Ο αναρχικός σύντροφος Μάθιου εμπνεύστηκε τ’ όνομα της σελίδας This Is Our Job (Αυτή είναι η δουλειά μας) από μια προκήρυξη νεαρής εξεγερμένης προς τους γονείς της κατά τις οδομαχίες του Δεκέμβρη του ’08: «(… ) Μου είπατε ότι η εξέγερση είναι μπάχαλο και καταστροφή. Τώρα που εξεγείρομαι μπάχαλο και καταστροφή θα πάρετε. Σας αγαπάω. Με το δικό μου τρόπο αλλά σας αγαπάω. Έχω όμως να φτιάξω το δικό μου κόσμο για να ζήσω τη δική μου ζωή ελεύθερη, και για να το κάνω αυτό πρέπει να καταστρέψω το δικό σας κόσμο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Για να το πω με δικές σας λέξεις: αυτή είναι η δουλειά μου».
Αυτή ήταν η δουλειά μας. Αλλά δεν είναι πια.
Τρία χρόνια μετά τη μέρα της πρώτης ανάρτησης στο This Is Our Job, αποφάσισα να λήξω το συγκεκριμένο αναρχικό εγχείρημα, προκειμένου ν’ αφοσιωθώ σε άλλα αναρχικά έργα. Κατά κύριο λόγο, θέλω να δαπανήσω περισσότερο χρόνο στη μετάφραση και προετοιμασία δημοσιεύσεων σε μήκος βιβλίων, για να εκδοθούν μέσω της τυπογραφικής πρωτοβουλίας μου memory_lapse press (εκδόσεις διάλειψη_μνήμης).
Δεν είμαι ακόμη σίγουρος τι θα περιλαμβάνουν τα πρώτα λιγοστά βιβλία, αν φτάσουν ποτέ να δουν το φως της μέρας. Ο εξεγερσιακός αναρχισμός σήμαινε πολλά για μένα τα τελευταία τέσσερα με πέντε χρόνια, αλλά, για να ’μαι ειλικρινής, είχε επίσης ορισμένες αρνητικές επιπτώσεις επάνω μου, απ’ τις οποίες χρειάζομαι να αποστασιοποιηθώ. Ίσως λοιπόν τα βιβλία πραγματευτούν θέματα τόσο συγκρουσιακά όσο και εποικοδομητικά, σύγχρονα και ιστορικά, εστιάζοντας ωστόσο πάντοτε σ’ έναν πυρήνα αντεξουσιασμού και στην άσβεστη σημασία του για όσους μπορούν στ’ αλήθεια να δουν τον κόσμο μέσα από το πέπλο του, που ’ναι φτιαγμένο από αναλήθειες, παραμένοντας βέβαιοι πως θα έπρεπε, μπορεί και θα είναι ένα πολύ καλύτερο μέρος.
Έχω να πω κάποια πράγματα σχετικά με την τρέχουσα μορφή του εξεγερσιακού αναρχισμού ως ρεύματος εντός ενός ευρύτερου αντεξουσιασμού, καθώς και το ρόλο και την αποτελεσματικότητα αυτού που είναι πια γνωστό ως αντιπληροφόρηση ως μέσου για τη διάδοση των ειδήσεων και του λόγου που απορρέουν από την αναρχική ανταρσία. Οφείλω να ομολογήσω ότι είχα επιφυλάξεις ως προς το να βγω μπροστά και να μοιραστώ ανοιχτά όσα ήθελα να πω, αλλά μιας κι αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση, μπορεί κάλλιστα να μου βγει ό,τι πρέπει να ειπωθεί.
Απ’ την πρώτη κιόλας φορά που ήρθα σ’ επαφή με τον εξεγερσιακό αναρχισμό, απόσταξα σταδιακά ορισμένες πτυχές της θεωρίας τις οποίες ενέχει ως ουσιώδεις, κι απέρριψα τις υπόλοιπες. Για μένα, μια γόνιμη αναρχική ανταρσία είναι διάχυτη, παράνομη, επιθετική, στρατηγική, συνεπής και ηθική. Πρωταρχικός στόχος της θα πρέπει να ’ναι η επίθεση στις υλικές υποδομές της καταστολής, με αποτέλεσμα να μειώνει και τελικά ν’ ακρωτηριάζει την ικανότητα λειτουργίας της καταστολής αυτής. Απ’ αυτό δεν προκύπτει μια χονδρική καταστροφή καθενός στοιχείου της κοινωνίας όπως την ξέρουμε, αλλά το άνοιγμα χώρου στον οποίο μπορούν ν’ ανθήσουν εποικοδομητικές αναρχικές πρωτοβουλίες. Όσο η κυριαρχία απωθείται, τόσο η απελευθέρωση κινείται προς τα μπρος.
Ωστόσο, στην πράξη, δεν έχω παρατηρήσει ακριβώς αυτό το πράγμα απ’ τις περισσότερες ομάδες δράσης και ατομικότητες που ασχολούνται με τον εξεγερσιακό αναρχισμό. Παρά τον τεράστιο σεβασμό μου για τον ηρωισμό με τον οποίο θέτουν τις ζωές τους σε κίνδυνο προκειμένου να επιτεθούν στο βάναυσο παραλογισμό της εξουσίας, πολλές απ’ αυτές τις ομάδες και ατομικότητες διακρίθηκαν από σοβαρές ελλείψεις ως προς την επιλογή στόχων και την τεχνική εκτέλεση.
Χωρίς να δαχτυλοδείχνω συγκεκριμένα παραδείγματα επιθέσεων τις οποίες έχω βρει μάλλον άσκοπες –επιθέσεις που φαίνεται πως διεξήχθησαν αποκλειστικά και μόνο για να βγει για λίγο μια προκήρυξη στο Διαδίκτυο, και να μπορέσουν οι συμμετέχοντες να τεντώσουν λίγο τα μούσκουλα, έστω και μόνο για το θεαθήναι–, αισθάνομαι πως δε λαμβάνεται υπόψη μια βασική στρατηγική απ’ όσους πραγματώνουν την αναρχική ανταρσία. Αυτό το γεγονός οδηγεί στη μακρόχρονη φυλάκιση πολλών συντρόφων, συχνά με αντάλλαγμα αμελητέες ζημίες εις βάρος υποδομών, κι αυτή δεν είναι μια βιώσιμη εξίσωση για μια τάση ήδη τόσο οριακή, που μπορεί μονάχα να λογιστεί ως η εμπροσθοφυλακή της εμπροσθοφυλακής.
Όταν γίνεται επίθεση σ’ ένα στόχο, ένα καλό πρώτο ερώτημα που μπορεί να τεθεί είναι: πόσο ρόλο έχει παίξει ο συγκεκριμένος στόχος στην καταστολή (ή, ακόμη, σε ποιο βαθμό με έχει καταστείλει προσωπικά;), κι η καταστροφή του πόσο θα εμποδίσει την εν λόγω καταστολή; Είναι μια απλή ερώτηση, κι όμως μια επιθεώρηση των περισσότερων χτυπημάτων που συνιστούν την εξεγερσιακή αναρχική επίθεση στις μέρες μας καταδεικνύει σαφώς πως δεν έχει καν τεθεί ως ζήτημα.
Το κράτος αναπτύσσει συγκεκριμένα κατασταλτικά στοιχεία στην πρώτη γραμμή: αστυνομία (τμήματα, οχήματα και λοιπό εξοπλισμό), δικαστήρια (και τα κτήρια που τα στεγάζουν) και φυλακές (συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών εταιρειών και των κρατικών φορέων που τις διαχειρίζονται). Η επόμενη γραμμή αποτελείται από μυστικές υπηρεσίες και τις υλικές υποδομές τους (γραφεία, οχήματα, δίκτυα υπολογιστών και επικοινωνιών, κ.λπ.). Τέλος, υπάρχει η στρατιωτική υποδομή και όλα όσα αυτή συνεπάγεται.
Απ’ την καπιταλιστική μεριά, η καταστολή ρέει από το χρηματοπιστωτικό κλάδο, τη διαφημιστική βιομηχανία, την κατασκευαστική βιομηχανία και τον κλάδο του λιανικού εμπορίου, μεταξύ άλλων. Ας πάρουμε όμως τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία ως παράδειγμα. Η πρόκληση μικρότερων (ή έστω μεγαλύτερων) φθορών σ’ ένα μηχάνημα αυτόματης ανάληψης μετρητών ή σ’ ένα υποκατάστημα τράπεζας ισοδυναμεί σε μεγάλο βαθμό με τσίμπημα κουνουπιού για μια τραπεζική κοινοπραξία. Η αληθινή λειτουργική υποδομή του καπιταλισμού εδρεύει στα κεντρικά γραφεία και στα εταιρικά αρχηγεία, κι ενώ οι στόχοι αυτοί μπορεί να ’ναι δυσπρόσιτοι, δε θα πρέπει να αγνοούνται τελείως.
Παρ’ όλα αυτά, τέτοιοι κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι σπάνια δέχονται επίθεση – αν χτυπηθούν και ποτέ. Αυτό άραγε συμβαίνει επειδή η πιθανή ποινή φυλάκισης για το σφράγισμα με κόλλα μιας σχισμής υποδοχής κάρτας ενός ΑΤΜ είναι πολύ μικρότερη από εκείνη που προβλέπεται για την πυρπόληση ενός ελικοπτέρου της αστυνομίας; Πρόκειται για έλλειψη οράματος, φιλοδοξίας, ικανότητας, πόρων; Μακάρι να ’ξερα. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως, εφόσον ο εξεγερσιακός αναρχισμός επιτίθεται σε ό,τι θα μπορούσα να κρίνω ως χαμηλής αξίας στόχους –στόχους των οποίων η κατασταλτική αξία για το σύστημα είναι τόσο χαμηλή, ώστε να καταλήγει μηδενική–, τότε πέφτει στην ίδια παγίδα σαν όλους τους άλλους αναρχισμούς, στηριζόμενος αποκλειστικά σε τετριμμένες ρουτίνες που δεν οδηγούν πουθενά πέρα από το γκέτο υποκουλτούρας των ήδη άμεσα εμπλεκομένων.
Ως συμπλήρωμα στην παραπάνω κριτική, θέλω να πω κάτι σχετικά με τις βόμβες. Νομίζω πως είναι σαφές ότι η χρήση βομβών από εξεγερσιακούς αναρχικούς θα πρέπει ή να απορριφθεί εντελώς ή ν’ αφεθεί σε εκείνους που έχουν πραγματικά εμπειρογνωμοσύνη στην παρασκευή ασφαλών και αποτελεσματικών αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών. Πόσες φορές έχουμε διαβάσει για βόμβες που είτε δεν εξερράγησαν καθόλου είτε εξερράγησαν σε λάθος χρόνο και έβλαψαν τυχαίους περαστικούς κατά τη διαδικασία, ή εξερράγησαν όπως είχε προγραμματιστεί αλλά προξένησαν ατελέσφορη καταστροφή; Κι εδώ δε συμπεριλαμβάνονται καν οι σύντροφοι που έχουν ήδη σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί σοβαρά από την πρόωρη έκρηξη βομβών τις οποίες προόριζαν να χρησιμοποιήσουν εναντίον στόχων. Πιστεύω ακράδαντα ότι, αντί για βόμβες, θα πρέπει να γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια να χρησιμοποιούνται καλοσχεδιασμένοι φορητοί εμπρηστικοί μηχανισμοί, δεδομένου ότι μια δραστική μαινόμενη πυρκαγιά θα προκαλεί πάντοτε μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι μια έκρηξη χαμηλής ισχύος.
Τώρα, ως προς την αντιπληροφόρηση. Η κύρια απογοήτευσή μου με το This Is Our Job ήταν ότι πολύ λίγοι άνθρωποι το διαβάζουν. Ίσως το φταίξιμο γι’ αυτό είναι δικό μου, καθώς μπορεί να υπήρχαν πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει για να το προωθήσω περισσότερο. Ωστόσο, το δίλημμα παραμένει: αν ο στόχος της αντιπληροφόρησης είναι να διαδοθούν –όσο το δυνατόν ευρύτερα– οι ειδήσεις και ο λόγος που απορρέουν από την αναρχική αντάρτικη δράση, τότε η ίδια η αντιπληροφόρηση θα πρέπει να φθάσει μακρύτερα απ’ ό,τι αυτήν τη στιγμή. Δεν ξέρω πραγματικά πώς να το κάνω αυτό να συμβεί, και αυτή η ανεπάρκεια με προβλημάτισε τον περισσότερο καιρό μέσα στα τρία χρόνια που το This Is Our Job ήταν ενεργό. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόση επισκεψιμότητα έχουν λάβει άλλες ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης, ανεξάρτητα από τη γλώσσα, αλλά μπορώ να πω ότι οι δικοί μου αριθμοί ήταν σίγουρα αναιμικοί.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη όλα τα παραπάνω, φαίνεται κατάλληλο να θέσω ένα τέλος στο εγχείρημα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Τα αρχεία θα παραμείνουν αναρτημένα στο Διαδίκτυο, τόσο στην προηγούμενη όσο και στην τωρινή τοποθεσία. Πάντοτε θα προσπαθώ να εκπληρώσω αιτήματα ανάκτησης συγκεκριμένων κομματιών που δημοσιεύτηκαν σε κάποια χρονική περίοδο. Και εξακολουθώ να δέχομαι με χαρά υποβολές για μετάφραση από τον ελληνόφωνο και ισπανόφωνο χώρο στο σύνηθες e-mail: tioj@thisisourjob.org. Ίσως τέτοια μεταφράσματα θα μπορούσαν να γίνουν βιβλίο κάποια στιγμή.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους που μπήκαν στον κόπο να διαβάζουν την ιστοσελίδα τακτικά και επικοινώνησαν μαζί μου προσωπικά ώστε να με κρατήσουν ενήμερο, να συντονίσουν μια εργασία, να μου στείλουν κομμάτια για μετάφραση ή απλώς να πουν ένα γεια. Ελπίζω μονάχα ότι μια μέρα, με κάποιον τρόπο, θα μπορέσουμε να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο για να μοιραστούμε ένα ποτό, ένα γεύμα, μια αγκαλιά και τις σιγοψιθυρισμένες οικειότητες του πάθους μας για απελευθέρωση.
Ζήτω οι εξεγερμένοι, πάντα.
—Matthew (This Is Our Job)