Αδάμαστο, Τεύχος 3º — Καλοκαίρι 2016
Σε περίπτωση που θα θέλατε να προμηθευτείτε το νέο έντυπο ή να συμβάλετε στη διακίνησή του, επικοινωνήστε μαζί μας σε αυτό το email: adamasto@espiv.net
Συντροφικούς χαιρετισμούς,
αναρχική ομάδα Άγρια Φύση
adamasto.squat.gr
. . . Εξεγερμένος γίνεται αυτός που το επιθυμεί. Στα νεανικά χρόνια της ζωής ενός ατόμου η αμφισβήτηση και η αντίδραση είναι σχεδόν αυτονόητα στάδια στην εξέλιξή του. Μεγαλώνοντας η εκμετάλλευση, η μισθωτή σκλαβιά, η αίσθηση του ανικανοποίητου των άδειων κοινωνικών σχέσεων, η κανονικότητα, οι προκαθορισμένες νόρμες συμπεριφορών του κοινωνικού συνόλου και η συνειδητοποίηση της συνολικής ασχήμιας του συστήματος ωθούν κάποιους από τη νεανική αμφισβήτηση στην πολιτική συνειδητοποίησή τους.
Είμαστε όλοι αλλοτριωμένοι από αυτό το σύστημα, σε διαφορετικό βαθμό, αλλά είναι δικιά μας η επιλογή να πάρουμε την απόφαση επίθεσης στην πηγή αυτής της αλλοτρίωσης, την εξουσία. Κομβικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη παίζει η πρώτη επαφή με τις ιδέες της αναρχίας, όπου χωρίς ακόμα να έχουμε νιώσει πλήρως την καταπίεση αυτού του κόσμου, μας γεμίζει η σκέψη της δημιουργίας μιας ελεύθερης κοινωνίας με αυθεντικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, απαλλαγμένη από εξουσιαστικές δομές. Με την αύξηση των βιωμάτων και των εμπειριών μας μέσα στο υπάρχον σύστημα γίνεται αντιληπτό ότι το μοντέλο του «κακού» κράτους και κεφαλαίου που καταπιέζει την «αγνή» κοινωνία είναι μια επιφανειακή ανάλυση που δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που βιώνουμε. Όπως αναφέραμε, η εξουσία είναι μια πολύπλοκη σχέση με φορέα της ανά στιγμές σχεδόν τον καθένα μας. Έτσι, όσο αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος και η κοινωνία δημιουργούν ένα σύμπλεγμα σχέσεων ανάμεσα σε αφέντες και εθελόδουλους, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δύσκολο στοίχημα. Αυτό της ισορροπίας μεταξύ του τι θα θέλαμε και του τι κάνουμε στην πραγματική ζωή.
Προφανώς διαπιστώνουμε ότι δε γίνεται να συμπεριφέρεσαι με αναρχικό τρόπο σε κάθε συνθήκη που αντιμετωπίζεις σε αυτήν την κοινωνία. Καταλήγουμε να κάνουμε συμβάσεις και εισερχόμαστε σε μια περίοδο ξεκαθαρίσματος καθοριστική για τη ζωή του καθενός. Είναι η στιγμή που παίρνει το κάθε άτομο τις επιλογές του.
Τι θα ρισκάρεις και ως πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για την επιθυμία σου να επιτεθείς σε ένα σύστημα που καθορίζει τις ζωές μας, δίνοντάς μας το ρόλο του γραναζιού και απαιτώντας την πλήρη υποταγή μας σε αυτό;
Εδώ ανάλογα με τις σκέψεις, τα βιώματα και τις αφορμές που σχηματοποιούν τη συνείδηση του ατόμου, ανοίγονται μπροστά του οι επιλογές που έχει. Αυτές για ένα άτομο που έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο της εξουσίας και θέλει να την αρνηθεί, θα μπορούσαμε να τις συνοψίσουμε σε δυο βασικές. Βέβαια, αυτό γίνεται στα πλαίσια της απλούστευσης για να καταλήξουμε σε κάποια βασικά συμπεράσματα, και δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις τους στο φάσμα των δυο αυτών κατευθύνσεων.
Κάποιοι μπροστά στο φόβο της καταστολής και των συνεπειών της δράσης θα επιλέξουν να κινηθούν στα νόμιμα όρια της διαμαρτυρίας που ορίζει το σύστημα σα μέσο εκτόνωσης κάθε πιθανής αμφισβήτησης που δέχεται. Είναι η επιλογή ατόμων να οριοθετούν τη δράση τους βάσει του ποινικού κώδικα και να απορρίπτουν οτιδήποτε θα είχε σοβαρές νομικές επιπτώσεις. Εδώ θα δούμε κάποιους λίγους εξ αυτών να αναγνωρίζουν ως αιτία της επιλογής τους το φόβο, και να το ξεκαθαρίζουν αυτό στους συντρόφους τους. Αυτή είναι μια σεβαστή θέση, γιατί καθίσταται ξεκάθαρη και είναι ειλικρινής. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των ατόμων που απορρίπτουν τη δράση γιατί φοβούνται τις συνέπειες θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την επιλογή τους θεωρητικοποιώντας το φόβο τους. Φτάνουν στο σημείο να ασκούν κριτική στα άτομα που πράττουν και μπροστά στην αμηχανία της παραδοχής του φόβου τους, θα χρησιμοποιούν έναν πολιτικό μανδύα επικάλυψης της αλήθειας. Με επιφανειακά επιχειρήματα θα προσπαθήσουν να κρύψουν αυτή την απλή αλήθεια, καθώς είναι μια αναμενόμενη αντίδραση κάθε ατόμου να αμύνεται με ψευτοδικαιολογίες όταν αισθάνεται ότι μειώνεται ο εγωισμός του. Αυτή η άμυνα εξελίσσεται σε ιδεολόγημα. Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι αποκλειστικότητα κάποιας συγκεκριμένης αναρχικής τάσης, απλώς προβάλλεται με διαφορετικά «ιδεολογικά» ψέματα.
Η άλλη επιλογή πηγάζει από τον πυρήνα της αναρχικής αντίληψης ότι δεν υπάρχει δράση χωρίς επαναστατική βία. Για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, κομμάτι της δράσης είναι και οι πολύμορφες προπαγανδιστικές κινήσεις (πορείες, αφισοκολλήσεις, μικροφωνικές κ.λπ.) και τα εγχειρήματα (συνελεύσεις, καταλήψεις, σταθμοί ραδιοφώνου, ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης κ.λπ.) που δεν εμπεριέχουν άμεσα βία. Αυτές οι κινήσεις και τα εγχειρήματα είναι απαραίτητα στη διάχυση των θέσεών μας και παίζουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση των αναρχικών. Όμως αυτά τα εγχειρήματα δεν πρέπει να καθίστανται αυτοσκοπός, παρά μόνο μέσα προώθησης της όξυνσης των εχθροπραξιών. Ο στόχος μας πάντα θα είναι οι βίαιες ενέργειες για την ανατροπή του συστήματος και αυτό πρέπει να προωθούν τα μέσα οργάνωσης και προπαγάνδισης του αγώνα μας. Όταν αυτά τα μέσα δεν προωθούν την εξεγερτική βία, τότε δεν είναι εργαλεία του σκοπού μας, αλλά ρεφορμιστικά εγχειρήματα της προηγούμενης κατεύθυνσης. Ο σκοπός μας είναι η καταστροφή της εξουσίας μέσω της άμεσης βίαιης δράσης, και όλα τα υπόλοιπα εργαλεία μας στοχεύουν στο να βοηθήσουν αυτή την επιθυμία μας, όπως εξάλλου και αυτό το ίδιο το κείμενο. . . .
— απόσπασμα από την μπροσούρα «Ατομικότητα και αναρχική ομάδα»·
εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής», 46 σελ., Γενάρης 2016.
Στην έκδοση περιέχεται εισαγωγικό κείμενο από εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής» / ΣΠΦ – Πυρήνα Αντάρτικου Πόλης.
Επίσης, περιλαμβάνεται επίλογος του αναρχικού αιχμαλώτου της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γεράσιμου Τσάκαλου, μέσα από την ειδική υπόγεια πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού, από τον Δεκέμβρη του 2015.
Συντρόφια της αναρχικής Κατάληψης Παπαμιχελάκη 39 στο Ρέθυμνο επιμελήθηκαν τη μορφοποίηση της μπροσούρας.
Εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής», 32 σελ., Γενάρης 2016.
[Alfredo Cospito, Alle origini del vittimismo —άρθρο στο ιταλικό αναρχικό περιοδικό Croce Nera Anarchica, τ. 2, καλοκαίρι του 2015, σελ. 18-26]
Η μετάφραση του κειμένου έγινε από την αναρχική αιχμάλωτη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Όλγα Οικονομίδου, μέσα από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού.
Στην ελληνική έκδοση περιέχονται εισαγωγικά κείμενα από:
• εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής» / ΣΠΦ – Πυρήνα Αντάρτικου Πόλης,
• συντρόφια της αναρχικής Κατάληψης Παπαμιχελάκη 39 στο Ρέθυμνο, που ανέλαβαν και τη μορφοποίηση της μπροσούρας.
Ο Αλφρέντο Κόσπιτο αιχμαλωτίστηκε μαζί με τον Νικόλα Γκάι στις 14 Σεπτέμβρη 2012. Οι δυο σύντροφοι έχουν αναλάβει –ως μοναδικοί μετέχοντες στον «Πυρήνα Όλγα FAI/FRI»– την ευθύνη για τον πυροβολισμό κατά του Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας πυρηνικών Ansaldo Nucleare, ενέργεια που πραγματοποιήθηκε στη Γένοβα στις 7 Μάη 2012. Μετά και την τελική εκδίκαση της υπόθεσης, ο Αλφρέντο εκτίει ποινή 9 ετών & 5 μηνών, και ο Νικόλα ποινή 8 ετών & 8 μηνών, μες στις ιταλικές φυλακές.
Συντρόφια από τη Βολιβία επιμελήθηκαν την μπροσούρα «Entrenamiento físico en condiciones de aislamiento [Φυσική άσκηση σε συνθήκες απομόνωσης]», στο πλαίσιο του διεθνούς καλέσματος για έναν Μαύρο Δεκέμβρη. Πρόκειται για υλικό που απευθύνεται σε έγκλειστα και διωκόμενα συντρόφια του κοινωνικού πολέμου, και περιλαμβάνει ασκήσεις και προγράμματα γυμναστικής, μια πτυχή τόσο χρήσιμη και αναγκαία εντός του αγώνα κατά της εξουσίας.
Κοινωνικά κέντρα, χώροι, εκδοτικά εγχειρήματα ή ατομικότητες που θέλουν ν’ αποκτήσουν την μπροσούρα (στα ισπανικά) σε εκτυπώσιμο αρχείο, μπορούν να επικοινωνήσουν με irakunditxs14@riseup.net
Τα συντρόφια του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού της Μπογκοτά (Κολομβία) μας έστειλαν την παρακάτω έκδοση που τιτλοφορείται «Για έναν κόσμο δίχως φυλακές», στο πλαίσιο του καλέσματος για έναν Μαύρο Δεκέμβρη. Πρόκειται για διάλογο αναμεταξύ συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων που δραστηριοποιούνται ενάντια στις φυλακές σε διάφορες περιοχές της Λατινικής Αμερικής.
Στον διάλογο συμμετέχει ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός της Μπογκοτά, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός Μεξικού, το αντεξουσιαστικό έντυπο Refractario από τη Χιλή, o αναρχικός Ροδόλφο Μόντες ντε Όκα από τη Βενεζουέλα, ενώ η σελιδοποίηση έγινε από το εκδοτικό εγχείρημα Feral Ediciones από την Μπογκοτά.
Η έκδοση εν συνόλω υπογράφεται από Διασυνοριακές Ατομικότητες Ενάντια στη Φυλακή και μπορείτε να την κατεβάσετε εδώ.
Ακολουθεί η μετάφραση του αφιερωματικού σημειώματος που προλογίζει το έντυπο:
Σε όλα τα άτομα που άφησαν την τελευταία τους πνοή με την αμείωτη προσμονή να ξεκάνουν τον κόσμο, καθώς και σε όσους υπέφεραν, υποφέρουν, αντιστάθηκαν και συνεχίζουν να αντιστέκονται στον εγκλεισμό και στις τιμωρίες που σχεδιάστηκαν για όσους κατηγοριοποιούνται ως «εγκληματίες». Ειδική μνεία στους μαχητές Μαουρίσιο Μοράλες, Χοσέ Ταρρίο, Χάρολντ Τόμπσον, Μπάρρυ Χορν, Ουίλιαμ Ρότζερς, Μαρία Σολεδάδ Ρόζας, Εντοάρντο «Μπαλένο» Μασσάρι, και Χορστ Φαντατσίνι.
Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη.
Τα συντρόφια της Συλλογικότητας Επαναστατικός Αγώνας (CLR) από τη Χιλή πραγματοποίησαν αυτή την έκδοση αλληλεγγύης στην υπόθεση του ΕΑ, που διακινείται στις πόλεις του Σαντιάγο, Βαλπαραΐζο, Πουέρτο Μοντ και Ικίκε. Ακολουθεί η μετάφραση του εισαγωγικού άρθρου και στη συνέχεια ο χαιρετισμός του αιχμάλωτου συντρόφου Νίκου Μαζιώτη.
Αλληλεγγύη στο αναρχικό αντάρτικο πόλης του Επαναστατικού Αγώνα
Ξεκινώντας τις εκδόσεις La Idea/Η Ιδέα, εγχείρημα της Συλλογικότητας Επαναστατικός Αγώνας (CLR), στοχεύαμε στη διάχυση ιδεών και εμπειριών από διαφορετικά μέρη και περιεχόμενα, με μια ποικιλία απόψεων που χρησιμεύουν τόσο για τον διάλογο, όσο και την ατομική και συλλογική ανατροφοδότηση μεταξύ συγγενικοτήτων. Ο κορμός φυσικά αυτών των εντύπων διαπνέεται από μια αναρχική προοπτική σύγκρουσης με κάθε μορφή εξουσίας, κι αυτό προφανώς δεν είναι κάτι τυχαίο. Αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή όσων έχουν εκδοθεί μπορούμε να διακρίνουμε μια ξεκάθαρη γραμμή ενάντια στις φυλακές και για την αλληλεγγύη, όπου μέσω ιστοριών μάχης προβάλλονται οι ιδέες συντρόφων που βιώνουν τον εγκλεισμό με αξιοπρέπεια και ανυποταξία, περήφανοι για το δρόμο που διάλεξαν. Εντέλει, κάθε κουβέντα και δράση που περιλαμβάνεται σε αυτές τις συλλογές έχει ως στόχο να μας γεμίσει εμπειρίες και –μέσα από την ίδια μας την ιστορία– να μας κάνει να προχωρήσουμε και να αμυνθούμε με φωτιά απέναντι στις αντιξοότητες.
Γι’ αυτόν το μήνα του Οκτώβρη, στο πλαίσιο της νέας δίκης εναντίον της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, δημοσιεύουμε προς ελεύθερη διακίνηση το δεύτερο μέρος της συλλογής «Επαναστατικός Αγώνας, Αντάρτικο Πόλης στη Μητρόπολη του 21ου αιώνα» (Ελλάδα) – βλ. και μέρος πρώτο. Αυτό το έντυπο επιδιώκει να ακολουθήσει την παρούσα διαδρομή των συντρόφων που είτε βρίσκονται στη φυλακή είτε στην παρανομία, με τρόπο τέτοιον ώστε το όραμα και η εμπειρία αγώνα τους ενάντια σε κράτος/Κεφάλαιο εντός ενός διαφορετικού πλαισίου να αποτελέσουν έναυσμα για το διάλογο και την πρακτική στους δικούς μας κύκλους.
Με αυτόν τον τρόπο θέλουμε επίσης οι εμπειρίες εντός των ελληνικών φυλακών από κοινού με τις εμπειρίες μαχητικής στάσης έναντι της αιχμαλωσίας που έχουν οικοδομηθεί στο δικό μας πλαίσιο, όπως και σε άλλα, να αποτελέσουν μια συνεισφορά στη δράση κάθε συντρόφου/συντρόφισσας που αντιμετωπίζει την εξουσία από τη θέση του εγκλεισμού, καθώς και στη δράση κάθε αλληλέγγυου περίγυρου που διαρρηγνύει τα σίδερα της απομόνωσης και κρατά ζωντανές τις σχέσεις με όσες/όσους βρίσκονται εντός των τειχών ενάντια στον εχθρό.
Προτού περάσουμε στη συλλογή γραπτών αυτού του εντύπου, ας θυμηθούμε εν συντομία το ιστορικό των συντρόφων μελών του Επαναστατικού Αγώνα και όσων διώκονται για την υπόθεση, και τις δίκες που αντιμετωπίζουν επί της παρούσης:
Στις 22 Μάη 2015 ξεκίνησε το εφετείο της πρώτης δίκης, που σχετίζεται με τις 16 ενέργειες αντάρτικου πόλης που πραγματοποίησε ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2003 έως το 2010. Θυμίζουμε ότι πρωτόδικα οι αναρχικοί και μέλη της οργάνωσης Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς και Πόλα Ρούπα καταδικάστηκαν σε 50 χρόνια κάθειρξης (25 χρόνια εκτίσιμη ποινή), ενώ οι αναρχικοί Βαγγέλης Σταθόπουλος και Χριστόφορος Κορτέσης, που αρνούνται τις κατηγορίες, καταδικάστηκαν σε περίπου 7 χρόνια φυλακής (έχουν αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους).
Στις 16 Οκτώβρη 2015 ξεκίνησε η δεύτερη δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, που αφορά την επίθεση της 10ης Απρίλη 2014 με ένα αυτοκίνητο-βόμβα με 75 κιλά εκρηκτικά στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Αμερικής, στην Αθήνα, όπου στεγαζόταν και ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα W. McGrew, την ένοπλη συμπλοκή της 16ης Ιούλη 2014 στο Μοναστηράκι, που κατέληξε στον τραυματισμό και στην εκ νέου αιχμαλωσία του συντρόφου Νίκου, καθώς και απαλλοτριώσεις τραπεζών. Οι κατηγορούμενοι σε αυτήν τη νέα δίκη είναι τα μέλη της οργάνωσης Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα (καταζητούμενη), ο αναρχικός Αντώνης Σταμπούλος (προφυλακισμένος από την 1η Οκτώβρη 2014), που αρνείται τις κατηγορίες, και ο ιλεγκαλιστής Γιώργος Πετρακάκος (προφυλακισμένος από τις 24 Σεπτέμβρη 2015), που επίσης αρνείται το κατηγορητήριο.
Κλείνοντας, ελπίζουμε αυτή η μικρή έκδοση να συνεισφέρει με καλό τρόπο στον αναρχικό αγώνα στη χιλιανή επικράτεια, όσον αφορά την αλληλεγγύη, τις πεποιθήσεις και τα προτάγματα. Από αυτήν τη συλλογικότητα αγκιτάτσιας, προπαγάνδας και διάχυσης ακρατικών ιδεών και πρακτικών, από τη Χιλή μέχρι την Ελλάδα, στέλνουμε όλη μας τη συνενοχή στα συντρόφια μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, και στους κατηγορουμένους για συμμετοχή στην οργάνωση. Αυτή η χειρονομία είναι μια σαφής ένδειξη διεθνούς συμβολικής αλληλεγγύης, που ξεπερνά τα τείχη της κοινωνίας του εγκλεισμού και ευελπιστούμε να φτάνει σαν ζωτικό οξυγόνο στους έγκλειστους αναρχικούς μαχητές, όπως και στη συντρόφισσα, που συνεχίζει να ξεφτιλίζει τους μπάτσους και την εξουσία.
Εκδόσεις La Idea
Συλλογικότητα Επαναστατικός Αγώνας (CLR)
*
Σύντομο μήνυμα του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη για την παρούσα έκδοση
Η στήριξη και προώθηση του πολιτικού λόγου των φυλακισμένων αγωνιστών είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της επαναστατικής αλληλεγγύης· βοηθάει στο να σπάσει το τείχος σιωπής που θέλει να επιβάλει το κεφάλαιο και το κράτος γύρω από τους αιχμαλώτους του· όταν μάλιστα ο πολιτικός λόγος των φυλακισμένων αγωνιστών σπάει τα εθνικά σύνορα και ταξιδεύει μακριά σε άλλους συντρόφους και συντρόφισσες τότε αποκτά ακόμα πιο μεγάλη σημασία.
Στον Επαναστατικό Αγώνα το να εξακολουθούμε να μιλάμε μέσα από την φυλακή ως μέλη της οργάνωσης, το να εξακολουθούμε να μιλάμε για τον ένοπλο αγώνα, για την ανατροπή του καθεστώτος και την Κοινωνική Επανάσταση είναι πολύ σημαντικό. Η φωνή μας είναι το όπλο μας, και για την διάδοση του πολιτικού μας λόγου είναι πολύ σημαντική κάθε προσπάθεια, γι’ αυτό και αυτή η έκδοση είναι μια από τις σημαντικότερες πράξεις αλληλεγγύης.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Κορυδαλλού
*
Το έντυπο μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ και περιλαμβάνει τα παρακάτω:
Εισαγωγικό άρθρο των εκδόσεων La Idea [Σαντιάγο, Οκτώβρης 2015]
Σύντομο μήνυμα του Νίκου Μαζιώτη για την παρούσα έκδοση [Οκτώβρης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη για τη συγκρότηση συνέλευσης αλληλεγγύης για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και φυλακισμένους αγωνιστές [Νοέμβρης 2014, μτφρ. από τα αγγλικά Sin Banderas Ni Fronteras, επιμ. από τα ελληνικά Contra Info]
Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη για τη μεταγωγή του στις φυλακές τύπου Γ στον Δομοκό [Γενάρης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
Κείμενο έναρξης απεργίας πείνας Νίκου Μαζιώτη [Μάρτης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
Κείμενο έναρξης απεργίας πείνας Κώστα Γουρνά και Δημήτρη Κουφοντίνα [Μάρτης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη για την απεργία πείνας της ΣΠΦ [Μάρτης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
Ενημέρωση για λήξη απεργιών πείνας [Μάρτης-Απρίλης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
Δήλωση του Νίκου Μαζιώτη για τη λίστα διεθνών «τρομοκρατών» των ΗΠΑ [Απρίλης 2015, μτφρ. από τα αγγλικά που αναρτήθηκε στο Indymedia Barcelona, ελαφρώς τροποποιημένη από Contra Info]
Συνεισφορά του Νίκου Μαζιώτη στην πρωτομαγιάτικη εκδήλωση της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας που πραγματοποιήθηκε στην Ελβετία [Μάης 2015, μτφρ. από τα αγγλικά CLR]
Δήλωση του Νίκου Μαζιώτη στο εφετείο της 1ης δίκης του ΕΑ σχετικά με τη χρεοκοπία της χώρας [Ιούλης 2015, μτφρ. από τα αγγλικά Contramadriz, επιμ. από τα ελληνικά Contra Info]
Αφίσα αλληλεγγύης ενόψει της 2ης δίκης του ΕΑ από την κατάληψη Terra Incognita στη Θεσσαλονίκη [Οκτώβρης 2015, μτφρ. από τα ελληνικά Contra Info]
κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε/κατεβάσετε το βιβλίο των εκδόσεων Σίσυφος σε pdf
λάβαμε ψηφιοποιημένο από τις
Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση
& εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων
κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε/κατεβάσετε το βιβλίο των εκδόσεων Τζεντάι σε pdf
λάβαμε ψηφιοποιημένο από τις
Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση
& εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων
κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε/κατεβάσετε το βιβλίο σε pdf
λάβαμε ψηφιοποιημένο από τις
Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση
& εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων
κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε/κατεβάσετε το βιβλίο σε pdf
λάβαμε ψηφιοποιημένο από τις
Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση
& εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων
ηχητικό της πρωτότυπης παρέμβασης, με τίτλο «Errico Malatesta e la violenza riovoluzionaria», εδώ
κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε/κατεβάσετε το βιβλίο των εκδόσεων Τζεντάι σε pdf
λάβαμε ψηφιοποιημένο από τις
Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση
& εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων
κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε/κατεβάσετε το βιβλίο σε pdf
λάβαμε ψηφιοποιημένο από τις
Εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση
& εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ;
Μία πρώτη ουσιαστική προσέγγιση
Ένα περιορισμένο μαζικό κίνημα που επιτίθεται, βίαια, ενάντια σε μια δομή της εξουσίας.
Αυτός ο προσδιορισμός είναι αρκετά κατά προσέγγιση, και κατά συνέπεια είναι αναγκαία η εμβάθυνσή του.
Μέσα σε αυτόν ξεχωρίζουν τρία στοιχεία:
α) ο περιορισμός του μαζικού κινήματος,
β) η βία της επίθεσης,
γ) η μερικότητα της δομής της εξουσίας.
Μια κριτική της εξέγερσης είναι ωστόσο πολύ εύκολη. Ένα περιορισμένο μαζικό κίνημα σημαίνει μειοψηφικό, αδύναμο και αναποτελεσματικό. Μπορεί να δεχτεί εύκολα επίθεση και να εγκληματοποιηθεί. Έπειτα συνιστά το ίδιο αντίφαση στο βαθμό που, αν είναι μαζικό, πρέπει αναγκαστικά να τείνει στην εξάπλωσή του. Στην αρχή μπορεί να είναι μικρό, και άρα να μη συμφέρει να κινηθεί σε παρόμοιες συνθήκες. Και μετά, ακόμη και αν ένα κίνημα που πράγματι αυξάνεται, που βρίσκεται στα πρώτα του βήματα ή που, για διάφορους λόγους, παραμένει περιορισμένο ακριβώς γιατί δεν βρίσκει χώρο, για να μπορέσει να κινηθεί πρέπει να πάρει μια απόφαση. Αντίθετα, στην περίπτωση του μεγάλου μαζικού κινήματος είναι ακριβώς αυτή η μεγάλη του διάσταση που το κάνει να δρα φυσικά, χωρίς να το υποχρεώνει να πάρει αποφάσεις, σαν αυθόρμητη συνέπεια της εσωτερικής ώθησης. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η επιθετική απόφαση, σε μαζικές συνθήκες πολύ περιορισμένες, είναι πάντοτε μειοψηφική. Και επειδή η απόλυτη συμφωνία σε αυτά τα πράγματα είναι υπόθεση των παραμυθιών, η απόφαση θα είναι έργο συγκεκριμένων μικρών ομάδων που δρουν στο εσωτερικό του περιορισμένου κινήματος. Όμως σε τι πράγμα θα βασιστούν οι ομάδες; Δεν θα τείνουν να γίνουν πρωτοπορία; Δεν θα καταλήξουν να επιβληθούν πάνω στη θέληση των άλλων; Δεν θα υπονομεύσουν τις ίδιες τις δυνατότητες ανάπτυξης του κινήματος;
Αυτά όσον αφορά το πρώτο σημείο. Για το δεύτερο, η κριτική μπορεί ανάλογα εύκολα να επισημάνει πως η επίθεση με μειοψηφικές δυνάμεις είναι σχεδόν πάντοτε προορισμένη στην αποτυχία. Από εδώ πηγάζουν οι τραγικές συνέπειες συνδεδεμένες με την αύξηση της καταστολής. Παραπέρα, η χρήση βίας κατά τη διάρκεια της επίθεσης δεν αποτελεί κανονική μαζική πολιτική ενέργεια, στο βαθμό που αντιστοιχεί σε μια επιλογή μέσων που δεν συμμερίζονται οι πάντες, επιλογή μιας μειοψηφίας που αποφασίζει ακριβώς τους χρόνους, τους τόπους και τους τρόπους της επίθεσης. Στην περίπτωση του βίαιου ξεσπάσματος από πλευράς των μεγάλων μαζών, το πρόβλημα δεν τίθεται, η κατάσταση στο σύνολό της μεταβάλλεται, και η βία γίνεται αυθόρμητη εκδήλωση των δυνάμεων της απελευθέρωσης.
Για το τρίτο σημείο, τέλος, η κριτική μπορεί να επισημάνει την ασημαντότητα ενός χτυπήματος ενάντια σε μια περιορισμένη δομή της εξουσίας, ενώ παράλληλα οι υπόλοιπες δομές παραμένουν άθικτες και σε θέση να συνδράμουν το πληγέν σημείο, σπεύδοντας άμεσα έτσι ώστε αποφευχθεί ο κίνδυνος. Τη μη δυνατότητα να καθοριστεί ένας περισσότερο σημαντικός στόχος από κάποιον άλλο. Σήμερα, η εξουσία δεν διαθέτει πλέον μια «καρδιά», κατά συνέπεια δεν αποτελεί σωστή επιλογή ο καθορισμός των λεγόμενων νευραλγικών σημείων του εχθρού. Τον κίνδυνο να μην είμαστε κατόπι σε θέση να περιμένουμε ώστε να πλήξουμε πιο μεγάλες ή διαφορετικές δομές με μια μονάχα ενέργεια.
Το σύνολο αυτών των κριτικών είναι αρκετά βάσιμο και αξίζει περαιτέρω σκέψη. Να σημειωθεί επίσης ότι θα μπορούσε να επεκταθεί σε διάφορες λεπτομέρειες, άλλο τόσο λογικές και άξιες θεώρησης.
Πρέπει όμως ταυτόχρονα να ειπωθεί ότι μέσα σε αυτές τις ανησυχίες δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στις θετικές απόψεις και στα συγκεκριμένα όρια του εξεγερσιακού γεγονότος.
Ας τις εξετάσουμε συγκρίνοντάς τις με τις παραπάνω κριτικές:
α) Η εξεγερσιακή απόφαση δεν σπαταλά τις συσσωρευμένες κατά τη διάρκεια της επαναστατικής έντασης ενέργειες, στο βαθμό που ολοκληρώνει με ένα συγκεκριμένο στόχο τη σειρά των προσπαθειών που, μακροπρόθεσμα, απειλούν να πέσουν στο κενό.
β) Η βία της επίθεσης αιφνιδιάζει σχεδόν πάντοτε τον εχθρό που έχει καθορίσει τους χρόνους της κοινωνικής διαπραγμάτευσης πάνω στο δημοκρατικό πεδίο και δεν αναμένει την προσφυγή σε διαφορετικά όπλα.
γ) Ο στόχος καθαυτός, θεωρούμενος σαν δομή διασυνδεμένη με το σύνθετο θεσμικό πλέγμα, είναι μηδαμινό πράγμα. Όμως δεν χρειάζεται να ξεχνάμε το πλεονέκτημα της αναπαραγωγής που διαθέτει το εξεγερσιακό γεγονός (με προϋπόθεση να πραγματοποιηθεί με συγκεκριμένους τρόπους ούτως ώστε να είναι δυνατό να προταθεί σαν αναπαράξιμο γεγονός).
Όσον αφορά τις θετικές απόψεις, ας περάσουμε τώρα στα συγκεκριμένα όρια:
α) Η συμμετοχή στο εξεγερσιακό γεγονός συνδέεται με την απήχηση των οργανώσεων που συμμετείχαν στην προπαρασκευή του, δηλαδή με τον τρόπο που αυτές αντιδρούν μπροστά από την επιλογή του στόχου, στη χρήση συγκεκριμένων μεθόδων, στις πιθανές κατασταλτικές συνέπειες, κ.λπ.
β) Η προσφυγή στη βία επιλέγει δραστικά την απάντηση του κινήματος στο σύνολό του, επίσης και σε ακολουθία του περιρρέοντος άσχημου ιδεολογικού ήθους που τείνει να τοποθετεί σε νοσηρή σκιά την απελευθερωτική βία των εκμεταλλευόμενων με αφετηρία μια φιλοσοφική απάτη ανειλημμένη αυτούσια από την αστική ηθική.
γ) Η αναπαραγωγή του εξεγερσιακού γεγονότος, παρ’ ότι είναι δυνατό να μελετηθεί στις παραμικρές της λεπτομέρειες και να καταστεί αντικειμενικά εφικτή, δέχεται πάντοτε την ισχυρή παρενόχληση της παρέμβασης των μεγάλων μέσων πληροφόρησης, που μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να περιχαρακώσουν μια σωστή λαϊκή απάντηση.
Ο περιορισμός του μαζικού κινήματος
Ας σκεφτούμε μια στιγμή πάνω στην έννοια του μαζικού κινήματος. Αποτελείται από μια λιγότερο ή περισσότερο αξιόλογη μεταβολή του επίπεδου συνείδησης μιας αρκετά μεγάλης ομάδας προσώπων συνδεδεμένων από αντικειμενικά στοιχεία, συνήθως από το γεγονός ότι ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη.
Για παράδειγμα, μια ομάδα προλετάριων, η οποία μπορεί να περισυλλέγει επίσης στοιχεία συγκοινωνούντων τάξεων (υπο-προλετάριοι, αγρότες, άνεργοι, περιθωριοποιημένοι) ή στοιχεία προερχόμενα από τις κυρίαρχες τάξεις που απαρνήθηκαν την ιδεολογική τους καταγωγή. Αυτή η ομάδα κινείται, δηλαδή πολώνεται πάνω σε συγκεκριμένους στόχους σε ακολουθία των κοινωνικών ή των πολιτισμικών μεταβολών που επιβεβαιώνονται μέσα στις παραγωγικές δυνάμεις, μέσα στη σύνθεση των τάξεων, μέσα στις συνθήκες των κοινωνικών στρωμάτων, μέσα στις ιδεολογίες κ.λπ.
Το επίπεδο συνείδησης που επιτυγχάνεται από πλευράς του κινήματος στην ολότητά του καθορίζει επίσης την αυτοοργανωτική του ικανότητα. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη μας ότι το επίπεδο συνείδησης είναι με τη σειρά του ένα αποτέλεσμα των μεταβολών στις οποίες αναφερθήκαμε προηγουμένως, συνεπάγεται ότι επίσης κι η αυτοοργανωτική ώθηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτές τις μεταβολές. Αν αυτές είναι πενιχρές, αν είναι μακροπρόθεσμες, αν η εξουσία διαθέτει την ικανότητα να τις διαβαθμίζει χρονικά, αν η κοινωνική ειρήνη επιτυγχάνεται, τότε επίσης κι οι αυτοοργανωτικές δυνάμεις θα είναι λιγότερο προφανείς και διαθέσιμες.
Δεν είναι όμως δεδομένο ότι αυτή η ειδική ικανότητα, διαμέσου της οποίας προωθείται το εξεγερσιακό σχέδιο, είναι αναγκαία για όλη τη μάζα που κινείται. Μια παρόμοια γενίκευση δεν είναι μονάχα αδιανόητη, αλλά είναι επίσης και άτοπη, ακριβώς για το λόγο ότι κάθε άτομο διαθέτει διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, κίνητρα συχνά όχι ίδια και σε κάθε περίπτωση έναν διαφορετικό χαρακτήρα και μια διαφορετική ιστορία.
Θα ήταν πιο εύκολο ώστε μια μικρή μειοψηφία, στο εσωτερικό της μάζας η οποία βρίσκεται σε κίνηση, να διαθέτει εκείνα τα αυτοοργανωτικά χαρακτηριστικά περί των οποίων γίνεται λόγος, και είναι επίσης πιθανό να θέλει να τα υλοποιήσει πρακτικά, μεταβάλλοντάς τα από απλή δύναμη σε συγκεκριμένο γεγονός, δηλαδή σε ενσάρκωση μιας συγκεκριμένης οργανωτικής δομής, μιας δομής γύρω από την οποία να πολωθεί το μαζικό κίνημα που σχηματίζεται, ακόμη και μικρών διαστάσεων, αλλά πάντοτε σε θέση να αφουγκραστεί τα ουσιώδη στοιχεία της απελευθερωτικής και ανταγωνιστικής ταξικής συζήτησης.
Έχουμε κατά συνέπεια έναν ακριβή περιορισμό που, αν σκεφτούμε καλά, βρίσκεται μέσα σε οποιαδήποτε μαζική δουλειά, ακόμη και με μακροπρόθεσμες πολιτικές επιδιώξεις. Μονάχα που σε αυτή την τελευταία περίπτωση, όταν υπολογίζεται ένα σχήμα ποσοτικής ανάπτυξης στο διηνεκές, η συνεχής και αδιάκριτή του μετάθεση αποκρύπτει ακριβώς τον πραγματικό περιορισμό του ίδιου του κινήματος, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αν σήμερα είμαστε λίγοι, αύριο θα είμαστε πολλοί, σε ικανοποιητικό αριθμό ώστε να ανατρέψουμε τη σχέση δύναμης με τον εχθρό. Όταν, αντίθετα, παραμερίζεται η ποσοτική ψευδαίσθηση και υπάρχει θέληση άμεσης δράσης, σε κάθε περίπτωση μέσα σε λογικούς χρόνους, πρέπει να παραδεχτούμε τον αδιαμφισβήτητο περιορισμό του μαζικού κινήματος. Continue reading Τι είναι η εξέγερση;
Αδάμαστο, Τεύχος 2º
Χειμώνας 2015
Ένα αναρχικό έντυπο ενάντια στον πολιτισμό,
το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και το κράτος.
Για την ολική απελευθέρωση ζώων και Γης.
Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α
• Αναρχία χωρίς –ισμούς και λοιπούς προσδιορισμούς
• Απελευθερωτική δράση ενάντια στην πολιτική
• Ζωικότητα
• Ο εγκλεισμός στον κόσμο του θεάματος
• Βιομηχανική ανάπτυξη και εξάρτηση
• Μάζες
• Κυνήγι άγριων ζώων, εμπόριο και αφανισμός
• Παγιδεύσεις και αντιφάσεις
• “Παντού και πουθενά. Η παθολογία της μηχανής”, του Kevin Tucker
• Επιστήμη και πολιτισμός
• Σκιάχτρο. Η γνώση και ο θεσμός της επιστήμης
• Εξορύξεις: μια ιστορία πολέμων και σκλαβιάς
• Έλεγχος, έλεγχος παντού
• Η ζωή μας πίσω από ένα γυαλί
Μπορείτε να το βρείτε σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία στα Εξάρχεια.
Για επικοινωνία: adamasto2012@hotmail.com
Σύμπραξη για την αναρχία
Adamasto.squat.gr
Με αφορμή τα 18α γενέθλια του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού, διοργανώνουμε μια εκδήλωση με θέμα: «Το κινηματικό βιβλίο στην Ελλάδα και η σχέση του με την τιμή και τη διανομή».
Παράλληλα, θα κόψουμε την κορδέλα της δανειστικής «Σαλιμπάμπιου» βιβλιοθήκης που εδρεύει στο στέκι.
Εισήγηση για την εκδήλωση εδώ.
Συντροφικά,
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων
Άμα διερωτάται κανείς ποια είναι η αιτία της νεανικής παραβατικότητας, τότε θέτει το λάθος ερώτημα. Πιο ρεαλιστικά, θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν τόσο συχνά μια τέτοια συμπεριφορά.
Ένας πιτσιρικάς περιπλανιέται μέσα σ’ ένα πολυκατάστημα, όπου βλέπει πολλά αντικείμενα, τα οποία κι εποφθαλμιά και θα μπορούσε να κλέψει χωρίς να υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τον τσακώσουν – παρ’ όλα αυτά, αποφεύγει να το κάνει. Ποια είναι η αιτία της αναστολής της δράσης του; Σίγουρα ένα απ’ τα αίτια είναι ένας ρεαλιστικός φόβος εντοπισμού, ωστόσο αυτή η προφυλακτικότητα από μόνη της δε δικαιολογεί πλήρως τη διαδεδομένη πρακτική της τιμιότητας. Όλοι θα συμφωνήσουν ότι υπάρχει επίσης ένας ανασταλτικός παράγοντας, μια εσωτερική συγκράτηση, την οποία αποκαλούμε συνείδηση. Πολλά αγόρια θα νιώσουν αναστολές μπροστά στην ικανοποίηση της αρπακτικότητάς τους ακόμα κι όταν είναι απολύτως σίγουρα ότι δεν πρόκειται να πιαστούν. Όμως το να κοτσάρει κανείς το χαρακτηρισμό «συνείδηση» σ’ έναν ανασταλτικό παράγοντα δε σημαίνει πως εξήγησε το πράγμα και ξεμπέρδεψε. Ο Φρόυντ προσέγγισε το φαινόμενο από τη σκοπιά του «υπερεγώ», αλλά δεν είναι ανάγκη να υποθέσει κανείς όλες τις πολύπλοκες συνιστώσες του συστήματός του για να μελετήσει τη λειτουργία αυτής της μορφής ενσώματου περιορισμού που διέπει τόσο πολλές από τις ενέργειές μας, μερικές φορές κατά αυθαίρετο και γελοιώδη τρόπο.
Ο μηχανισμός με τον οποίο συνήθως οι άνθρωποι αποτρέπουν τον εαυτό τους από απαγορευμένες πράξεις είναι συζητήσιμος, και μένει τώρα να εξεταστεί γιατί ο μηχανισμός αυτός καταρρέει με ορισμένη συχνότητα, ιδίως στ’ αγόρια που είναι στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών περίπου. Ένας λόγος είναι ότι η παιδαγώγηση που έλαβαν δεν ήταν και πολύ αποτελεσματική. Πολλοί γονείς της εργατικής τάξης επιτρέπουν κάποια ευελιξία κινήσεων στα παιδιά τους, η οποία είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που επιτρέπεται σε οικογένειες της μεσαίας τάξης. Το αγόρι θα μάθει ότι μπορεί να τις αρπάξει αν η μάνα τον πιάσει να ξαφρίζει χρήματα απ’ την τσάντα της, μα αυτό δεν είναι το είδος της αντιμετώπισης που χτίζει προδιάθεση για ένα αίσθημα φόβου συνυφασμένου με την κλοπή. Οι περισσότερες μελέτες των μεθόδων ανατροφής έχουν δείξει ότι αυτό που παράγει μιαν «ισχυρή ηθική αίσθηση» στα παιδιά είναι η αγωγή υπό την απειλή της «απόσυρσης της αγάπης». Αν το παιδί μεγαλώνει σε μια συνθήκη στοργικής συναισθηματικής εξάρτησης απ’ τους γονείς του, τότε η απόσυρση της γονικής έγκρισης συνιστά πολύ ισχυρή κύρωση. Το παιδί που απλώς ξυλοφορτώνεται όποτε κάνει αταξίες, μαθαίνει πώς ν’ αποφεύγει να πιαστεί, ή όντως να σταθμίζει τον πόνο από ένα μπερντάκι ξύλο μπροστά στην έκνομη απόλαυση. Το παιδί που ’χει μάθει να αισθάνεται ηθική αποδοκιμασία από ενηλίκους οι οποίοι συνήθως τον αντιμετωπίζουν τρυφερά είναι λιγότερο σε θέση να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την τιμωρία που επιφέρουν οι ατασθαλίες· προκειμένου να επαναφέρει τον εαυτό του σε κατάσταση χάριτος, χρειάζεται να κοπιάσει εργωδώς για να ’ναι καλό παιδί, κι ως εκ τούτου να εσωτερικεύσει τα ηθικά μέτρα και σταθμά των γονιών του.
Βέβαια ό,τι περιγράφηκε παραπάνω είναι τα άκρα δυο διαφορετικών τύπων μεταχείρισης παιδιών. Κατά γενική ομολογία, ο κανόνας βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν ωστόσο οι γονικές φιγούρες είναι άστοργες, αδιάφορες ή απούσες, δεν μπορούνε να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί με την «απόσυρση της αγάπης», και το παιδί είναι πιθανόν να μεγαλώσει έχοντας πολύ ισχνή συνείδηση. Κι ύστερα, άμα οι γονείς είναι ιδιαίτερα ασυνεπείς στη συμπεριφορά τους, άλλοτε επικρίνοντας και τιμωρώντας το παιδί για κατεργαριές, κι άλλοτε παραβλέποντας μια τέτοια συμπεριφορά, η διαδικασία παιδαγώγησης δεν πρόκειται να λειτουργήσει, και το παιδί δε θ’ αναπτύξει οποιαδήποτε συνεπή ηθικά μέτρα και σταθμά.
Πολλά από τα παραπάνω ενδέχεται να παρερμηνευτούν από κάποιον απρόσεκτο αναγνώστη. Μπορεί εσφαλμένα να θεωρηθεί ότι ο παρών συντάκτης προτάσσει ένα πρόγραμμα αυστηρής ηθικής αγωγής για τους νέους μέσω της δραστικής κύρωσης της «απόσυρσης της αγάπης». Να ’στε σίγουροι πως δεν έχει υποστηριχτεί κάτι τέτοιο εδώ πέρα. Ή, πάλι, θα μπορούσε να υποτεθεί, εξίσου λανθασμένα, ότι ο υπογράφων ισχυρίζεται πως ο μόνος λόγος που απέχουμε απ’ τη ληστεία και τη βία είναι ότι μας κλοτσάει δυσάρεστα η πλημμυρίδα της αγωνίας κάθε φορά που σχεδιάζουμε τέτοιες ενέργειες. Ένα τέτοιο μοντέλο παραείναι χοντροκομμένο. Αυτό που πραγματικά υποδηλώνεται εδώ είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι υιοθετούν μια κοινή ηθική συμπεριφορά εντελώς από συνήθεια.
Σε μια κοινωνία στηριγμένη στην αμοιβαία βοήθεια, ούτε που θα υπήρχε πρόβλημα ηθικής. Όμως η κοινωνία μας βασίζεται στον επιθετικό ανταγωνισμό, στην αδικία και μεροληψία. Το κατεστημένο συντηρείται από ένα συνδυασμό αμιγούς εκφοβισμού και γελοιωδώς στρεβλής ηθικής εκπαίδευσης. Ένας από τους πιο ιερούς θεσμούς εντός της κοινωνίας μας είναι η ιδιοκτησία. Αν ένας πιτσιρικάς μου ’κλεβε τ’ αυτοκίνητο, θα ένιωθα ενοχλημένος και θα ζητούσα απ’ την αστυνομία να μου το φέρει πίσω. Ωστόσο δε θα ένιωθα καμία ικανοποίηση αν τον πιάνανε και τον βάζανε στη στενή. Ούτε και πιστεύω ότι η πράξη του να κλέψει είναι «ανήθικη». Σαν οδηγώ στους βρεγμένους, κρύους δρόμους καθισμένος μες στο ζεστό κι άνετο άδειο αμάξι μου, και βλέπω τις εξαθλιωμένες μανάδες αυτών των αγοριών να περιμένουν στην ουρά σε στάσεις λεωφορείων, μάλλον θα πρέπει ν’ αναρωτηθώ αν η δική μου θέση δεν είναι ανήθικη – πολύ πιο ανήθικη από κείνη των μη προνομιούχων νεαρών που κατά καιρούς κλέβουν ένα κάρο. Είμαι συγκριτικά μυαλωμένος κι έχω λάβει καλή μόρφωση, συνεπώς πληρώνομαι αδρά για μια δουλειά με ενδιαφέρον και ποικιλία, ενώ κείνοι είναι συγκριτικά αλαφρόμυαλοι και φρικιαστικά απαίδευτοι, εξ ου και πληρώνονται ένα κομμάτι ψωμί για μια ανιαρή δουλειά τίγκα στη ρουτίνα. Γι’ αυτό εγώ βολτάρω με τ’ αυτοκίνητο ενώ εκείνοι στέκονται στην ουρά και γίνονται μουσκίδι. Αυτό είναι κοινωνικό γεγονός, και καθιστά βλακώδεις τις απόπειρες των ηθικολόγων να μπλέξουνε το έγκλημα με την ανηθικότητα.
Η κοινωνία παίρνει το ποσοστό παραβατικότητας που της αξίζει, ωστόσο αυτό το απλό γεγονός παραγνωρίζεται από μπόλικους καλούς ανθρώπους των οποίων το επάγγελμα είναι η σπουδή της εγκληματολογίας. Οι καλοπράγμονες ελπίζουν αορίστως ότι θα μειώσουν κάπως το ποσοστό παραβατικότητας μέσω προληπτικών μεθόδων κοινωνικής φύσεως ή ακόμα και μέσω «θεραπείας» εφαρμοσμένης σ’ όσους βρίσκονται έγκλειστοι – και πάντοτε χωρίς ν’ αλλάζει η θεμελιώδης δομή της κοινωνίας μας. Το 1962 το εγκληματολογικό τμήμα του Συμβουλίου της Ευρώπης έκανε μια γύρα σε διάφορες χώρες, ρωτώντας τους αρμοδίους τι προγράμματα πρόληψης εγκλήματος έχουν εγκαινιαστεί σε καθεμία. Το έγγραφο που προέκυψε αποκαλύπτει την απόλυτη ένδεια φαντασίας της πλειονότητας εκείνων που συνέβαλαν στην εν λόγω έρευνα. Γενικώς η απάντηση θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ειλικρινή απάντηση «τίποτα», έλα όμως που καταφεύγουν πολλάκις σε μια γερή δόση από παπαριές προκειμένου να κουκουλώσουν το γεγονός ότι κανένας τους δεν είχε σαφή και εφαρμόσιμη ιδέα για το πώς θα μπορούσε να προληφθεί η παραβατικότητα.
Όσον αφορά τη «θεραπεία» που ασκείται σε κρατουμένους προκειμένου ν’ αναμορφωθούν οι «ποινικές τάσεις» τους, το μεγαλύτερο μέρος της είναι ένα κακόγουστο αστείο που φανερώνει την ηλιθιότητα των ψυχολόγων οι οποίοι συγχέουν την εγκληματικότητα με την ψυχική νόσο. Τώρα, αν και ορισμένοι άντρες καταλήγουν στη φυλακή εξαιτίας ψυχολογικών διαταραχών, π.χ. ο επιδειξίας, ο πυρομανής, αυτό δεν εμπίπτει σε καμιά ψυχιατρική έννοια. Είναι πράγματι τεράστιο το θράσος του κάθε καλοπράγμονα, τη στιγμή που παίζουν πωρωμένοι ανθρωποφύλακες· το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να κάνουν καλό στους κρατουμένους – κακό θέλουν να τους κάνουν, να τους ταπεινώσουν, να τους συντρίψουν και να τους τιμωρήσουν. Υπάρχει κάτι τρομακτικά βαρεμένο στο χαρακτήρα οποιωνδήποτε επιλέγουν αυτοβούλως να περάσουν την επαγγελματική τους ζωή στη φυλακή, όταν έχουνε πρόσβαση σε κάθε άλλη ασχολία, έστω και στα ταπεινότερα των επαγγελμάτων. Κι όμως, διάβασα για έναν αυτόκλητο δημοσιολόγο ονόματι Χάουζερ, ο οποίος διατείνεται πως δείχνει στους ανθρωποφύλακες πώς να γίνουν «θεραπευτές»: δε γνωρίζω να παρήγαγε το ναζιστικό κίνημα τίποτε τσαρλατάνους που να διατείνονταν πως δείχνουν στους άντρες των Ες-Ες πώς να καλυτερεύσουν την εβραϊκότητα των Εβραίων αντί να τους περιποιηθούν με τον καθιερωμένο τρόπο.
Πηγή: Τόνυ Γκίμπσον [Tony Gibson, 1914-2001], στο αναρχικό τριμηνιαίο περιοδικό The Raven, τ. 22 («Έγκλημα»), σελ. 105-107, Λονδίνο, Απρίλιος-Ιούνιος 1993
Επιτρέπεται και ενθαρρύνεται η αναπαραγωγή, χρήση και διακίνηση αυτού του υλικού με οποιοδήποτε μέσο: pdf
Η Συλλογικότητα Επαναστατικός Αγώνας καταπιάνεται με την αγκιτάτσια, προπαγάνδα και διάχυση των ακρατικών ιδεών.
Κρίνουμε απαραίτητο να σημειώσουμε πως το όνομα της ομάδας μας ανήκει αρχικά σε μία οργάνωση αναρχικού ένοπλου αγώνα στην Ελλάδα. Ο Επαναστατικός Αγώνας δικαιώνει τον ένοπλο αγώνα ως κάτι το συνεχές στο χρόνο και μεγάλης σημασίας για την καταστροφή κράτους και Κεφαλαίου, για την κοινωνική επανάσταση και τη δημιουργία μιας κοινωνίας εν αναρχία, ελεύθερη και δίχως εξουσία. Κατά τη διάρκεια της δράσης του, ο ΕΑ πραγματοποίησε ποικίλες επιθέσεις εναντίον πολιτικών και οικονομικών στόχων, καθένας απ’ αυτούς συμμέτοχος στην κατάσταση κρίσης που επηρεάζει την κοινωνία και υπεύθυνος για το καθεστώς τρόμου στο οποίο υπόκειται ο κόσμος.
Στις 10 Μάρτη 2010 δολοφονήθηκε από την αστυνομία ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας σε μια ένοπλη συμπλοκή, όταν επιχειρούσε να κλέψει ένα όχημα το οποίο θα χρησιμοποιούνταν σε επιχείρηση της οργάνωσης. Μετά από ένα μήνα και τη σύλληψη έξι ατόμων κατηγορούμενων για συμμετοχή στην οργάνωση, που το ελληνικό κράτος καταχωρεί ως τρομοκρατική, τρεις από τους συλληφθέντες αναγνωρίζουν τη συμμετοχή τους, αναλαμβάνουν τις ενέργειες και το χαμό στη μάχη του συντρόφου τους μέσα από την «Πολιτική επιστολή προς την κοινωνία».
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του εγκλεισμού τους γεννήθηκε ο Βίκτωρας-Λάμπρος, παιδί δύο εκ των κρατούμενων συντρόφων που ανέλαβαν τη συμμετοχή τους στην οργάνωση. Αξιοποιώντας το τέλος της περιόδου προφυλάκισης, η φαμίλια περνά στην παρανομία χωρίς ν’ αφήσει κανένα ίχνος.
Αντιλαμβανόμαστε ως κοινή μας στοχοθεσία, αλλά και ως πλέον σημαντική, την καθημερινή δουλειά, δίχως παύσεις, διαχέοντας ανοιχτά τις αναρχικές ιδέες/πρακτικές, μακριά από τη λογική του πολίτη και κάθε άλλου ατόμου που στηρίζει και προασπίζεται το ηγεμονεύον σύστημα. Πιστεύουμε στη συστηματική επίθεση ενάντια στην εξουσία, στα σύμβολά της και στους προστάτες της.
Απευθύνουμε ένα κάλεσμα για οργάνωση, μιας και θεωρούμε πως είναι ουσιώδης για την ανάπτυξη οποιουδήποτε σκοπού, και ακολούθως αφήνουμε κατά μέρος τον αυτοσχεδιασμό. Μας λυπεί το ότι πολλά συντρόφια περιορίζονται στο να κριτικάρουν εγχειρήματα, δίχως να κάνουν τίποτα, αυτοχειροκροτούμενα για την ευγλωττία τους και χωρίς να κατορθώνουν καμία εξέλιξη στις ιδέες, οι οποίες αν και καλές δεν αναπτύσσονται εντέλει στην πληρότητά τους.
Έχουμε επίσης ξεκινήσει να προετοιμάζουμε την Αναρχική Γιορτή Λάμπρος Φούντας, προς τιμήν του συντρόφου που έπεσε στη μάχη, και τέλος τις εκδόσεις La Idea. Μέσω αυτών των εκδόσεων σκοπεύουμε να διακινήσουμε τις ιδέες και εμπειρίες με έναν τρόπο πιο διευρυμένο, όπου θα είναι δυνατόν να δημοσιεύονται κείμενα προερχόμενα από διαφορετικούς τόπους και περιεχόμενα, με ποικιλομορφία απόψεων, τα οποία θα προωθούν το διάλογο και πάνω απ’ όλα την ανάπτυξη νέων πρακτικών.
Αυτό το περιοδικό αφιερώνεται με πολλή στοργή στα πεσόντα συντρόφια μας, σε όσους βρίσκονται έγκλειστοι και σε όσους είναι στην παρανομία. Πέρα από τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν, η αλληλεγγύη θα είναι ενεργής και μαχητική, μέχρι την καταστροφή κράτους και Κεφαλαίου.
Ενάντια σε κάθε Αρχή: αυτοδιαχείριση και κοινωνικός πόλεμος!
Ζήτω η αναρχία!
Συλλογικότητα Επαναστατικός Αγώνας (CLR)
lucharevolucionaria@riseup.net
Αδάμαστο, Τεύχος 1ο
Καλοκαίρι 2014
Ένα αναρχικό έντυπο ενάντια στον πολιτισμό,
το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και το κράτος.
Για την ολική απελευθέρωση ζώων και Γης.
Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α
• Η αλυσίδα της υποταγής
• Υποθαλάσσιες εξορύξεις, μια καταστροφή στο επέκεινα
• Οδηγώντας με το τιμόνι του πολιτισμού
• Κατά της παγκοσμιοποίησης σε κάθε περίπτωση
• Η ουτοπία και το πραγματοποιήσιμο
• Τα δεσμά της ιδιοκτησίας
• Βιομηχανικός πολιτισμός, παραγωγή και κατανάλωση κρέατος
• Συζητώντας με δύο αναρχικούς που βρίσκονται στις φυλακές του Κορυδαλλού
• 07:15 (ένα κείμενο για την οργάνωση)
• Μόνοι Μαζί – Η Πόλη και οι Τρόφιμοι της
• Το δόγμα του ατομικισμού
Μπορείτε να το βρείτε σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία στα Εξάρχεια.
Για επικοινωνία: adamasto2012@hotmail.com
Σύμπραξη για την αναρχία
Adamasto.squat.gr
Παρουσίαση του περιοδικού
Ε Κ Δ Η Λ Ω Σ Η • Σ Υ Ζ Η Τ Η Σ Η
Πέμπτη, 12 Ιούνη, ώρα 18.30 στο κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου, Αθήνα.
Πέρασε ήδη ένας χρόνος από εκείνο το πρώτο νούμερο των εκδόσεων Gazakia, ένα ατομικό εγχείρημα που έβαλα μπρος με χαρά και που συνεχίζει παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις συκοφαντίες. Μία παύση δεν σημαίνει ειρήνευση, και θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Δηλώνω αναρχικός, ατομικιστής και μηδενιστής. Αναρχικός στην ουσία, ατομικιστής στην πράξη και μηδενιστής στην άρνηση του υπάρχοντος και των αξιών του. Ενάντια σε αυτήν κι οποιαδήποτε άλλη κοινωνία.
Ενημερώνω πως την Τετάρτη, 7 Μάη 2014, με σταμάτησαν ασφαλίτες ενώ έβγαινα από τη γειτονιά στην οποία μένω. Μέσα από το αυτοκίνητο που μου έκλεισε το δρόμο επιχείρησαν να κάμψουν το ηθικό μου, πράγμα που ούτε κατάφεραν, ούτε και θα καταφέρουν. Αυτό το γεγονός προστίθεται στην ολοένα και αυξανόμενη ρουφιανιά των γειτόνων, οι οποίοι τραβάνε φωτογραφίες σπιτιών και ατόμων, ενώ κατέθεσαν και μια καταγγελία στο τοπικό αρχηγείο των μπάτσων για «ύποπτες εισόδους και εξόδους από τη γειτονιά αργά τη νύχτα». Οι μπάτσοι με τη σειρά τους υποσχέθηκαν μπούκες από κοινού με τη χωροφυλακή.
Αν επικοινωνώ τα παραπάνω δεν είναι από φόβο, ούτε επειδή ψάχνω συνενοχή. Απλά ενημερώνω, αυτό είναι όλο κι όλο, ώστε να φτάσει η πληροφορία σε όποιον πρέπει να φτάσει. Για τους συντρόφους, αγάπη. Για το ιερατείο της Ιδέας, ούτε καν μίσος. Για όσους χρειάζονται κάτι από την πάρτη μου, ξέρουν πού μένω.
Αδερφικούς χαιρετισμούς στους αναρχικούς που πάντα ήταν στο πλάι μου.
Χαιρετισμούς αγάπης, C., πέτα ψηλά κι ελεύθερα, όπου κι αν θελήσεις να βρεθείς εγώ θα ’μαι μαζί σου.
Ποτέ ηττημένοι, ποτέ μετανιωμένοι.
Νατάνιελ Ριφιούτο
Εκδόσεις Gazakia
Όπως γνωρίζετε ήδη κάποιοι, πριν από μερικές βδομάδες, μια κάποια μέρα, ομάδα ένστολων σκατιάρηδων (βλέπε «καραμπινιέρων της Χιλής») με προσήγαγαν και μου τζουρέψανε («κατέσχεσαν») περίπου 20 βιβλία και 10 μπροσούρες ενόσω βρισκόμουν με τον πάγκο μου στο σημείο όπου συνήθιζα να διακινώ δημόσια και ανοιχτά ιδέες εξέγερσης ενάντια στο υπάρχον μέσω βιβλίων, εντύπων και φυλλαδίων.
Δεδομένης της κατάστασης, όσοι περνούσατε από εκεί για κουβεντούλα, διάλογο, μοίρασμα ιδεών, κριτική, πλάκα, κράξιμο κ.τ.λ., δε θα με βρείτε πλέον στο ίδιο σημείο, μιας και αποφάσισα να εγκαταλείψω τον εν λόγω φυσικό χώρο προκειμένου να αποφύγω παρόμοιες καταστάσεις, που μπορούν ν’ αποτραπούν ή ν’ αντιμετωπιστούν καλύτερα άμα υπερτερούμε σε αριθμούς.
Το γνώριζα ότι με οποιαδήποτε αφορμή θα την έπεφταν σε αυτή την ενοχλητική παρουσία προπαγάνδισης κι έντασης των ιδεών γύρω από την αναρχία, επικαλούμενοι αυτήν τη φορά ως νομικό πρόσχημα την «παραβίαση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας». Παρ’ όλα αυτά, τούτο το αναρχικό εγχείρημα αγκιτάτσιας θα συνεχίσει πεισματικά στις γνώριμες διαδρομές του: εκδόσεις, μεταφράσεις, διακίνηση υλικού, ανταλλαγές, ένταση.
«Ακόμα κι αν δεχόμαστε χτυπήματα, δε θα μας δείτε ηττημένους!»
Sembrando Tormentas, Φλεβάρης 2014
Κυβερνητιστές, εξουσιαστές, πιστοί στην ισχύ και στη βιαιοπραγία, προσκυνητές στο ιερό της ωμής βίας, δεν κουράζονται ούτε στιγμή να επαναλαμβάνουν τον ισχυρισμό πως η κυβέρνηση είναι απολύτως συνακόλουθη του πολιτισμού και η μόνη δύναμη με την οποία μέλλει να συντηρηθεί η κοινωνική τάξη. Ωστόσο ακόμη και μια φευγαλέα εξέταση των διαφόρων μορφών της δημόσιας σκέψης αποκαλύπτει το εκπληκτικό γεγονός ότι υπάρχει μια καθολική δυσπιστία έναντι της κυβέρνησης, και δεν ακούμε από πουθενά μια νότα ικανοποίησης για τη λειτουργία του παρόντος πολιτικού μηχανισμού. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι οι κυβερνητιστές δεν είναι ικανοποιημένοι από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα που λαμβάνονται από τούτο το υπόδειγμα, και δεν ακούμε από πουθενά κάτι άλλο πέρα από καταγγελίες της επίσημης διαφθοράς και διαμαρτυρίες ενάντια στις συντεταγμένες εξουσίες.
Ένας θεσμός που δεν κατάφερε ποτέ να επιφέρει αίσθημα ικανοποίησης, που δυσλειτουργεί σε κάθε συγκυρία, και που συνεχώς τροποποιείται και μεταρρυθμίζεται, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία. Τα κυβερνητικά χάπατα προσφέρουν από μόνα τους την ισχυρότερη απόδειξη ότι το πολιτικό καθεστώς όχι μόνο δεν αποτελεί καμιά επιτυχία, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πιο γιγάντια αποτυχία όλων των ανθρώπινων πειραμάτων. Γιατί οι λάτρεις του κράτους είναι αυτοί που προσπαθούν διαρκώς να το μεταρρυθμίσουν και ν’ απαλλαγούν από κείνο και τ’ άλλο κακό που τους βρήκε, παρόλο που γενικά η εξάλειψη ενός δεινού εντός του κράτους παράγει δύο επιπλέον δεινά, που παίρνουν τη θέση τού ενός που εξαλείφθηκε. Επί της παρούσης, παντού σε αυτήν τη χώρα, υπάρχει μια γενική δυσαρέσκεια και δυσφορία αναμεταξύ των ανθρώπων, το σύνολο της οποίας στρέφεται κατά των διαφόρων κυβερνήσεων, κρατικών και εθνικών. Πουθενά δεν υφίσταται κυβέρνηση που να δίνει ικανοποίηση. Όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν, και μες στην τύφλωσή τους προσπαθούνε μάταια να ξεφορτωθούν τα δεινά της εξουσίας αντικαθιστώντας ένα πολιτικό κόμμα με κάποιο άλλο, λες και ένας τύραννος μπορεί να είναι κάμποσο καλύτερος από ’ναν άλλον.
Η κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο έχει δοκιμαστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όποια και αν υπήρξε η μορφή της, τα επιτεύγματά της ήτανε πάντοτε τα ίδια. Κάθε κυβέρνηση που έχει υπάρξει μέχρι τις μέρες μας αποτέλεσε ένα μέσο για την αύξηση της επιβολής, του πλούτου, του κύρους των λίγων και για την εκμετάλλευση των μαζών. Σήμερα οι μάζες έχουν κατακτήσει μια πνευματική ανάπτυξη που κάνει τα θεμέλια της κυβέρνησης να τρίζουν. Είναι αυτή η γενική διάχυση της γνώσης μεταξύ των ανθρώπων η οποία συντελεί στον τρέχοντα καθολικό αναβρασμό για κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, επειδή κάτι φαύλο και σαθρό δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, παρά μονάχα σαν καταστραφεί, όλες οι απόπειρες για μεταρρύθμιση και βελτίωση της πολιτικής κατάστασης μέσω της αντικατάστασης ενός σώματος κυβερνώντων με κάποιο άλλο, ή μέσω της αλλαγής της μορφής διακυβέρνησης, πάντοτε θα στέφονται με αποτυχία.
Τα αναρχικά ιδεώδη δεν έχουνε ακόμη φτάσει μέχρι τις μάζες. Κι όμως, τούτα τα ιδανικά είναι τόσο κυρίαρχα στα καλύτερα μυαλά και στην υψηλότερη σκέψη του κόσμου, ώστε η επιρροή τους να εκτείνεται μακριά και πλατιά, ασύνειδα και απρόβλεπτα. Στην αυγή μιας νέας συνείδησης και μιας νέας φιλοσοφίας της ζωής, που τώρα εισβάλλουν ορμητικά στην καρδιά και στο μυαλό του κόσμου, το πολιτικό κράτος είναι στα πρόθυρα της τελειωτικής του διάλυσης. Η άγνοια, την οποία αναμοχλεύουν οι εξουσιαστές και οι προνομιούχοι, ματαίως στριγγλίζει κατά της νέας τάξης, της Αναρχίας, που το άστρο της ήδη ανατέλλει. Η κυβέρνηση είναι γερά γραπωμένη απ’ τον αφυπνισμένο λογισμό.
Άρθρο του Ρος Γουίν [1871-1912] που δημοσιεύτηκε στο Mother Earth, «μηνιαίο περιοδικό αφιερωμένο στην κοινωνική επιστήμη και στη λογοτεχνία», ΗΠΑ, Μάης 1911.
Και οι πυρές μας θα σβήσουν μονάχα σαν το φλόγιστρο του ήλιου εκραγεί μεγαλειωδώς πάνω στη θάλασσα. Κι αν αυτή η μέρα δε δεήσει να ’ρθει, οι πυρές μας θα συνεχίσουν να κροταλίζουν τραγικά μες στη σκοτεινιά της αιώνιας νύχτας.
Ρέντσο Νοβατόρε, «Προς το δημιουργικό τίποτα»
Θεωρούμε ότι εναπόκειται στο κάθε άτομο, κατά μόνας ή από κοινού με τους πολιτικά συγγενείς του, να αναστοχαστεί και να καθορίσει με τι, πώς, μαζί με ποιον και πότε θα παρέμβει στην πραγματικότητα. Έτσι, η έκδοση και διακίνηση έντυπου υλικού ανακύπτει ως ένα μέσο παρέμβασης ενάντια στην εξουσία και στις πρωτοπορίες.
Μέσα από την έκδοση, πειρατεία και διανομή αναρχικού και ριζοσπαστικού έντυπου υλικού (βιβλία, μπροσούρες, φυλλάδια, περιοδικά κ.τ.λ.), το εγχείρημα Sembrando Tormentas («Σπέρνοντας Θύελλες») επιδιώκει να κάνει γνωστές ιδέες, εμπειρίες, μάχες που επικεντρώνονται στην (αυτο)απελευθέρωση του ατόμου, των μη ανθρώπινων ζώων και της γης από κάθε μορφή κυριαρχίας. Δεν είναι ούτε επιθυμεί να γίνει συλλογικότητα ή οργάνωση.
Αυτή η απόπειρα στοχεύει στην πρόκληση, τροφοδότηση, αγκιτάτσια της βούλησης για ανταρσία που πιστεύουμε ότι φέρει εντός του κάθε ον που βρίσκεται σε κατάσταση υποταγής, θέτοντας στη διάθεση του καθενός και της καθεμιάς ένα σύνολο ιδεών, βιωμάτων και αναλύσεων γύρω από την αναρχία και αποζητώντας την αμφισβήτηση, την κριτική, την ένταση, τον προβληματισμό, το διάλογο, την προσωπική ρήξη του εξημερωμένου πολίτη με τις κυρίαρχες αξίες και ιδέες που επιβάλλει η εξουσία και υιοθετεί η κοινωνία, υπέρ της ίδιας μας της απελευθέρωσής τόσο σε υλικό όσο και σε (αντι)ιδεολογικό επίπεδο.
Βάζουμε στην πρέσα διάφορες προοπτικές, οι οποίες μπορεί να είναι αντιφατικές ή ακόμα και αντικρουόμενες μεταξύ τους, μιας και δε θέλουμε να πουλήσουμε φούμαρα σε κανέναν ούτε να προσφέρουμε μια λυτρωτική ιδεολογία για τη «φτωχολογιά», το «θύμα» των κακούργων πολιτικών και καπιταλιστών, αλλά απεναντίας θέλουμε να διεγείρουμε την αυτοζύμωση της ατομικής και αυτόνομης σκέψης.
Αντί να βοηθήσει τ’ άτομα να αυτοχειραφετηθούν, συνεισφέροντας έτσι ώστε να δρουν και να σκέφτονται από μόνα τους, το στρατευμένο μέλος θέλει να τα πείσει πως μονάχα άμα ακολουθήσουν την επαναστατική κατεύθυνση και/ή αναγνωρίσουν την επαναστατική πίστη θα κατορθώσουν τη σωτηρία τους.
Ρικάρδο Φουέγο, «Γιατί είμαι υπέρμαχος της αναρχίας»
Το εγχείρημα αυτό έκδοσης και διανομής αυτοχρηματοδοτείται από την πώληση του έντυπου υλικού. Όμως τμήμα του υλικού αυτού δεν έχει καθορισμένη τιμή, και μπορείς να το αποκτήσεις με ελεύθερη συνεισφορά σου. Αν δεν έχεις χρήματα και θες να πάρεις στα χέρια σου κάποιο έντυπο, μπορείς να δώσεις γι’ αντάλλαγμα κάτι που μπορεί να είναι του ενδιαφέροντός μας ή να μας χρησιμεύει με κάποιον τρόπο. Αν από την άλλη θες να αράξεις και να διαβάσεις επιτόπου ένα κείμενο, δεν τρέχει μία. Τα λεφτά, αυτά καθαυτά, δε μας ενδιαφέρουνε και σιχαινόμαστε να αποτελούν ένα όριο στην ικανοποίηση των αναγκών μας.
Αυτό που κάνουμε δεν είναι ελεύθερο επάγγελμα ή «πολιτικό έργο». Δεν επιδιώκουμε να αποκομίσουμε χρηματικά οφέλη ούτε να αποκτήσουμε ακολούθους/στρατευμένους στην υπηρεσία οποιασδήποτε οργάνωσης. Με τα χρήματα που συγκεντρώνουμε μας ενδιαφέρει να διασφαλίσουμε τη συνέχεια και βελτίωση της ποιότητας του υλικού προς διάθεση απ’ το εκδοτικό μας εγχείρημα, κι ως εκ τούτου, την κυκλοφορία των απελευθερωτικών κι αναρχικών ιδεών στην πόλη όπου ζούμε.
Για να μας βρεις πέρνα από την οδό Αντόνιο Βαράς, στο ύψος του φρικαλέου αγάλματος προς τιμήν των γερμανών αποικιοκρατών, τ’ απογεύματα από τις 16.00 μέχρι τις 19.00, όταν ο καιρός το επιτρέπει. Σκάμε μύτη και σε μερικές συναυλίες ή συντροφικές εκδηλώσεις.
Sembrando Tormentas
Ταπεινό αυτοδιαχειριζόμενο, αντιεμπορευματικό και αναρχικό εκδοτικό και διανεμητικό εγχείρημα
ΥΓ. Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι δε σχετιζόμαστε ούτε μας ενδιαφέρει να σχετιστούμε με φορμαλιστικές οργανώσεις «οριζόντιες», «κάθετες», διαγώνιες, κατακόρυφες, χρώματος κόκκινου, κοκκινόμαυρου, κίτρινου, ροζ ή ιριδίζοντος, ούτε με κανένα άλλο κέντρο μικροεξουσίας, όπου συνεχίζουν να αναπαράγονται οι σχέσεις της κυριαρχίας, όπου υπάρχουν αρχηγοί (τύποις ή ατύπως) και κοπάδια. Όλες αυτές οι οργανώσεις εμφανίζονται ως φορείς μιας επαναστατικής αλήθειας και πασχίζουν επιδεικτικά να κάνουνε την «αφελή» μάζα (όπως βλέπουν τους λοιπούς που δεν ανήκουν στα γκρουπούσκουλά τους) να πιστέψει ότι, αφού αποδεχτεί τα δόγματά τους, ακολουθήσει τις εντολές τους, σηκώσει τις σημαίες τους και λατρέψει τους νεκρούς τους, θα είμαστε όλοι κι όλες μας πιο κοντά σε μια ευτυχή και ελεύθερη ζωή, ή πιο κοντά σ’ έναν κοινωνικό εσμό κι έναν κόσμο «καλύτερο».
Ακολουθεί μετάφραση μιας συνέντευξης που πήρε μέσω αλληλογραφίας η συντακτική ομάδα του αναρχικού περιοδικού «Aversión» στην Ισπανία από τα συντρόφια Στέφανο Φόσκο και Ελίζα Ντι Μπερνάρντο, διαχειριστές του αναρχικού μπλογκ αντιπληροφόρησης Culmine, που είναι προφυλακισμένοι απ’ τον Ιούνη του 2012 στην Ιταλία, στο πλαίσιο της αποκαλούμενης επιχείρησης Ευτολμία (Ardire).
AVERSIÓN: Τα τελευταία χρόνια, λόγω ζητημάτων τα οποία έχουν να κάνουν περισσότερο με την κατεύθυνση που παίρνει το σύστημα και που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι ο τρόπος με τον οποίο συσχετιζόμαστε έχει επηρεαστεί. Μπλογκ και σελίδες έχουν κάνει την εμφάνισή τους, αντικαθιστώντας το έργο που μέχρι στιγμής κάλυπταν οι έντυπες εκδόσεις μας. Πώς βλέπετε να επηρεάζει κάτι τέτοιο τους αγώνες και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβανόμαστε;
CULMINE: Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι βιώνουμε μια νέα περίοδο εντός του αναρχισμού. Τα μπλογκ και οι ιστοσελίδες επιτρέπουν τη διάχυση επικοινωνηθέντων, κειμένων και θεωρήσεων με τρόπο ταχύτατο σε όλο τον πλανήτη, καθιστώντας δυνατή την ανταλλαγή ιδεών και προτάσεων ανάμεσα σε συντρόφια που πιθανότατα δε θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να συναντηθούν από κοντά. Πρόκειται για πραγματική επανάσταση στις σχέσεις μεταξύ αναρχικών. Έχουμε πλήρη συνείδηση των μεγάλων περιορισμών που ανακύπτουν απ’ αυτόν το νέο τρόπο συσχέτισης, είτε λόγω της ίδιας της φύσης του εργαλείου, που δεν είναι ουδέτερη, αλλά τη διαχειρίζεται και την ελέγχει ο εχθρός, είτε λόγω του υψηλού κινδύνου που εγκυμονεί, όπως συνέβη και στην περίπτωση του μπλογκ Culmine, το οποίο βέβαια δεν επέλεξε το δρόμο της ανωνυμίας.
Το αναρχικό μπλογκ Culmine φυλακίστηκε στις 13 Ιούνη 2012 λόγω του έργου αντιπληροφόρησης που παρήγε. Το έργο σχετικά με τους αγώνες και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβανόμαστε είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι σήμερα, στο 2013, όλα τα κινήματα χρησιμοποιούν το διαδίκτυο: πολιτικά, οικολογικά, πολιτιστικά, αλλά μέχρι και αντιτεχνολογικά (θ’ άξιζε να εμβαθύνουμε σε αυτό το παράδοξο, αλλά δεν είναι της ώρας). Ακόμα και εντός των διαφόρων εκδοχών του αναρχισμού, σχεδόν όλες οι ομάδες, ανεξαιρέτως τάσης, δικτυώνονται μέσω του ίντερνετ, αν και το τελευταίο διάστημα παίζουν πολύ τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Twitter και το Facebook, με δυσμενείς συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ δεν ήμασταν της γνώμης ότι τα μπλογκ αντιπληροφόρησης θα ’πρεπε να αντικαταστήσουν τις έντυπες εκδόσεις. Continue reading Συνέντευξη του αναρχικού περιοδικού «Aversión» με τα φυλακισμένα συντρόφια του μπλογκ αντιπληροφόρησης Culmine
Κυβέρνηση απ’ την πλειοψηφία
Κατά τη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν γοργά αφότου ο άνθρωπος έσυρε έξω απ’ τη σπηλιά του έναν ανίδεο αγροίκο, υπήρξε κάποια μορφή οργανωμένης κυβέρνησης υπό την οποία κάποιοι υπέστησαν καταπίεση. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των αγνώστων εποχών, δεν έπεφτε και πολύς λόγος στο λαό ως προς τις υποθέσεις των εθνών. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η πηγή της εξουσίας δεν εδραζόταν καν σε τούτο τον κόσμο. Ο βασιλιάς καθόταν στο θρόνο του σύμφωνα με το θέλημα του θεού, κι ως εκ τούτου, δεν ήταν υπόλογος στο λαό για τις πράξεις του. Διέταζε, κι οι άνθρωποι υπάκουαν. Ήτανε άρχοντας του σώματός τους, και ο συνεργάτης του, ο ιερέας, ήταν κύριος των ψυχών τους. Η κυβέρνηση της γης ήταν ένα διπλότυπο της «βασιλείας των ουρανών». Ο θεός ήταν ο υπέρτατος δεσπότης αψηλά, ο βασιλιάς ήταν ο πιστός μιμητής του χαμηλά. Ανάμεσα στον επουράνιο και στο γήινο βασιλιά, οι θνητοί φαντάζανε πάρα πολύ σαν τον τύπο που πιάστηκε μεταξύ του διαβόλου και της γλαυκής θάλασσας (το πράγμα, δηλαδή, ήτανε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα). Μ’ άλλα λόγια, αν επαναστατούσαν εναντίον του ενός, βρίσκονταν αντιμέτωποι με τους μεσίτες του άλλου, και το επιχείρημα και στις δυο περιπτώσεις ήτανε το ίδιο: βία.
Όμως, στην πορεία της ανθρώπινης προόδου, ο λαός διαφωτίστηκε κάμποσο, και η θεοσύνη των βασιλιάδων ως βάση της κυβέρνησης έπρεπε να πάει καλιά της. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια η κυβέρνηση παρέμεινε, και οι άνθρωποι τέθηκαν υπό το ζυγό της. Ωστόσο, η κυβέρνηση –το τέρας όλων των εποχών–, που έχει διαπράξει κάθε έγκλημα που μπορεί να βάλει ο νους, έχει υποχρεωθεί ν’ αλλάξει φορεσιά, να φορέσει καινούργια μάσκα, προκειμένου να κρατήσει τους ανθρώπους σε υποταγή· αλλιώς, θα την είχανε ξεφορτωθεί εδώ και πολύ καιρό. Ενώ όμως η κυβέρνηση άλλαξε την περιβολή της –τη μορφή της– δεν άλλαξε επί της αρχής ούτε στιγμή· γιατί, σαν το χριστιανικό θεό, η κυβέρνηση είναι επί της αρχής η ίδια χθες, αύριο και για πάντα. Continue reading ΗΠΑ: Δυο κείμενα του Ross Winn [1871-1912]
Αν απευθυνόμαστε σ’ εσάς, άνδρες και γυναίκες που έχετε φτάσει στο έσχατο σημείο αποτροπιασμού και τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε πια να σας γλιτώσει από μια τραγική μοίρα, δεν είναι για να σας υπενθυμίσουμε ένα ανύπαρκτο καθήκον απέναντι σε μια ζωή που δεν αξίζει καν τον κόπο να βιωθεί.
Δε στερούμαστε σεβασμού για την απόφασή σας, επειδή εσείς και μονάχα εσείς είστε σε θέση να γνωρίζετε την ακριβή έκταση της οδύνης και της αγωνίας που δηλητηριάζουν την ύπαρξή σας. Όσοι κι όσες δεν αισθάνονται τούτη την οδύνη, τούτη την αγωνία, και ουδέποτε έχουν κλονιστεί γιατί τους χαμογέλασε η τύχη ή επειδή στομώθηκαν με πίστη, δεν έχουνε κανένα λόγο να επικρίνουν τη μοιραία σας αποφασιστικότητα.
Γι’ αυτό και δεν έχουμε καμιά όρεξη να σας κάνουμε κάποιο κήρυγμα ή να σας συγκρατήσουμε απ’ την πραγμάτωση του σκοπού σας. Έχουμε μονάχα την πρόθεση να σας ζητήσουμε μια χάρη, μικρή για εσάς που έχετε αποφασίσει να εγκαταλείψετε αυτόν τον κόσμο, αλλά πηγή υπέρμετρης χαράς για όσους κι όσες από μας έχουμε αποφασίσει προς στιγμήν να παραμείνουμε εδώ πέρα. Εφόσον το πήρατε απόφαση να κινήσετε για το Μεγάλο Ταξίδι, όταν το κάνετε, μήπως θα μπορούσατε να πάρετε μαζί σας μερικές απ’ τις αξιοσημείωτες συμφορές που κάνανε ανυπόφερτες τις μέρες σας σε αυτήν τη γη;
Το να θέλετε να κάνετε το τελευταίο βήμα μέσα στη μοναξιά είναι κατανοητό, είναι ανθρώπινο. Μα το να δρασκελίσετε με συντροφιά είναι μεγαλειώδες, είναι θεϊκό. Άλλωστε, τι έχετε να φοβηθείτε; Για μια φορά, κανείς δε θα ’ρθει να σας παρενοχλήσει, να σας εγκαλέσει για τις συνέπειες της χειρονομίας σας. Για να φέρουμε ένα παράδειγμα, θα μπορούσατε να καταπιείτε το δηλητήριό σας μονάχα αφού κάνετε ένα βουλευτή να το γευτεί, ο οποίος σας πότιζε φαρμάκι εδώ και χρόνια. Θέλετε να στερεώσετε κάποιο βαρίδι στο τσερβέλο σας; Καλώς, αλλά όχι πριν φορέσετε ακόμη ένα στο διευθυντή της τράπεζας που σας ρήμαξε. Αν αντιθέτως επιθυμείτε να σφίξετε μια θηλιά γύρω απ’ το λαιμό σας, θα ήταν καλό να κάνετε πρώτα λίγη εξάσκηση στο λαιμό του βιομηχάνου που σας απέλυσε. Προτού πάτε στο Υπερπέραν, θα μπορούσατε να κάνετε μια έκπληξη στον επίσκοπο που αφόρισε τη συνείδησή σας, κανονίζοντάς του μία απευθείας συνάντηση με το Μεγάλο του Αφεντικό. Και γιατί να μην παρασύρετε μαζί σας στις ράγες τον μπάτσο που περιμένει δίπλα σας το τρένο ή το μετρό; Θ’ απολέσει επιτέλους την κακή του συνήθεια να φυλακίζει την ελευθερία των άλλων. Χωρίς να θέλουμε να σας προσβάλουμε, δεν έχουμε καταλάβει γιατί τα ανάκτορα της Δικαιοσύνης ή τα Χρηματιστήρια δεν εξάπτουν τη φαντασία των απελπισμένων με τον τρόπο που φαίνεται να την αναστατώνουν τα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών: πυρ κατά των δικαστών, των χρηματιστικών κερδοσκόπων θα ήτανε συγκινητικό αποχαιρετιστήριο δώρο για τους συντρόφους σας αναξιοπαθούντες.
Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν μόνο το ένα πέμπτο των ανελαστικών αυτοκτονιών σε κάθε χώρα συσχέτιζαν την τελευταία τους πνοή μ’ εκείνη ενός κακόφημου ανθρώπου της εξουσίας; Χάρη σ’ εσάς –τους αυτόχειρες, που συνήθως υφίσταστε διασυρμό– θα μπορούσαμε να δούμε μια μεγάλη ηθική αφύπνιση. Στα πάνω, όποιος θα κατάφερνε να σας ξεφύγει, θα το σκεφτόταν δυο φορές πριν ρίξει άλλους ανθρώπους στην απόγνωση. Στα κάτω εμείς, οι δειλοί, που δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε μια επανάσταση, μπορεί να βρίσκαμε τη δύναμη να φέρουμε εις πέρας το έργο που ξεκινήσατε τόσο απλόχερα εσείς.
Σας ζητάμε, σας παρακαλούμε, κάντε μας τη χάρη, μεγάλοι απελπισμένοι των πέντε ηπείρων, να δείξετε καρδιά για μια τελευταία φορά. Μην πεθάνετε μες στη μοναξιά και στην άγνοια, δίνοντας μια σαρδόνια κατάληξη σε μία ύπαρξη που έχει ήδη στερηθεί χαράς. Επιλέξτε ένα θεσμικό διάσημο πρόσωπο, και κάντε εις διπλούν το σάλτο αυτό.
[Περιοδικό Machete, τ. 2, Απρίλης 2008]