για κείνη τη μέρα, ενώ αυτόν τον Σεπτέμβρη ξεκινά εκ νέου η δίκη, αυτήν τη φορά με το τρίτο μέρος των ερευνών, σύμφωνα με το οποίο 17 ακόμη άτομα διωκόμαστε, όλοι μας κατηγορούμενοι για «καταστροφή και λεηλασία», και μερικοί για αντίσταση κατά της αρχής κι απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Αντιμετωπίζουμε ποινές που εκτείνονται από τα 8 έως τα 15 χρόνια εγκλεισμού, μιας και το κράτος επιδιώκει να μας μετατρέψει σε κανονικότατα σκιάχτρα, προς παραδειγματισμό τού τι παθαίνει όποιος τολμά να σηκώσει κεφάλι και να εξεγερθεί κόντρα σ’ αυτό το σάπιο κι άθλιο σύστημα. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της κοιλάδας Σούζα, μέσω διώξεων, περιοριστικών μέτρων που απαγορεύουν την είσοδο στην περιοχή, όπως και με συλλήψεις κατοίκων κι όσων συντρόφων έχουνε την πιο ενεργή παρουσία στον αγώνα. Πρόκειται για επιχειρήσεις με τις οποίες αποσκοπούν να κάμψουν το ηθικό ενός λαϊκού κινήματος που κρατά πάνω από μία εικοσαετία.
Προφανώς και δεν θέλω να γίνω το σκιάχτρο κανενός… Απεναντίας, όντας πεπεισμένος ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και πως χρειάζεται να ανταποδίδουμε κάθε χτύπημα της καταστολής, κρίνω ότι η σωστή απάντηση είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και λύσσα απέναντι σε κάθε σύλληψη, σκεφτόμενοι τους αιχμαλώτους ως συντρόφους που πρέπει να λευτερώσουμε κι όχι σαν παράδειγμα του τι μας περιμένει άμα αγωνιζόμαστε… Να έχουμε συνείδηση των κινδύνων σημαίνει να τους αποδεχόμαστε ως ενδεχόμενο, ίσως ακόμα και να είμαστε στην τσίτα, αλλά χωρίς να τους φοβόμαστε!
Την τωρινή μου κατάσταση αιχμαλωσίας τη βιώνω ως μια φάση, μια περίοδο εσωτερικής ενδυνάμωσης ενάντια στο σύστημα, στο οποίο αντιτίθεμαι επιχειρώντας να συνεχίσω να μάχομαι όπως μπορώ, κι είμαι σίγουρος πως αντί να τρυπώνουν μέσα μου οι τύψεις ή η μετάνοια, εισχωρούν μέρα τη μέρα η λύσσα κι η αποφασιστικότητα της συνέχισης του αγώνα.
Σκέφτομαι ιδιαιτέρως το φίλο μου και σύντροφο Άλμπε, ο οποίος βρίσκεται επίσης σε κατ’ οίκον περιορισμό επειδή έχει εναντιωθεί στην καταστροφή, στη λεηλασία και στη στρατιωτικοποίηση της κοιλάδας Σούζα: ελπίζω να ιδωθούμε σύντομα στους δρόμους και στα δύσβατα περάσματα!
Όλη μου την αλληλεγγύη στους κρατουμένους σε σπίτια, σε φυλακές, σε κέντρα κράτησης, στους μαχόμενους φυλακισμένους και σ’ όσους συνεχίζουν να εξεγείρονται σε δρόμους, πόλεις, κοιλάδες και βουνά…
Δεν υπάρχει καλύτερη αλληλεγγύη από την άμεση δράση.
Κάθε μέρα είναι 15 του Οκτώβρη.
Φρα