Ο αναρχικός αιχμάλωτος Τζέρρυ Κοχ αποφυλακίστηκε αφού πέρασε οκτώ μήνες στη φυλακή εξαιτίας της άρνησής του να παράσχει πληροφορίες σε έρευνα του FBI που έχει βάλει στο στόχαστρο ριζοσπάστες στη Νέα Υόρκη. Νομικά μιλώντας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει την εξουσία να φυλακίζει κόσμο για να τους αναγκάσει να ρουφιανέψουν άλλους, ωστόσο δεν προβλέπεται να φυλακίζει ανθρώπους ως τιμωρία τους επειδή δεν έγιναν ρουφιάνοι. Έτσι, όσο υπάρχει η πιθανότητα να καμφθεί η βούληση ενός κρατουμένου και να συμφωνήσει να γίνει πληροφοριοδότης, η κυβέρνηση μπορεί να τον κρατήσει έγκλειστο, αλλά εφόσον είναι σε θέση να καταδείξει ότι τίποτε δεν πρόκειται να τον σπάσει και δεν προτίθεται επ’ ουδενί να καταδώσει άτομα, τότε παύει να υφίσταται οποιαδήποτε νομική βάση για την παραμονή του στα κελιά. Μ’ αυτόν τον τρόπο απελευθερώθηκαν κι οι αρνητές του μεγάλου σώματος ενόρκων στο Πασίφικ Νόρθγουεστ, και τα δικαστήρια αναγκάστηκαν τώρα να παραδεχτούν πως η αντίσταση του Τζέρρυ είναι εξίσου άθραυστη. Σύμφωνα με τα λόγια του αρμόδιου δικαστή, «το παρόν δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο μάρτυρας διαπράττει πολιτική απείθεια. Ο Κοχ έχει επιλέξει να εξακολουθεί να επιδεικνύει απείθεια, και μάλιστα υπόσχεται συνεχή και αστείρευτη απείθεια».
Γι’ άλλη μια φορά, μου ήρθανε στο νου τα λόγια μιας παλιότερης γενιάς αμερικανών αναρχικών. Αντιμέτωπος με την εκτέλεσή του εν μέσω της υπόθεσης του Χεϋμάρκετ, δηλαδή του κρατικού ανθρωποκυνηγητού εναντίον αναρχικών που οδήγησε στην πρωτομαγιά, ο Άουγκουστ Σπης αναφώνησε: «Θα ’ρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα ’ναι ισχυρότερη απ’ τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα». Τα λόγια του συμπυκνώνουν πλήρως την αψήφηση εκείνων που παραμένουν σιωπηλοί μπροστά στις κρατικές έρευνες του σήμερα.
Θα κλείσω με μερικά λόγια του ίδιου του Τζέρρυ, όταν έγραφε απ’ τη φυλακή τον περασμένο Δεκέμβρη: «Αρκετά σύντομα ο δικαστής Κήναν αναμένεται ν’ αποφασίσει αν θα διατάξει την αποφυλάκισή μου ή θα παρατείνει τον εγκλεισμό μου. Θα πάρει αυτή την απόφαση βασισμένος σε μεγάλο βαθμό στον ισχυρισμό μου πως η αρχική καταναγκαστική κράτηση έχει γίνει σαφώς πια τιμωρητική – πράγμα που πάει να πει ότι ουδέποτε υπήρξε οποιαδήποτε πιθανότητα ο εγκλεισμός να μ’ εκφοβίσει ώστε να συνεργαστώ με το μεγάλο σώμα ενόρκων στο οποίο κλήθηκα να καταθέσω, κι έχοντας μείνει κλειδωμένος ένα επτάμηνο σ’ αυτό το μέρος, η αποφασιστικότητά μου έχει μονάχα ισχυροποιηθεί. Δεν εννοώ μ’ αυτό πως δεν έχω υποφέρει – κατά τη διάρκεια της φυλάκισής μου, έχασα περισσότερα απ’ όσα είχα ποτέ μου διανοηθεί. Θλίβομαι για κάθε αποχαιρετισμό, κι αμφιβάλλω ότι κάποιες απ’ αυτές τις ουλές θα γιατρευτούν μια μέρα. Κατά τη διάρκεια ζόρικων στ’ αλήθεια στιγμών είναι που αποκαλύπτεται τι παραμένει ζωντανό βαθιά στο μέσα των ατόμων, και αυτή η επίγνωση μπορεί μερικές φορές να είναι εξαιρετικά επώδυνη. Αλλά εξίσου η επίγνωση αυτή μπορεί να μας κάνει πιο δυνατούς· παίρνω κουράγιο από εκείνους τους δικούς μου που έχουν επίσης αρνηθεί να γίνουν υποχείρια αυτού του τόπου. Η δική μου αντίσταση δεν είναι καμιά μοναδικότητα. Υπάρχει εντός εκείνων που πάντοτε έχουνε πει ΟΧΙ σε όσους βρίσκονται στην εξουσία. Η άρνησή μου να συνεργαστώ είναι η συμβολή μου σ’ αυτή την παρακαταθήκη της αψήφησης μπροστά στην αυθαίρετη και κατασταλτική εξουσία. Δε θα συνεργαστώ. Δε θα θεσμοποιηθώ. Δεν πρόκειται να κάνω κανένα συμβιβασμό σε αυτό. Δεν πρόκειται να θυσιάσω την αξιοπρέπειά μου για να βγω απ’ αυτό το μέρος, κι αυτό το πράγμα είναι κάτι, δεν είναι τίποτα».
πηγή: nothingiseverlost μέσω anarchistnews