(Από το κάλεσμα στη διαδήλωση της 19ης Νοέμβρη υπέρ του δικαιώματος των γυναικών να διαθέτουν ελεύθερα το σώμα τους.)
Σας το έχουμε ήδη πει: Θέλουμε να έχουμε επιλογή.
Φέτος στη Γαλλία πραγματοποιήθηκαν 227.000 τεχνητές διακοπές κύησης. Αυτός ο αριθμός μπορεί να εκπλήσσει, αλλά πρόκειται για έναν αριθμό που παραμένει σταθερός εδώ και χρόνια.
Η πλειονότητα των γυναικών αναλαμβάνουν την ευθύνη της αντισύλληψής τους και επιλέγουν, έχοντας επίγνωση των δικαιωμάτων τους, τη διακοπή ή όχι μιας μη προβλεπόμενης εγκυμοσύνης.
Οι στατιστικές του Εθνικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Μελετών δείχνουν ότι πάνω από το 40% των γυναικών στρέφονται προς μια τεχνητή διακοπή κύησης κάποια στιγμή της ζωής τους, καθώς και ότι το 72% αυτών των γυναικών χρησιμοποιούσαν κάποια μέθοδο αντισύλληψης.
Η τεχνητή διακοπή κύησης δεν αποτελεί κατά συνέπεια εξαίρεση, αλλά στοιχείο της σεξουαλικής ζωής και χρειάζεται να την αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο.
Παρ’ όλα αυτά, η ελευθερία της έκτρωσης δέχεται στις μέρες μας επιθέσεις από παντού…
Το δικαίωμα της έκτρωσης και της πρόσβασης στην αντισύλληψη αποτελούν ελευθερίες που κατακτήθηκαν μέσα από μεγάλους αγώνες, αλλά παραμένουν εύθραυστες μπροστά στη συνολική κατεδάφιση των δημόσιων υπηρεσιών.
Παράλληλα με τη δραστική μείωση των επιχορηγήσεων του οικογενειακού προγραμματισμού την τελευταία δεκαετία, γινόμαστε μάρτυρες του κλεισίματος πολλών κέντρων που πραγματοποιούν τεχνητή διακοπή κύησης.
Τα μισά περίπου από τα 857 γυναικολογικά/μαιευτικά κέντρα δεν εκτελούν στην πράξη εκτρώσεις, παρ’ ότι ο νόμος του 1979 προέβλεπε τη δημιουργία ενός κέντρου τεχνητής διακοπής κύησης σε κάθε δημόσιο νοσοκομείο.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο με το σαμποτάζ του δημόσιου νοσοκομείου που οργανώθηκε από το κράτος υπό το πρόσχημα της οικονομίας (βλ. τον νόμο Μπασελό της 25ης Ιουνίου 2009): ανεπάρκεια εκπαιδευμένου ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού (σε δέκα χρόνια δεν θα υπάρχουν πια αρκετοί γιατροί για να πραγματοποιούν τεχνητές διακοπές κύησης στη Γαλλία), αφανισμός των δομών σε επίπεδο κοινότητας, ανισότητα πρόσβασης στα μέσα αντισύλληψης, κλείσιμο των κέντρων γενετικού ελέγχου ή εφαρμογή περιορισμών από συγκεκριμένα νοσοκομεία: κάποια νοσοκομεία αρνούνται να πραγματοποιήσουν τεχνητή διακοπή κύησης μετά τη 10η εβδομάδα της κύησης, άλλα αρνούνται να πραγματοποιήσουν χειρουργικές διακοπές κύησης, ενώ ορισμένα δεν διαθέτουν τα μέσα ώστε να υποδεχθούν γυναίκες που ζητούν μια τεχνητή διακοπή κύησης.
Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι το δικαίωμα τεχνητής διακοπής της κύησης απειλείται ολοένα και περισσότερο. Μολονότι το δικαίωμα τεχνητής διακοπής της κύησης αποτελεί κεκτημένο στη Γαλλία, η νομιμότητα του να το χρειαστεί κανείς απειλείται.
Το δικαίωμα των γυναικών να διαθέτουν ελεύθερα το σώμα τους αμφισβητείται σταδιακά εξαιτίας των περιορισμών των υλικών μέσων.
Σε αυτό το πλαίσιο, και μολονότι το περιθώριο έκτρωσης έχει επεκταθεί από τις 10 στις 12 βδομάδες, περισσότερες από 5.000 γυναίκες το χρόνο υποχρεώνονται πλέον να πηγαίνουν για έκτρωση στο εξωτερικό.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαίο να αγωνιστούμε για:
– καλύτερη πληροφόρηση και καλύτερη πρόσβαση στην αντισύλληψη και στην τεχνητή διακοπή κύησης,
– την υπεράσπιση του δωρεάν δημόσιου συστήματος υγείας, προσβάσιμο από όλες και όλους,
– το δικαίωμα ελεύθερης διάθεσης του σώματος και απόλαυσης της σεξουαλικότητας που ο καθένας και η καθεμία έχει επιλέξει.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
ΣΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΑΙΩΝΑ
Αλίμονο, στο πλαίσιο της ετεροφυλοφιλικής κοινωνίας μας, που κυριαρχείται ακόμα από μια απαρχαιωμένη θρησκευτική και πατριαρχική ηθική, η μητρότητα παρουσιάζεται συχνά ως ένα υποχρεωτικό πέρασμα για κάθε γυναίκα που «σέβεται τον εαυτό της».
Κατά συνέπεια, η έκτρωση θεωρείται μια «ανεύθυνη» ή ακόμα και «ένοχη» πράξη. Η τεχνητή διακοπή κύησης αντιμετωπίζεται πάντοτε ως ένα ντροπιαστικό και τραυματικό κακό, ενώ είναι ένα μέσο ελέγχου του σώματος και της σεξουαλικότητάς μας.
Οι μαρτυρίες δεν λείπουν: άσχημη αντιμετώπιση (ακόμα και από το νοσηλευτικό προσωπικό και ορισμένους γιατρούς), ενοχοποίηση, ταπείνωση, προτροπή για εγκατάλειψη της επιθυμίας έκτρωσης. Μια σειρά από λιγότερο ή περισσότερο ύπουλες πρακτικές που λειτουργούν ενάντια στη χειραφέτηση των γυναικών.
Οι σεξουαλικές ελευθερίες αποτελούν θεμελιώδεις ελευθερίες στο επίπεδο της δημόσιας υγείας, αλλά κυρίως στο επίπεδο της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας όσον αφορά το σεβασμό της διαφοράς. Η ελεύθερη πρόσβαση στην αντισύλληψη και η ελευθερία επιλογής της έκτρωσης δεν αντιφάσκουν. Είναι και οι δύο θεμελιακές, απαράγραφες και συμπληρωματικές ως προς τον έλεγχο της γονιμότητας. Κάθε γυναίκα πρέπει να μπορεί, εφόσον το επιθυμεί, να έχει πρόσβαση στην έκτρωση χωρίς πίεση και ενοχοποίηση, με σεβασμό στην απόφασή της.
Ανάμεσα στους ηθικολόγους βρίσκουμε την οργάνωση SOS Tout-petits. Υπό το πρόσχημα της οικογενειακής σεβασμιότητας του «καλού παιδιού», κρύβεται ο πλέον αδιάλλακτος και ο πλέον εχθρικός θρησκευτικός ολοκληρωτισμός απέναντι σε κάθε ιδέα ατομικής σεξουαλικής επιλογής.
Οι διεκδικήσεις τους: κατάργηση του νόμου Βέιλ, αγώνας ενάντια στην ευθανασία, κινητοποιήσεις ενάντια στο συμφωνητικό διαβίωσης PACS, αγώνας ενάντια στις «σεξουαλικές διαστροφές» (θεωρούν τους ομοφυλόφιλους «αρρώστους» τους οποίους πρέπει να περιθάλψουμε) και βέβαια προάσπιση της δημόσιας «ηθικής» (αμήν!).
Η εν λόγω οργάνωση διοργανώνει συχνά διαμαρτυρίες κοντά σε νοσοκομειακά κέντρα που πραγματοποιούν εκτρώσεις, μπλοκάροντας τις εισόδους τους.
Εξάλλου, ο Ξαβιέ Ντορ, καθολικός γιατρός, πρόεδρος της SOS Tout-petits και πρώην πρωτοπόρος των κομάντο ενάντια στην τεχνητή διακοπή κύησης, έχει καταδικαστεί πολλές φορές για παρεμπόδιση της πρόσβασης σε κέντρα που πραγματοποιούν τεχνητές διακοπές κύησης χωρίς να έχει εκτίσει ποινές. Ο στόχος του κινήματος ενάντια στην τεχνητή διακοπή κύησης είναι η συστηματική ενοχοποίηση των γυναικών, η άρνηση της ελεύθερης διάθεσης του σώματός τους και του δικαιώματος να αποφασίζουν για τη ζωή τους από μόνες τους.
Ούτε στην Μπεζανσόν ούτε πουθενά.
Δεν θα επιτρέψουμε στο θρησκευτικό σκοταδισμό
να διαλαλεί την εμετική ηθική του.