«Δεν παραδινόμαστε. Αυτό δεν είναι κάτι που το αποφασίσαμε τώρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό… θα τα παίξουμε όλα για όλα…»
–Λόγια των ταμπουρωμένων Αλέξις και Φαμπιάν, κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τους μπάτσους και τον Τύπο.–
Πάνε ακριβώς 22 χρόνια από τότε που οι σφαίρες της δημοκρατίας έπαιρναν τη ζωή δύο επαναστατών. Πρόκειται για τους Αλέξις Μουνιός Χόφμαν [Alexis Muñoz Hoffman] και Φαμπιάν Λόπες Λούκε [Fabián López Luque], μέλη της τότε οργάνωσης αντάρτικου πόλης FPMR, οι οποίοι στις 22 Γενάρη 1992 απαλλοτρίωσαν μια χρηματαποστολή στο κάμπους Οριέντε του Καθολικού Πανεπιστημίου στο Σαντιάγο της Χιλής, κατορθώνοντας να διαφύγουν ανοίγοντας δρόμο με πυροβολισμούς.
Αφού βγαίνουν απ’ τη ζώνη όπου έλαβε χώρα η απαλλοτρίωση, οι μπάτσοι κατορθώνουν να τους περικυκλώσουν σ’ ένα σπίτι στην κοινότητα της Νιουνιόα, όπου και ταμπουρώθηκαν. Οι κάμερες και οι στολές της δημοκρατίας, που είχαν πρόσφατα πιάσει δουλειά, άρχισαν να βγάζουν απ’ τα θηκάρια τα όπλα τους. Ύστερα από πολλές ώρες καταδίωξης και τηλεοπτικής διαπραγμάτευσης, τα δυο μέλη του FPMR εκτελούνται σε ζωντανή αναμετάδοση.
Εμείς μαχόμαστε ενάντια στην αμνησία και στη λήθη με προπαγάνδα, θεωρώντας την ως μία ακόμη συνεισφορά εντός της πολύμορφης κι αναρχικής πράξης.
Ως πρώτη κι ελάχιστη απάντηση στην υπέροχη και αξιοπρεπή αντάρτικη στάση της συντρόφισσας Σολ Φαρίας Βεργάρα, θελήσαμε να προεκτείνουμε την προπαγάνδα μας σε αλληλεγγύη στο πρόσωπό της, αρπάζοντας την ευκαιρία να ενημερώσουμε για την κατάστασή της στους τοίχους διαφόρων υποκαταστημάτων της τράπεζας BancoEstado. Χαιρετίζουμε την προφυλακισμένη συντρόφισσα και τη διαρκώς μάχιμη στάση της οικογένειάς της.
Μνήμη και μάχη για τα συντρόφια που πέσανε στη μάχη και για τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου!