Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί ο Δεκέμβρης 2008, και ταυτοχρόνως σήμανε μια ολοκληρωτική ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν της Ελλάδας – ακριβώς αυτός ο συνδυασμός έκανε τα συγκεκριμένα γεγονότα τόσο ιδιαίτερα. Η αυξανόμενη κοινωνική ένταση εξαιτίας της υπέρογκης κατασπατάλησης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, της εκτίναξης του δημόσιου χρέους και του πλουτισμού κερδοσκόπων και επενδυτών εν μια νυκτί, είχε ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να πάρει μια γεύση του άγριου καπιταλιστικού μοντέλου που εφαρμόζεται στη χώρα. Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, όταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από τους οπλισμένους αλήτες της αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, ο κόσμος είχε ήδη εκατομμύρια λόγους για να βγει στους δρόμους: όχι μόνο ήταν μια δολοφονία με μεγάλη συμβολική βαρύτητα (ένας 15χρονος δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια, την πιο ριζοσπαστική γειτονιά της Αθήνας), αλλά επίσης ο κόσμος είχε ήδη φτάσει στα όριά του. Μια σπίθα έφερε τη φωτιά: τις επόμενες τρεις μέρες εκτυλίχτηκαν στην Αθήνα επεισόδια και οδομαχίες με την αστυνομία χωρίς προηγούμενο. Στοχοποιήθηκαν και καταλήφθηκαν δημόσια κτίρια. Έγιναν θρύψαλα σύμβολα του κράτους και του κεφαλαίου. Τις βδομάδες που ακολούθησαν, οι ταραχές εξελίχτηκαν σε εξέγερση.
Καταλήφθηκαν πανεπιστημιακά κτίρια, τα οποία φιλοξένησαν συνελεύσεις εκατοντάδων ανθρώπων, καθώς και καθεστωτικά ΜΜΕ σε όλη τη χώρα από τους εξεγερμένους, οι οποίοι θέλησαν να μεταδώσουν το δικό τους, αδιαμεσολάβητο μήνυμα.
Εν πολλοίς χάρη στην αμεσότητα των δικτύων αντιπληροφόρησης, τα νέα από την εξέγερση -και στη συνέχεια η ίδια η εξέγερση- απλώθηκαν γρήγορα εκτός Αθήνας, στη Θεσσαλονίκη και τα υπόλοιπα αστικά κέντρα της χώρας. Τα ίδια αυτά δίκτυα μετέφεραν το μήνυμα της εξέγερσης και εκτός συνόρων. Πριν κλείσει το έτος 2008, περισσότερες από 200 κινητοποιήσεις αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο.