Ακολουθεί ένα σύντομο χρονικό της εκπαιδευτικής κινητοποίησης που έλαβε χώρα στη Βαρκελώνη στις 28 Φλεβάρη 2013 ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων και στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας.
Στην κινητοποίηση καλούσαν κυρίως η ρεφορμιστική οργάνωση «ενωτική πλατφόρμα προς υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου» (PUDUP) και η αριστερή ιντεπεντετιστική «παράταξη φοιτητών των καταλανικών χωρών» (SEPC). Παρ’ όλα αυτά, σε πολλές σχολές και ινστιτούτα οι γενικές φοιτητικές συνελεύσεις ήταν εκείνες που αποφάσισαν τη συμμετοχή στην κινητοποίηση. Τις προηγούμενες μέρες είχαν πραγματοποιηθεί καταλήψεις σχολών, μπλοκαρίσματα της κυκλοφορίας οχημάτων και προπαγανδιστικές παρεμβάσεις εντός των πανεπιστημιακών χώρων.
Νωρίς το πρωί εκατοντάδες φοιτητών του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, που βρίσκεται έξω απ’ την πόλη, έκοψαν την κυκλοφορία ενός περιφερειακού δρόμου (επιχειρήθηκε ν’ αποκλειστεί η βασική οδική αρτηρία, αλλά τη φυλούσαν ήδη οι μπάτσοι) και μπλόκαραν επίσης το εσωτερικό της πανεπιστημιούπολης με φλεγόμενα οδοφράγματα. Είσοδοι σχολών μπλοκαρίστηκαν και σε άλλα πανεπιστήμια της Βαρκελώνης, λειτουργώντας ως σημεία προσυγκέντρωσης για την κεντρική διαδήλωση.
Ως συνήθως, η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Ουνιβερσιτάτ, στο κέντρο της πόλης. Συμμετείχαν τόσο οι τενεκέδες που προαναφέρθηκαν, όσο και συνελεύσεις φοιτητών, αλλά και αναρχικές κι αντικαπιταλιστικές ομάδες. Σε όλη τη διαδρομή διάφορα καπιταλιστικά σύμβολα, όπως τράπεζες, υποκαταστήματα των Starbucks και άλλων πολυεθνικών χτυπήθηκαν με βόμβες χρώματος, πέτρες, σφυριά και βεγγαλικά. Όταν η πορεία έφτασε έξω από την έδρα του ακροδεξιού κόμματος της Ένωσης (Unió), που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό CiU της Καταλονίας, κουκουλωμένοι σήκωσαν πύρινα οδοφράγματα και επιτέθηκαν με πέτρες στους μπάτσους που ήταν παραταγμένοι με όπλα ρίψης πλαστικών σφαιρών μπροστά από τα κομματικά γραφεία. Εκείνη τη στιγμή κλούβες της αστυνομίας μάρσαραν εναντίον διαδηλωτών, οι οποίοι έσπασαν μέσα σε λίγα λεπτά προς τους παρακείμενους δρόμους. Τελικά συνελήφθησαν πέντε άτομα.
Γενικά μιλώντας, η μέρα θεωρήθηκε από κάποιους ως ένα βήμα μπροστά, σε σχέση με τις περσινές κινητοποιήσεις, τόσο όσον αφορά το μέγεθος της συμμετοχής, μα κι όσον αφορά την ένταση και μαχητικότητα της διαδήλωσης. Επιπλέον, ο αγώνας και η άμεση δράση πολλών φοιτητών στο δρόμο συνδυάστηκαν με διεκδικήσεις άλλων συλλογικοτήτων, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της επίθεσης στην έδρα της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Movistar στην πλατεία Καταλούνια, όπου προηγουμένως σπουδαστές έδειξαν την αλληλεγγύη τους προς μια ομάδα εργαζομένων, οι οποίοι παρευρίσκονταν εκεί ζητώντας την επαναπρόσληψη συναδέλφου τους που απολύθηκε λόγω προβλημάτων υγείας. Έτσι, η πορεία δεν περιορίστηκε σε μια φοιτητική διαμαρτυρία, αλλά απέκτησε κάπως πιο σφαιρικά χαρακτηριστικά επίθεσης ενάντια στο σύστημα.
Τέλος, η τρέχουσα συζήτηση ανάμεσα σε κύκλους αναρχικών συντρόφων περιστρέφεται γύρω απ’ την εξεύρεση τρόπων για την υπέρβαση του ρεφορμιστικού λόγου των διαφόρων ηγετών των παρατάξεων και την ανάδειξη ενός εναλλακτικού σχεδίου ενάντια στην κρατική πανεπιστημιακή μπίζνα.
Για μια απεργία διαρκείας!