Εξαντλήθηκε η υπομονή. Οι σύντροφοι που διώκονται στη Χιλή για την «υπόθεση βόμβες» ξεκίνησαν απεργία πείνας από τις 21 Φλεβάρη. Στην απεργία πείνας συμμετέχουν οι Μόνικα Καμπαλιέρο, Αντρέα Ουρθούα, Πάμπλο Μοράλες, Ροντόλφο Ρεταμάλες, Φελίπε Γκέρρα, Καμίλο Πέρεθ, Κάρλος Ριβέρος και Φρανθίσκο Σολάρ.
Η ανακοίνωση των πολιτικών κρατούμενων απεργών πείνας:
Στις 14 Αυγούστου 2010 το Υπουργείο Δικαιοσύνης μέσω της Εισαγγελικής Αρχής της νότιας Χιλής εξέδωσε μια σειρά ενταλμάτων σύλληψης και έρευνας, εφαρμόζοντας στο σύνολό της την αστυνομική τρομοκρατία σε ιδιωτικές κατοικίες και πολιτιστικά κέντρα, διέταξε τη σύλληψη 14 ατόμων σε αυτή την κατασταλτική και επικοινωνιακή επιδρομή, που είναι γνωστή μέσω των μίντια ως «υπόθεση βόμβες». Όλοι οι συλληφθέντες κατηγορούνται ότι ανήκουν σε μια φερόμενη ως παράνομη τρομοκρατική οργάνωση, η οποία δημιουργήθηκε στα παράλογα μυαλά κάποιων «επαγγελματιών νομικών» και σήμερα μας κρατά πίσω από τα κάγκελα.
Πριν από περίπου πέντε χρόνια ξεκίνησε η έρευνα για την κατασκευασμένη από τα μίντια “υπόθεση βόμβες”. Έτσι, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μπατσελέτ, το Κράτος όρισε τρεις εισαγγελείς πλήρους απασχόλησης, προκειμένου να αποσαφηνιστεί η αυτουργία κάθε μίας από τις βομβιστικές επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν σε οικονομικούς και αστυνομικούς οργανισμούς και σε δημόσιες ή άλλες υπηρεσίες. Στο διάστημα αυτό συγκεντρώθηκαν πάνω από 43 τόμοι με τα στοιχεία που παρείχαν αστυνομικές πηγές, ιατροδικαστές, προστατευόμενοι μάρτυρες, προσωπικές δηλώσεις, παρακολουθήσεις οικιών, παρακολουθήσεις υπόπτων και του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, τηλεφωνικές υποκλοπές και έρευνες σε οικίες και σε δημόσιες βιβλιοθήκες (όλα αυτά είναι τα ίδια μέρη με αυτά που εισέβαλε η αστυνομία τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου του 2010).
Με όλο αυτό το υλικό κανένας εισαγγελέας ή δικαστής δεν πήρε την απόφαση να φυλακίσει οποιονδήποτε. Τα παρεχόμενα στοιχεία δεν είναι επαρκή, είναι ασαφή και δεν επιτρέπουν τον εντοπισμό των δραστών των βομβιστικών επιθέσεων. Ακόμα και ο εισαγγελέας Χαβιέρ Αρμεντάριζ δηλώνει για την ανεπάρκεια των αποτελεσμάτων της έρευνας του Υπουργείου Εσωτερικών εκείνης της εποχής ότι “…είναι αναγκαίο να διενεργήσουμε την έρευνα με προσοχή λόγω της ανεπάρκειας των αποδεικτικών στοιχείων…” ειδικά όταν «… οι δράστες των βομβιστικών επιθέσεων δεν είναι πυρήνες βίαιης δράσης, αλλά είναι γκρουπούσκουλα χωρίς οργανική σχέση μεταξύ τους και χωρίς ηγέτες …” (Emol, 27 Νοεμβρίου 2009).
Όλος αυτός ο νόμιμος τρόπος δράσης αλλάζει στις 14 Ιουνίου του 2010 όταν θα απαλλαγεί από τα καθήκοντά του ο Αρμεντάριθ, ως αποτέλεσμα πιέσεων από τον Υπουργό Εσωτερικών Ροντρίγκο Ινθπέτερ προς τον κρατικό εισαγγελέα Σάμπας Τσαουάν. Έτσι εμφανίζεται στο προσκήνιο Ο Αλεχάντρο Πένια, ο οποίος περιγράφεται από την εφημερίδα La Tercera ως «…μία κινούμενη αντίφαση, η οποία προκύπτει από τη συγκέντρωση σε ένα μόνο πρόσωπο της δικαστικής και αστυνομικής γραφειοκρατίας και της φαντασίας ενός ταχυδακτυλουργού”. Με αυτή τη δρομολόγηση, ξεκινά η σκευωρία.
Ο εισαγγελέας αυτός αναπτύσσει μια νέα στρατηγική χωρίς να υπολογίσει το ανθρώπινο κόστος που συνεπάγεται αυτή του η δράση. Εάν πριν, οι εισαγγελείς πριν από αυτόν δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν ή να προσδιορίσουν συγκεκριμένες οργανικές σχέσεις, ο εισαγγελέας αφιερώθηκε στο να τις εφεύρει και να επιδιώξει με κάθε τρόπο να κάνει τα κομμάτια της ιστορίας να ταιριάξουν στη νέα του “γραμμή έρευνας.” Να δομήσει αυτήν την περίφημη παράνομη τρομοκρατική οργάνωση με ηγέτες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους εδώ και χρόνια, εκτελεστές που δεν γνωρίζονταν και το πιο αστείο: Ευρωπαίους χρηματοδότες! Λες και τα 950e που στάλθηκαν μία φορά σε έναν από τους κατηγορούμενους ήταν ένα μεγάλο έμβασμα, επαρκές για ανατρεπτικές δραστηριότητες (ασφαλή σπίτια, αυτοκίνητα, όπλα, πλαστά έγγραφα, κ.λπ.). Τόσο μεγάλη είναι η φαντασία αυτού του ανθρώπου, που εφευρέθηκαν ακόμη και δεσμοί μεταξύ ενός από τους υποτιθέμενους αρχηγούς με τον Πακιστανό που συνελήφθη στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών για υποτιθέμενα ίχνη ΤΝΤ και μετά από λίγες εβδομάδες αφέθηκε ελεύθερος.
Τέλος, η φαντασία βοηθάει στο σχεδιασμό αυτής της «νέας στρατηγικής», κυρίως με την εκστρατεία των μίντια, «ενημερωτική» και επικοινωνιακή, η οποία ξεδιπλώνεται από τα επίσημα μέσα μαζικής ενημέρωσης που παραδίδουν προσωπικά στοιχεία των υποτιθέμενων υπόπτων για τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών, τα μέρη που συχνάζουν, τα προφίλ των φερομένων ως ηγετών, κ.λπ. Τα βέλη στοχεύουν σε άτομα που συνδέονται με κοινωνικούς χώρους, συλλογικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι φοιτητές με ελευθεριακές ιδέες, πρώην πολιτικούς κρατούμενους και όλους τους γνωστούς επικριτές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και τους αλληλέγγυους στους αγώνες των λαών, ιδίως εκείνον που πραγματοποιούν οι Μαπούτσε στην λαχτάρα τους να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, την κοσμοθεωρία και τα εδάφη τους. Δεν διώκονται πράξεις, διώκονται ιδέες, σχέσεις φιλίας, αυτόνομες βιβλιοθήκες, καταλήψεις σπιτιών και χώροι πολιτισμού, τέχνης και κοινωνικής συνεύρεσης.
Αφού σχεδιάστηκαν το θεατρικό σκηνικό, οι πρωταγωνιστές του και τα αντίστοιχα φυσιογνωμικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά τους, με την κοινή γνώμη πλήρως χειραγωγημένη, ξεδιπλώνεται το χτύπημα της καταστολής. Είχαν περάσει 2 μήνες από τότε που είχε αναλάβει την διεύθυνση αυτής της δικαστικής και αστυνομικής σκευωρίας ο Αλεχάντρο Πένια. Με τους ίδιους φακέλους, τους ίδιους διαλόγους, μέρη, ηθοποιούς και ένα βελτιωμένο ενοχοποιητικό σενάριο, η θεαματική επιχείρηση κατακλύζει τα τηλεοπτικά κανάλια το πρωί της 14 Αυγούστου 2010.
Μετά τη σύλληψή μας, η Εισαγγελία ζήτησε τρεις ημέρες για να μας γνωστοποιήσει επισήμως τα ενοχοποιητικά στοιχεία, πράγμα που στην πράξη θα έπρεπε να γίνει την ίδια ημέρα της σύλληψής μας. Αργότερα, ζητά μία προθεσμία (παράταση) 180 ημερών (6 μήνες) της προσωρινής μας κράτησης στις φυλακές μέχρι το κλείσιμο της έρευνας, παράταση που έληξε στις 14 Φλεβάρη 2011, την ημέρα που μας γνωστοποιήθηκε ότι η Εισαγγελία θα προβεί σε νέα ποινική δίωξη στις 16 Μάρτη 2011. Με όλα αυτά επιχειρείται να καταστεί σοβαρή αυτή τη δίκη. Τίποτα δεν μας λέει ότι ο Αλεχάντρο Πένια δε θα ζητήσει άλλους 6 μήνες προθεσμία για να συναρμολογήσει το αστυνομικό του παζλ. Στο διάστημα των πολλών αυτών μηνών όχι μόνο κρατούμαστε 22 ώρες την ημέρα σε ατομικά κελιά των 2 x 3 μέτρων, με 1 επισκεπτήριο την εβδομάδα από τους συγγενείς μας για τρεις ώρες σε μικρούς χώρους χωρίς φυσικό φως, αλλά έχουμε επίσης βιώσει από πρώτο χέρι τα βασανιστήρια των κρατικών αξιωματούχων. Ως απόδειξη αυτού που συνέβη, στις 8 Οκτώβρη υπάλληλοι της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας μαζί με πράκτορες των LABOCA και DIPOLCAR[1] μαζί με δεσμοφύλακες πήραν με τη βία δείγματα DNA από καθέναν από τους κατηγορούμενους, για να τα συγκρίνουν με τα δείγματα που συλλέχθηκαν στους τόπους των βομβιστικών επιθέσεων. Αυτή η «επιστημονική απόδειξη» δεν έδειξε κάποια σχέση ανάμεσα σε εμάς και αυτό που βρέθηκε στον τόπο των γεγονότων.
Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε πως τα στοιχεία που αποθηκεύονται σε φακέλους της έρευνας, βασίζονται αποκλειστικά σε εικασίες της αστυνομίας βασισμένες σε φιλίες, οικογενειακούς δεσμούς ή στη συμμετοχή σε δημόσιες συγκεντρώσεις, πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες. Ακόμα όμως και στην περίπτωση αυτών των συνεχόμενων υποθέσεων, αξίζει να σημειωθεί οι κατηγορούμενοι δεν γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας μέχρι την ημέρα της σύλληψής μας, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να αποτελούμε μια υποτιθέμενη “τρομοκρατική οργάνωση», ακόμα λιγότερο μια οργάνωση.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε καμία από τις επιδρομές που έγινε δε βρέθηκε κάποιο αποδεικτικό στοιχείο ή υλικό για την κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών, ούτε υπάρχουν δακτυλικά αποτυπώματα ή οπτικό υλικό που να ενοχοποιούν κάποιον από τους κατηγορούμενους.
Λόγω των δικαστικών αυθαιρεσιών και εκτροπών, των μυστικών φακέλων, των τηλεφωνικών υποκλοπών στους δικηγόρους μας, της συνεχής χρήσης προστατευμένων μαρτύρων με ψυχιατρικό ιστορικό, όπως ο Ροντρίγκο Βέρα Μοράλες και ο Γκουστάβο Φουέντες Αλιάγκα και λόγω όλων των παραπάνω, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απεργία πείνας λαμβάνοντας μόνο υγρά από τις 00:00 της 21ης Φλεβάρη 2011, απαιτώντας:
1. Άμεση απελευθέρωση
2. Λήξη της δικαστικής και αστυνομικής σκευωρίας
3. Άρση του αντιτρομοκρατικού νόμου, ο οποίος είναι κληροδότημα της δικτατορίας και τελειοποιήθηκε από τη δημοκρατία
4. Τέλος στις παρατάσεις της κράτησής μας για λόγους διεξαγωγής έρευνας. Πραγματοποίηση μιας δίκαιης δίκης.
Όχι άλλες μιντιακές, δικαστικές και αστυνομικές σκευωρίες!
Λευτεριά σε όλους/ες τους/τις πολιτικούς/ές κρατούμενους/ες, Χιλιανούς/ές και Μαπούτσε!
[1] Η αντίστοιχη ΕΥΠ της Χιλής