Τη Δευτέρα 15/4 τρεις μπάτσοι και τρεις διαδηλωτές τραυματίστηκαν μετά από συγκρούσεις στη μαχόμενη κοινότητα ZAD («ζώνη προς υπεράσπιση») κοντά στη Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ, στο βορρά της Γαλλίας. Δύο διαδηλωτές επίσης συνελήφθησαν, σύμφωνα με την αστυνομία. Πρόκειται για μια αγροτική και δασική περιοχή στην οποία το γαλλικό κράτος και μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στον κόσμο, η Vinci, θέλουν να χτίσουν ένα τεράστιο αεροδρόμιο. Η περιοχή τελεί υπό κατάληψη από ντόπιους και μη, που αντιτίθενται στην κατασκευή διεθνούς αεροδρομίου. Παράλληλα, όμως, την περιοχή έχουν καταλάβει και οι μπάτσοι, οι οποίοι εδώ κι αρκετούς μήνες έχουν στρατοπεδεύσει σε σημαντικά σταυροδρόμια και κάνουν μονίμως ελέγχους σε όποιον έρχεται ή φεύγει από την περιοχή – ακόμα και σε μόνιμους κατοίκους που πηγαινοέρχονται για τις δουλειές τους.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο (13-14/4) είχε γίνει κάλεσμα για συλλογική καλλιέργεια στα κατειλημμένα εδάφη της περιοχής. Παρά τη βροχή, πάνω από χίλια άτομα ανταποκρίθηκαν. Οι μπάτσοι απελευθέρωσαν ένα σημαντικό σταυροδρόμι, προφανώς όχι για να διευκολύνουν τους διαμαρτυρόμενους, αλλά για να μην φανεί σε τυχόν δημοσιογράφους που έρθουν να καλύψουν την δράση η στρατιωτικοποίηση της περιοχής.
Οι κάτοικοι στήσαν αμέσως οδοφράγματα στο σταυροδρόμι, δηλώνοντας ότι θα αντισταθούν σε περίπτωση που οι μπάτσοι θελήσουν να ανακαταλάβουν το σταυροδρόμι. Όπερ και έγινε τα ξημερώματα της Δευτέρας, όταν είχε φύγει ο περισσότερος κόσμος του Σαββατοκύριακου.
Ακολουθούν μεταφράσεις παλιότερων κειμένων σχετικά με τον αγώνα…
18/12/2011
Ο αγώνας ενάντια στο αεροδρόμιο της Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ είναι μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε ένα ρήγμα στα οχυρά του καπιταλισμού. Γιατί για πολλές/ούς, προκειμένου να επιτεθείς στον καπιταλισμό, από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις!
Μιλάμε για 2.000 εκτάρια που πρώτα θα ισοπεδωθούν και μετά θα καλυφθούν με μπετόν, με τον παράλογο στόχο του να χτιστεί ένα διεθνές αεροδρόμιο «υψηλής περιβαλλοντολογικής ποιότητας» (HQE). Θα ήτανε για γέλια αν ο ντόπιος πληθυσμός που στηρίζει το σχέδιο δεν έβλεπε σε αυτό μια ευκαιρία για κέρδος. Αλλά οι πλούσιοι θα γίνουν πιο πλούσιοι, και οι φτωχοί πιο φτωχοί. Η εταιρεία που βρίσκεται πίσω από αυτό το σχέδιο είναι η Vinci, πολυεθνική εταιρεία με παρουσία σε όλες τις ηπείρους – όπως, για παράδειγμα, στο Κίμκι κοντά στη Μόσχα, όπου η Vinci θέλει να ξεριζώσει τα τελευταία εναπομείναντα δάση, κι όπου η περιορισμένη τοπική αντίσταση έχει να αντιμετωπίσει βίαιες ομάδες ακροδεξιών, που οι πολιτικές δολοφονίες είναι στις συνήθεις πρακτικές τους. Ενάντια σ’ αυτή την εταιρεία και στο σχέδιό της σκόπευαν να αντισταθούν οι τοπικές κοινότητες όταν καλούσαν σε κατάληψη των εδαφών το 2009.
Η κατάληψη υπάρχει εδώ και δύο χρόνια τώρα, στη διάρκεια των οποίων μια γροθιά αντιστεκόμενων ανθρώπων άρχισαν να καλλιεργούν τη διατροφική, πολιτισμική και πολιτική τους αυτονομία. Η κατάληψη της ZAD καθυστερεί τα έργα, κι ακόμα και αν πολλοί από τους αντιστεκόμενους φακελώνονται και καταστέλλονται από την αστυνομία, ακόμα κι αν έχουν ήδη κινηθεί οι διαδικασίες εκκένωσης, θα αντισταθούμε όποιο και να είναι το τίμημα.
Σήμερα λοιπόν καλούμε στην ανακατάληψη της περιοχής και σε διεθνή ξεσηκωμό! Είναι αυτονόητο ότι όταν μας εκκενώσουν, θα αντισταθούμε (και η διεθνής αλληλεγγύη είναι απαραίτητη αν θέλουμε να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό)!
Ενάντια στον καλπάζοντα καπιταλισμό, και ενάντια στην παντοδυναμία του χρήματος, μόνο μία λύση υπάρχει, ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
30/8/2012
Στους εξεγερμένους της Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ:
Μέσα στο συνεχή αναβρασμό της κοινότητας των καταληψιών της ZAD, ένα πρόβλημα επανέρχεται συνεχώς: αυτό της διήγησης της ιστορίας. Της ιστορίας των καταλήψεων, οπωσδήποτε, αλλά και των ιστοριών που προηγούνται των δικών μας, τόσο αυτών του αγώνα ενάντια στο αεροδρόμιο, όσο και των πολλαπλών αντιστάσεων στη γύρω περιοχή. Ψάχνοντας σε διάφορα αρχεία, κάποιες/οι από μας έπεσαν πάνω στο κάλεσμα του Μάη του 2008: «Όχι στο αεροδρόμιο στη Νάντη» (βλ. παρακάτω). Σ’ αυτές τις ταραγμένες μέρες όπου κράτος και πολυεθνικές θα θέλανε πολύ να μας εξαφανίσουν, αυτό το κείμενο έρχεται να μας θυμίσει κάτι… γιατί είναι μια από τις πέτρες που έχτισαν την παρουσία μας εδώ, που χτίζουν την καθημερινότητά μας εδώ, εμάς των καταληψιών.
Αν είμαστε εδώ βδομάδες, μήνες ή χρόνια, είναι γιατί ανταποκριθήκαμε σ’ αυτό το κάλεσμα, ή σ’ αυτά που ακολούθησαν. Είμαστε πολλές/οί τώρα. Κατοικούμε εδώ, κι αυτό σημαίνει πολλά. Το να κατοικείς δεν έχει σχέση με το να μένεις/διαμένεις. Το διαμέρισμα στην τελική δεν είναι παρά ένα κλουβί, στο οποίο «διαμένουν», θέλοντας και μη, οι άνθρωποι μετά από μια μέρα εργασίας, περιμένοντας την επόμενη. Είναι ένα κλουβί του οποίου οι τοίχοι μας είναι ξένοι. Το να κατοικείς είναι άλλο πράγμα. Είναι η διαμόρφωση σχέσεων. Είναι να ανήκεις στο μέρος στο βαθμό που κι αυτό σου ανήκει. Είναι το να μην είσαι αδιάφορη/ος για τα πράγματα που σε περιτριγυρίζουν, είναι να είσαι δεμένη/ος: με τους ανθρώπους, την ατμόσφαιρα, τους κάμπους, τους θάμνους και τα δάση, τα σπίτια, εκείνο το φυτό που ξαναφυτρώνει στο ίδιο μέρος, εκείνο το ζώο που περνάει συχνά από εκείνο το μέρος. Σημαίνει να είσαι γειωμένος, να αντλείς δύναμη από τα εδάφη όπου βρίσκεσαι. Είναι το αντίθετο από τα εφιαλτικά όνειρά τους για μητροπόλεις στις οποίες θα είμαστε απλοί περαστικοί.
Το να κατοικείς εδώ σημαίνει να μην μπορείς πια να φανταστείς ότι όλα θα μπορούσαν να εξαφανιστούν: γιατί αυτά φτιάχνουν τις ζωές μας. Το να κατοικείς εδώ σημαίνει να αναστατώνεσαι καθημερινά από τις επείγουσες καταστάσεις του αγώνα, τις πιέσεις, την αβεβαιότητα για τη συνέχεια, τις απειλές των μπάτσων.
Το να μένεις εδώ δεν είναι εύκολο αυτήν τη στιγμή. Είτε είσαι ιδιοκτήτης, πρώην ενοικιαστής, είτε είσαι καταληψίας, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Εφόσον ούτε υποτασσόμαστε ούτε παραιτούμαστε, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ισχύ του κράτους, με τα όπλα του. Ίσως σε λίγο καιρό να μας υποχρεώσουν να εγκαταλείψουμε την περιοχή. Όπως αναφέρει και το κάλεσμα για την κατάληψη της περιοχής, ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν είναι μάταιος.
Κι ακριβώς επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και το μέλλον αβέβαιο θελήσαμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτό το κείμενο. Να τονίσουμε την σημασία του. Να μιλήσουμε για την αλληλεγγύη, όπως και για την ανάγκη για δεσμούς ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο που μας θέλει απομονωμένες/ους. Οι συμμαχίες είναι η δύναμή μας. Κι αυτό ήδη υπάρχει εδώ, και είναι μια νίκη ενάντια στο μονόδρομο στον οποίο μας σπρώχνουν.
Έστω κι αν δε γνωριζόμαστε όλες/οι μεταξύ μας, ένα πράγμα είναι βέβαιο: ότι μοιραζόμαστε την οργή, την άρνηση. Σ’ αυτό το κομμάτι γης γεννιέται εμπιστοσύνη, αλληλοβοήθεια, φιλία και οικειότητα. Ο δρόμος για να χτιστούν όλα αυτά είναι μακρύς, και οι λίγοι μήνες ή χρόνια παρουσίας μας εδώ, όσο πλούσιοι και έντονοι κι αν είναι, μας φαίνονται τελικά πολύ λίγοι.
Εξίσου μοιραζόμαστε την ανάγκη να αγωνιστούμε χωρίς να εναποθέσουμε τίποτα στους πολιτικούς, να μην ακούσουμε την ψόφια γλώσσα τους, να μην πιστέψουμε τις υποσχέσεις τους, να είμαστε καχύποπτοι στις παραχωρήσεις τους. Αυτός ο αγώνας είναι μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος ενάντια στον καπιταλισμό, στις κυριαρχίες και στον κοινωνικό έλεγχο που τους είναι τόσο απαραίτητος. Ένα κίνημα αφύπνισης του λαού από το λαό χωρίς θεσμική αντιπροσώπευση. Πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, χωρίς να περιμένουμε τίποτα από όλα τα αρπακτικά που χτίζουν την εξουσία τους στις πλάτες μας.
Δεν είμαστε μόνες/οι μας. Παντού υπάρχουν κι άλλες/οι που αγωνίζονται. Στο Ατένκο, στη Βαλ ντε Σούζα, στην Οαχάκα, στην Ελλάδα για να αναφερθούμε μόνο σε λίγους για τους οποίους γίνεται λόγος, και σε άπειρα ακόμα μέρη, σε άλλες καταστάσεις, όπου δεν εγκαταλείπουν τη μάχη. Είμαστε εδώ, οι ζωές μας μας ανήκουν, αρνούμαστε να χάσουμε, και για όλους αυτούς τους λόγους ας βεβαιωθούμε ότι κανένα αεροπλάνο δε θα απογειωθεί από τη Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ.
Σε όλες/ους εκείνες/ους που έκαναν τότε αυτό το κάλεσμα, σε αυτές/ούς που άνοιξαν την πόρτα τους στον αγώνα, σε εκείνες/ους που δεν εγκαταλείπουν: δε θέλουμε απλά να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, σαν μια στάση απόμακρη, αλλά να πούμε δυνατά ότι αυτές οι ιδέες και οι πράξεις μάς συνδέουν. Θα τα πούμε σύντομα στους δρόμους και στους αγρούς…
«Όχι στο αεροδρόμιο στη Νάντη»
Ο κόσμος βυθίζεται σε μια επικίνδυνη κλιματική κρίση, αλλά οι πολιτικοί συνεχίζουν να μιλάνε την ίδια ψόφια γλώσσα. Οι άνθρωποι που στηρίζουν το σχέδιο του αεροδρομίου στη Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ σκέφτονται το μέλλον με τις λέξεις ενός παρελθόντος που δεν θα ξανάρθει.
Θα βάζαμε τα γέλια με το λόγο που έβγαλε ο υπεύθυνος για το νέο αεροδρόμιο, αν δεν ήταν τόσο σοβαρή υπόθεση. Όπως η Τουανέτ στον Κατά φαντασία ασθενή του Μολιέρου, που σε κάθε ερώτηση που της κάνουν για την υγεία του Αργκάν απαντάει «τα πνευμόνια», έτσι κι αυτοί επαναλαμβάνουν αποβλακωμένοι το ίδιο πράγμα: η ανάπτυξη, η ανάπτυξη, η ανάπτυξη.
Δεν ξέρουν, γιατί δε θα μάθουν ποτέ, ότι ο πλανήτης μας αγγίζει ήδη τα φυσικά του όρια σε τομείς ζωτικής σημασίας. Οι μεταφορές είναι ένας από αυτούς. Σε έναν τελειωμένο κόσμο, όσοι τον σπρώχνουν ακόμη στην καταστροφή είναι αναμφίβολα τυφλοί.
Η υπόθεση του αεροδρομίου δεν είναι υπόθεση αριστεράς και δεξιάς. Είναι ανθρώπινη υπόθεση, και γι’ αυτόν το λόγο την οικειοποιούμαστε. Αλλού στον κόσμο, όπως γύρω από το αεροδρόμιο του Χίθροου στο Λονδίνο, ίδιοι άνθρωποι με εμάς αποφάσισαν να δράσουν: είμαστε η ελπίδα εν κινήσει.
Όλοι: ο δήμαρχος της Νάντης [και σημερινός πρωθυπουργός -σ.τ.μ.] Ζαν-Μαρ Αϋρό όπως και ο τωρινός πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν. Η εξουσία δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι ζούμε κάτω από τις δυνατότητές μας. Ότι φάγαμε ό,τι ήταν να φάμε. Το να έχεις ένα νοσοκομείο σε κοντινή απόσταση έγινε πλέον απαράδεκτη πολυτέλεια: έτσι λοιπόν λέμε να κλείσουμε καμιά 250αριά. Αλλά ένα αεροδρόμιο για να πηγαίνουμε στις παραλίες της Μεσογείου είναι μια αδιαπραγμάτευτη αναγκαιότητα, ένα «κοινό συμφέρον». Η οικονομία πατάει πάνω στα κεφάλια μας· είναι πια καιρός να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.
Το ξέρουμε ότι αυτός ο αγώνας, που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια, έχει μεγάλο και δύσκολο δρόμο μπροστά του. Γι’ αυτόν το λόγο κάνουμε σήμερα, την 1 Μαΐου 2008, αυτό το κάλεσμα σε όλη τη Γαλλία, σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να στηρίξουμε το κίνημα ενάντια στο αεροδρόμιο στη Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ με όλες μας τις δυνάμεις. Και με μέσα που σπάνια χρησιμοποιούμε στην κλίμακα που επιθυμούμε: με καταλήψεις γης, πολιτική ανυπακοή και την ολοκληρωτική και οριστική άρνηση.
Ο συμβιβασμός δεν είναι δυνατός γιατί αυτός ο αγώνας που συνεχίζεται, που αφορά τον καθένα και την καθεμία μας, είναι ο αγώνας ανάμεσα σε έναν εφικτό κόσμο και έναν σίγουρο εφιάλτη. Θα νικήσουμε, όχι γιατί είμαστε οι πιο δυνατοί, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση.
Καλούμε λοιπόν, με αφορμή το πικνίκ ενάντια στο αεροδρόμιο στις 29 Ιουνίου, σε καταλήψεις γης στα εδάφη τα οποία άδικα απαλλοτρίωσαν οι υπεύθυνοι αυτού του αποτρόπαιου και θανατηφόρου έργου.
Κάποιοι κάτοικοι που αντιστέκονται, 1 Μαΐου 2008
Σάββατο 17/11/2012
Πορεία ανακατάληψης της ZAD
Από τις 9 το πρωί, διαδηλωτές/ώτριες άρχισαν να καταφθάνουν στην κωμόπολη της Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ. Κατά τις έντεκα, μια τεράστια πολύχρωμη διαδήλωση ξεκίνησε με κατεύθυνση τη ZAD. Τεράστια, αλλά και γεμάτη από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους: Ανθρώπους που είχαν έρθει από τις γύρω περιοχές ή από την άλλη άκρη της Γαλλίας ή της Ευρώπης. Νέοι και ηλικιωμένοι. Οικογένειες και μαχόμενες συλλογικότητες. Τοπικές επιτροπές και απλοί άνθρωποι… Μια διαδήλωση πολυσύνθετη στην οποία, ανάμεσα σε μπατουκάδες, αυτοσχέδια ή μη τραγούδια, ήρεμες βόλτες και ομάδες κλόουν, κυριαρχούσε η σημαία με το σύμβολο του αγώνα: ένας κόκκινος κύκλος που σβήνει ένα αεροπλάνο. Μια χαρούμενη πορεία που συνοδευόταν από τρακτέρ και φορτηγά φορτωμένα με διάφορα οικοδομικά υλικά και εργαλεία, μικρές και μεγάλες σκηνές. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, ήμασταν 40.000 διαδηλωτές και πάνω από 400 τρακτέρ. Αυτή η μεγαλειώδης διαδήλωση κατέδειξε ακόμη μια φορά την αποτυχία της προπαγάνδας των αρχών για να διαιρέσουν όσους αντιστέκονται στο αεροδρόμιο και τον κόσμο του.
Κατά τη μια η κεφαλή της πορείας είχε φτάσει στο σημείο που θα γινόταν η ανακατάληψη ενώ το τέλος της πορείας δεν είχε ακόμα φύγει από τη Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ. Ενώ κάποιοι από εμάς στήνανε μια σκηνή υποδοχής σε ένα χωράφι, άλλοι ξεκινούσαν να διαμορφώνουν το οικόπεδο στο οποίο θα στηνόταν το καινούργιο «στρατηγείο». Ένα δάσος από καστανιές με διάσπαρτα ξέφωτα προς επανοικειοποίηση. Πολλοί από εμάς κάναν αλυσίδα για να μεταφερθούν τα υλικά από τα τρακτέρ που ήταν παρκαρισμένα στο τέλος του λασπωμένου δρόμου. Οι σκελετοί των καλυβών στήθηκαν πολύ γρήγορα. Καθ’ όλη την διάρκεια, στον κάμπο, πάμπολλες αγωνιζόμενες συλλογικότητες αντάλλασσαν εμπειρίες αγώνα εδώ και αλλού.
Στο τέλος της ημέρας, οι τοίχοι της καλύβας των συνελεύσεων και της συλλογικής κουζίνας είχαν σηκωθεί. Στήσαμε επίσης τουαλέτες, ξενώνες, εργαστήρια και έπιπλα, και άλλες μικρότερες κατασκευές. Πολλές ακόμα καλύβες θα στηθούν τις επόμενες μέρες.
Ήμασταν δεκάδες χιλιάδες που καταλάβαμε αυτό το νέο μέρος όπου θα οργανωθεί ο αγώνας ενάντια στο αεροδρόμιο και τον κόσμο του. Δημιουργήθηκε μια πολύ όμορφη συλλογική δύναμη για να εντατικοποιήσουμε τον τοπικό αγώνα έχοντας υπόψη τις εργασίες που έχουν να γίνουν. Κι αυτή η δύναμη, ελπίζουμε να δώσει ώθηση σε όλους αυτούς που ήρθαν από μακριά, ώστε να αγωνιστούν ενάντια σε όποια σχέδια ή άλλα σκατά τρώνε στην μάπα.
Εδώ ο αγώνας συνεχίζεται τις μέρες που έρχονται: με τις κατασκευές που απομένουν να γίνουν στο έδαφος που καταλάβαμε σήμερα, στο δάσος της Ροάν και αλλού. Το επόμενο σαββατοκύριακο με την μηνιαία πορεία ενάντια στο αεροδρόμιο και τον κόσμο του στη Νάντη. Τους επόμενους μήνες, ενάντια σε όποια σχέδια έχουν για την περιοχή.
Ενώ πίστευαν ότι θα εκκένωναν τη ZAD, το κίνημα ενάντια στο αεροδρόμιο και στον κόσμο του εξαπλώνεται. Ένας συλλογικός αγώνας που μόλις άρχισε.