Με αυτή την προκήρυξη αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για την επίθεση στο βιβλιοπωλείο Europa, που πραγματώθηκε στις 10.30 το πρωί της περασμένης Τρίτης, 11 Μάρτη 2014. Αν μετά το πρόσφατο κύμα επιδρομών σε κοινωνικά κέντρα, συλλήψεων και φυλακίσεων αντιφασιστών από μεριάς του κράτους, κάποιοι πίστευαν πως το πεδίο θ’ αφηνότανε ελεύθερο για την επέλαση του φασισμού στη Βαρκελώνη, με την ενέργεια της Τρίτης καταστήσαμε σαφές ότι γελάστηκαν.
Τα κλαψουρίσματα θυματοποίησης που διέσπειρε ο ναζί Πέδρο Βαρέλα [πρώην πρόεδρος της νεοναζιστικής οργάνωσης του «Ισπανικού Κύκλου των Φίλων της Ευρώπης»] αντιδρώντας στην επίθεσή μας (τα οποία και εκφράστηκαν υπό τη μορφή ενός υποκριτικού λογυδρίου ενάντια στη «βία της αριστεράς») δε μας ξαφνιάζουν, δεδομένου ότι συνδέονται με το γενικότερο ξέπλυμα της εικόνας που όλα τα γκρουπούσκουλα του ισπανικού φασισμού επιχειρούν να διεξαγάγουν στον έναν ή τον άλλο βαθμό, κουρελιάζοντας μ’ ελεεινό τρόπο τις πραγματικές τους αρχές προκειμένου να εμφανιστούν ενώπιον του κοινού με την πιο ευπαρουσίαστη όψη του δημοκρατικού ξενοφοβικού λαϊκισμού. Παρ’ όλες όμως τις απόπειρες του πολιτικού φτιασιδώματος, το θυματοποιημένο και δημοκρατικό τροπάρι υποκειμένων όπως αυτό που διευθύνει το βιβλιοπωλείο Europa, επιχείρηση απευθείας συνδεδεμένη με την κοινότητα των ναζί του στρατού του Χίτλερ που αποσύρθηκαν στο ισπανικό κράτος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο (βλ. αξιωματικούς των Ες-Ες Otto Skorzeny και Léon Degrelle), πάντοτε θ’ ακούγεται σαν σκούξιμο και γελοιότητα στ’ αυτιά όσων είναι έστω κι ελάχιστα ενημερωμένοι.
Ο φασισμός εκφράζει το βίαιο dna του όχι μονάχα όταν ιστορικά παίρνει τη μορφή του ολοκληρωτικού κράτους, εξοντώνοντας μέσω του τρόμου όσες μειοψηφίες τού εναντιώνονται, αλλά επίσης μέσα από τις τρέχουσες μορφές των πολιτικών γκρουπούσκουλων και συμμοριών, που εξαπολύουν κτηνώδεις επιθέσεις κόντρα σ’ όσους λογαριάζουν ως στόχους τους. Επιθέσεις που, μονάχα στην ισπανική επικράτεια, έχουν προκαλέσει αναρίθμητους σοβαρούς τραυματισμούς έως και θανάτους: Κάρλος Παλομίνο (2007), Ρότζερ Α. Τζ. (2004), Γκυγέμ Αγκουγιό (1993), Λουκρεσία Πέρες (1992)…
Απέναντι σ’ αυτές τις βιαιότητες, και ιδίως στις επιδιώξεις επιβολής ενός πολιτικού σχεδίου βασισμένου στην έξαρση και θεσμοποίηση τέτοιων επιθέσεων, αντίθετα απ’ τους αυτουργούς τους εμείς δεν αποκρύπτουμε την αποφασιστικότητά μας να δράσουμε με τρόπο εμφατικό. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να περάσουν. Δε θ’ αφήσουμε να μολύνουνε τις γειτονιές μας και τα χωριά μας με τον ευκολόπεπτο λόγο της «εθνικής ενότητας» και του «μίσους για τον ξένο», εκμεταλλευόμενοι το περιεχόμενο της κρίσης για να κερδίσουν ποσοστά εξουσίας ως αντάλλαγμα για την εξαπόλυση ακόμα περισσότερης βίας και πίεσης πάνω στη μεταναστευτική εργατική τάξη. Εδώ, όπως και σ’ οποιοδήποτε μέρος της Ευρώπης, εδώ στη Βαρκελώνη όπως και στο Βαγιέκας της Μαδρίτης, στο Παρίσι, στο Κερατσίνι ή στο Χέλλερσντορφ του Βερολίνου, ο εχθρός είναι ο ίδιος: το καπιταλιστικό σύστημα, που έχει ρημάξει τις συνθήκες ζωής μας στ’ όνομα «των αγορών», και το αντιδραστικό υποπροϊόν του, οι φασίστες, οι οποίοι στοχεύουν στον περαιτέρω αυταρχισμό και στην κτηνωδία των κρατών.
Γι’ αυτό, γιατί έχουμε επίγνωση των καιρών όπου μας έλαχε να ζούμε και των ημερών που είναι να ’ρθουν, δεν μπορούμε παρά να ξαφνιαζόμαστε με τη στάση όσων από τη μια κατακρίνουν την άμεση δράση ενάντια στους ναζήδες τη σήμερον ημέρα, κι απ’ την άλλη τραβάνε τα μαλλιά τους βλέποντας ιστορικά ντοκιμαντέρ σχετικά με τις ευρωπαϊκές δικτατορίες της δεκαετίας του 1930 ενόσω αναρωτιούνται «Μα πώς και δεν έκανε κανείς τίποτα;».
Βαρκελώνη, 13 Μάρτη 2014
πηγή: barcelona indymedia