5 λεπτά αρκούν για να ανοίξει ένα λουκέτο
Λόγια από συνέντευξη ενός εκ των κρατουμένων που επέζησε από την πυρκαγιά στη φυλακή της Ρότσα [Rocha]…
Έχει περάσει ήδη ένας χρόνος από τη δολοφονία των κρατούμενων στη φυλακή της Ρότσα (8 Ιούλη 2010) και φυσικά τα καθεστωτικά μέσα παραπληροφόρησης δεν ανέφεραν τίποτα για να κάνουν τη διαφορά. Σε κάθε περίπτωση, εμείς εδώ αρνούμαστε να το βουλώσουμε και αν ακόμα οι φωνές μας χάνονται μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας της πόλης εμείς θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε.
Ο υπαρχηγός της αστυνομίας της Ρότσα, πρώτος επιθεωρητής Σέλσο Σόζα Λέμος είχε πει εκείνη τη μέρα: «Σήμερα έλαβε χώρα μια τραγωδία εδώ στις φυλακές της Ρότσα. Περίπου στις 3.30 μια πυρκαγιά ξέσπασε στη δεύτερη πτέρυγα των φυλακών. Οι πρώτες ενδείξεις φανερώνουν πως δεν πρόκειται για εμπρησμό από πρόθεση αλλά για μια πυρκαγιά που ξεκίνησε είτε λόγω βραχυκυκλώματος είτε λόγω κάποιου ρούχου που πήρε φωτιά από τις σόμπες που χρησιμοποιούν οι κρατούμενοι στη φυλακή.»
Εμείς λέμε πως δεν πρόκειται για καμία τραγωδία αλλά για προμελετημένο έγκλημα. Αρκεί να ρίξει μια ματιά κανείς στις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι φυλακισμένοι για να καταλάβει πως δεν υπήρξε κανένα λάθος, πόσο μάλλον πως η ζωή στη φυλακή είναι μια δολοφονία.
Σε αυτή τη φυλακή «διαβιούσαν» 151 άτομα, 112 άντρες και 21 γυναίκες, και αξίξει να σημειωθεί πως η χωρητικότητά δεν ξεπερνούσε ούτε ξεπερνά (γιατί συνεχίζει να λειτουργεί) τα 60 άτομα.
Εκείνη τη μέρα 12 άτομα έχασαν τη ζωή τους (λόγω της νοσηρότητας του κλειδούχου βασανιστή και δολοφόνου Φράνκο «Στούαρτ» Ματσάδο [Franco “Stuart” Machado] ο οποίος δεν άνοιξε την πόρτα, αφήνοντας τους κρατούμενους να πεθαίνουν ενόσω κοιτούσε). Ακόμα 7 άνθρωποι υπέφεραν από σοβαρά εγκαύματα με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών να υποκείψει την επόμενη βδομάδα ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των νεκρών στους 13. Δεν μπορούμε ούτε πρέπει να ξεχάσουμε.
Σήμερα η κατάσταση στις φυλακές της Ουρουγουάης συνεχίζει να είναι τρομακτική και όχι επειδή το ανέφερε τη μέρα της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την πυρκαγιά ο Ροδρίγο Εσκομπάρ Ζιλ, εισηγητής εμπειρογνόμωνας του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα των φυλακισμένων, αλλά γιατί ξέρουμε πως η φυλακή είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη επί της γης.
Αυτός ο τύπος από τον ΟΗΕ, με όλη την άθλια ρητορική του, εκτίμησε την κατάσταση στα σωφρονιστικά καταστήματα ως «πολλή σοβαρή, καταστροφική και λυπηρή». Τι ακριβώς περίμενε να βρει, έναν παράδεισο; Η φυλακή αποτελεί το αποκορύφωμα της ανθρώπινης μιζέριας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Αυτός ο κύριος πέρασε μια «βόλτα» από τις φυλακές Πούντα ντε Ριέλες, Πενάλ ντε Λιμπερτάδ («Ποινή της Ελευθερίας», ειρωνία των εξουσιαστών), Κομκάρ και τη φυλακή ανηλίκων Κολόνια Μπέρρο. Ανέφερε πως «στο Κομκάρ υπάρχει γενικευμένη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και πως οι κρατούμενοι ζουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες γιατί οι εγκαταστάσεις δεν είναι κατάλληλες να στεγάσουν ανθρώπους.»
«Οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα φτάνει εκεί αρρωσταίνει υποχρεωτικά. Δεν είναι δυνατόν να κρατούνται ανθρώπινα πλάσματα εκτεθειμένα στα νερά από το αποχετευτικό δίκτυο, την υγρασία και τις καιρικές συνθήκες». Πρόσθεσε επίσης πως θα πρέπει να ληφθούν εναλλακτικά μέτρα για να αντιμετωπιστεί το υπεράριθμο των κρατουμένων που «γεννά βία και εξάπλωση των ασθενειών». Συνεχίζει λέγοντας: Ενώ η αύξηση των θέσεων και η επέκταση των υφιστάμενων αποτελεί αναγκαίο μέτρο δεν αποτελεί βιώσιμη λύση στο πρόβλημα». Μοιάζει σαν ψέμα το γεγονός πως ο συγκεκριμένος τύπος μιλάει με αυτόν τον τρόπο, αλλά αυτά τα λόγια έχουν ένα υπόβαθρο. Δεν καταδικάζει την κατάσταση στη φυλακή με στόχο να την καταπολεμήσει. Αυτός ο τύπος που είναι υπεύθυνος για την κρατική αναμόρφωση των φυλακών προτάσσει το επιχείρημα πως ένα κελί μπορεί να γίνει πιο ευρύχωρο, με φως, εξαερισμό, θέρμανση και καλό φαί καθιστώντας έτσι τη φυλακή ανθρώπινη. Δεν υπάχει πιο βρώμικη και υποκριτική βλακεία.
Η φυλακή δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη συνέπεια ενός παράλογου τρόπου ζωής που βασίζεται στην κυριαρχία κάποιων πάνω σε κάποιους άλλους μέσω της βίας, της κερδοσκοπίας, της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας όλων όσων μπορούν να αποτελέσουν εμπόρευμα.
Την ίδια μέρα ο Εσκομπάρ Ζιλ συναντήθηκε με τον Άλβαρο Γκαρσέ, κοινοβουλευτικό επίτροπο υπέύθυνο για το σωφρονιστικό σύστημα, τον Εδουάρδο Μπονόμι, υπουργό εσωτερικών, τον Λουίς Αλμάργο, υπουργό εξωτερικών, και τον Λέσλιε Βαν Ρομπαέι, πρόεδρο του Ανώτατου δικαστηρίου. Όλοι αυτοί είναι οι άμεσα υπέυθυνοι της κατάστασης στις φυλακές. Αποτελούν το κράτος-κυβέρνηση και προσπαθούν να διατηρήσουν την τάξη των πραγμάτων ως έχει, προστατεύοντας τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα των αφεντικών. Είναι αυτοί που φυλακίζουν και δολοφονούν χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους αλλά στέλνοντας τα υποτακτικά γλυφτρόνια τους, τους μπάτσους.
Το πρόβλημα είναι οι θεσμοί, μιας και οι θάνατοι στις φυλακές συμβαίνουν κάτω από διαφορετικές Αρχές που βασίζονται στις ίδιες δομές εξουσίας. Πρεπει να ειπωθεί και να σημειωθεί όμως πως υπέυθυνοι είναι αυτοί που συντηρούν, δικαιολογούν και κουμαντάρουν αυτούς τους θεσμούς και αυτοί είναι συγκεκριμένα πρόσωπα.
Εμείς λέμε πως οι φυλακές δεν πρέπει να αναμορφωθούν αλλά να καταστραφούν και μαζί με αυτές και η αρρωστημένη κοινωνική οργάνωση που τις συντηρεί. Γιατί είμαστε ελεύθερα ζώα.
Το πρόβλημα δεν είναι το άτομο, το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός, οι κυβερνήσεις, τα κράτη, τα αφεντικά, η κυριαρχία…
Αδερφικούς χαιρετισμούς στους συγγενείς των θυμάτων και στους επιζήσαντες…
Δεν ξεχνάμε…τα παιδιά:
José María Pereira Pereira
Raúl Alejandro Gómez Ricaldi
Delio Alegre.
Matías Barrios Sosa.
Mario Fernando Martínez Maidana.
Edison Javier Núñez.
Ariel Fernández Cardozo.
Jorge Luis Roda Acosta.
Antonio Martín Cardozo Silvera.
Julio César Da Silva Pereira.
Luis Alfredo Bustelo López.
Alejandro Adolfo Rodríguez Cabral.
Η εκδίκηση θα είναι γλυκιά