Θυμάμαι τη δεύτερη και τελευταία φορά που πέρασα τις πύλες του στρατοπέδου. Από τα μεγάφωνα, μέσα στην καλοκαιρινή κάψα, βάραγε ο “Αγώνας για χαρά” του Βιμ Μέρτενς. Νοτιοελλαδίτικος σουρεαλισμός και άγρια δύση. Ιδρωμένοι νεοσύλλεκτοι στην αλάνα, έξω από το στρατολογικό γραφείο υποδοχής, ασθμαίνοντας την κακή τους τύχη. Στο δρόμο του […]