https://www.youtube.com/watch?v=Nncalryso70
(2 βίντεο από την πορεία της 17ης Απρίλη 2015 στο Μοντεβιδέο)
Το να πει κανείς πως εμφανίζονται κάθε πέντε χρόνια δεν αποτελεί κλισέ. Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές πλησιάζουν και οι πολιτικοί ανακοινώνουν στα προγράμματά τους ένα θέμα κοινό. Όλοι μιλάνε σχετικά με ένα πρόβλημα που ποτέ πριν δεν τους είχε απασχολήσει: τον ζωολογικό κήπο Βίγια Ντολόρες.
Τι είναι όμως αυτό που άλλαξε τον τελευταίο καιρό ώστε ξαφνικά άπαντες να ενδιαφέρονται να αναδιαμορφώσουν ή να κλείσουν τον ζωολογικό και ποια είναι τα συμφέροντα που τους παρακινούν; Η απάντηση είναι σαφής: ο αγώνας που πραγματώνεται και το πλήθος κόσμου που καταλαβαίνει πως ο ζωολογικός Βίγια Ντολόρες πρέπει να κλείσει άμεσα. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και χρόνια δεν ανέφεραν το θέμα και που τώρα εν μέσω μιας καμπάνιας για να τον κλείσουμε, συν του γεγονότος πως πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, όλοι τους έχουν κάτι να πουν για το ζήτημα.
Ανάμεσα στο φάσμα των οπορτουνιστών που εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να αποκτήσουν προνόμια (ψήφους) έχει απ’ όλα, από αυτούς που λένε πως ο ζωολογικός κήπος Βίγια Ντολόρες πρέπει να κλείσει, μέχρι αυτούς που λένε πως θα έπρεπε να κρατηθεί το παρόν μοντέλο του ζωολογικού και προτείνουν λίγο πολύ το ίδιο που προμοτάρει η Περιφέρεια του Μοντεβιδέο, δηλαδή μια φυλακή αυτόχθονων ζώων.
Ενόσω αυτές οι απελπισμένες για ψήφους περσόνες βγαίνουν παντού στον Τύπο με φανφάρες για το τι θα έκαναν ή δεν θα έκαναν αν είχαν τον ζωολογικό κήπο στα χέρια τους, εμείς βγαίνουμε στους δρόμους σε κάθε πορεία με τα πανό, τα πλακάτ μας, με τις γροθιές μας υψωμένες, αποφασισμένοι να σταματήσουμε τον εγκλεισμό. Ενόσω αυτοί βγαίνουν για να επαναλάβουν τα διάφορα τσιτάτα στα λογύδριά τους, εμείς ανοίγουμε το θέμα διακινώντας ενημερωτικό υλικό σε πλατείες και πανηγύρεις. Ενόσω αυτοί γεμίζουν την πόλη με αφίσες και τοιχογραφίες μ’ ένα όνομα κι ένα νούμερο που δεν λένε τίποτα, εμείς κάνουμε εμφανή τον αγώνα πατώντας συνθήματα και πραγματοποιώντας εκδηλώσεις.
Κινητήρια δύναμη για αυτή την καμπάνια είναι η λευτεριά, η λευτεριά που δεν προκύπτει από καμία κάλπη, αλλά από τις ίδιες μας τις δράσεις, αυτές που φέρουμε εις πέρας καθημερινά, ατομικά ή συλλογικά πλάι σε όσους συμμετέχουν στον αγώνα, κι όχι όσους μιλάνε γι’ αυτόν προκειμένου να κερδίσουν κάτι σ’ αντάλλαγμα, όχι αυτούς που κονταροχτυπιούνται για την εξουσία.
Κανείς δεν τους καλεί, κι όμως εμφανίζονται. Ακριβώς όπως η τροχιά ενός κομήτη ιδωμένου από τον πλανήτη Γη, αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια, σε αυτή την περίπτωση κάθε πέντε χρόνια, χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι πολιτικοί γραπώνονται απ’ οπουδήποτε για να κερδίσουν μερικά ψηφαλάκια, τώρα είναι ο αγώνας για το κλείσιμο του ζωολογικού, πριν ήταν ο αγώνας ενάντια στα μεγα-ορυχεία Aratirí, κι άμα το πάμε και πιο πίσω δεν θα έχουμε τελειωμό.
Ενώ ο ρεφορμιστής Άλβαρο Γκαρσέ (υποψήφιος του δεξιού Κόμματος της Συμφωνίας) προπαγανδίζει όσο μπορεί το φιλόδοξο σχέδιό του να κάνει μερικές μετατροπές στον ζωολογικό, ενώ οι οπορτουνιστές Βιρχίνια Καρντόσο (υποψήφια του σοσιαλδημοκρατικού Διευρυμένου Μετώπου), Εντγάρδο Νόβικ (υποψήφιος του δεξιού Κόμματος της Συμφωνίας) και Ντανιέλ Μαρτίνες (υποψήφιος του σοσιαλδημοκρατικού Διευρυμένου Μετώπου) μαζεύουν ψήφους με το παραμύθι πως θα κλείσουν τον ζωολογικό, ο αγώνας δεν σταματά ούτε για μια στιγμή.
Ένας κομήτης περνά και συνεχίζει την τροχιά του επί μακρόν κι αυτό είναι όλο κι όλο που πρέπει να περιμένει κανείς από τις δημοτικές εκλογές, να περάσουν, μιας και ουδεμία σχέση έχουν με τον αγώνα.
Ούτε με τους ρεφορμιστές, ούτε με τους οπορτουνιστές.
Ο αγώνας καθορίζεται στο δρόμο, όχι στις κάλπες.
Οι μεταρρυθμίσεις δε μας σταματάνε – Τον Βίγια Ντολόρες θα τον κλείσουμε!
Συντονιστικό για το κλείσιμο του ζωολογικού κήπου Βίγια Ντολόρες
Μοντεβιδέο, Απρίλης 2015