Το 1997 αναγγέλλεται ένα «μεγάλο εθνικό στοίχημα» για την Ελλάδα: Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες «Αθήνα 2004». Και τι στοίχημα… Το κράτος ποντάρει εξαρχής στα δόγματα του πατριωτισμού, του εθελοντισμού και της ασφάλειας, και διοχετεύει τον δημόσιο πλούτο στη «Μεγάλη Ιδέα».
Το καλοκαίρι του 2002 η κοινωνία παρακολουθεί τα σενάρια γύρω από την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Το FBI παρασημοφορεί τον νυν υπουργό Προ.Πο. Χρυσοχοΐδη, ενώ η ένοπλη αντιβία και ο ευρύτερος χώρος της αριστεράς στήνονται στον τοίχο. Με την αγαστή συνεργασία της δικαστικής εξουσίας διακυβεύονται ατομικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες. Τον Ιούνιο του 2003 ο πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ Σημίτης υπογράφει με τον Μπους και τον Πρόντι την παγκόσμια τρομοσυμφωνία που οι ΗΠΑ επιβάλλουν μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Εν μέσω βομβαρδισμών, κατοχής χωρών, δολοφονιών και απαγωγής «υπόπτων» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, χιλιάδες συμμετέχουν στις μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις του 2003 στην Ελλάδα: κατά του πολέμου στο Ιράκ , ενάντια στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής στη Θεσσαλονίκη, σε κινήσεις αλληλεγγύης υπέρ της άμεσης απελευθέρωσης όλων των ομήρων του κοινωνικού πολέμου.
Γρήγορα ξεσκεπάζεται το αληθινό πρόσωπο της νέας τάξης εξουσίας: τα «μεγάλα έργα» που γίνονται στις πλάτες εργατών γεμίζουν τις τσέπες υπερεργολάβων, το δημόσιο χρέος εκτινάσσεται, κερδοσκόποι και επενδυτές πλουτίζουν πέρα από κάθε φαντασία, υπέρογκα ποσά δαπανώνται για κάμερες παρακολούθησης, εφαρμόζεται ο τρομονόμος, νομιμοποιούνται κάθε είδους χ
αφιέδες, πραγματοποιούνται «προληπτικές» προσαγωγές, αναίτιες συλλήψεις, πουλημένες δίκες και εθνικά πανηγύρια. Τα μέσα παραπληροφόρησης, οι πολυεθνικές, οι οργανισμοί τραπεζών, οι μυστικές υπηρεσίες, οι κολοσσοί του χρήματος διώκουν ανελέητα κοινωνικές ελευθερίες. Το μίσος μας μεγαλώνει και εκφράζεται με πολύμορφες δράσεις.
Το 2004 το Ζέπελιν γίνεται το στολίδι του αττικού ουρανού, μας βλέπει και μας ακούει. Τα κινητά τηλέφωνα παρακολουθούνται όσο ποτέ άλλοτε. Σποτάκια αστυνομολαγνείας κατακλύζουν τα μέσα. Οι μπάτσοι οργανώνουν κατά τα «διεθνή πρότυπα» την ελληνική αντιτρομοκρατική και συνεργάζονται στενά με μυστικές υπηρεσίες (αμερικανικές, βρετανικές, ισραηλινές κ.ά.), ζητώντας τη συναίνεση των πολιτών για την εξόντωση των «εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών» του κράτους. Στην Αθήνα η ρατσιστική πολιτική προπαγανδίζει την «καθαρή συμμαχία» (το προπαγανδιστικό σλόγκαν καθαριότητας του δήμου, το οποίο αναγράφεται, π.χ., στα σκουπιδιάρικα): Πολιτεία, νομαρχίες και δήμοι εκτοπίζουν από συνοικίες της πρωτεύουσας αστέγους, μετανάστες και τοξικοεξαρτημένους, για να μη βλέπουμε τα θύματα εξαθλίωσης. Η ανοχή των πολιτών καλλιεργείται συστηματικά με κύριο φόβητρο την ανεργία.
Είναι θέμα χρόνο
υ να ξεσπάσει η κοινωνική εξέγερση. Ήδη από τον Απρίλιο του 2007 ο άγριος ξυλοδαρμός του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, έγκλειστου στις φυλακές Μαλανδρίνου, πυροδοτεί πανελλαδική εξέγερση κρατουμένων. Η αντίσταση εντείνεται σε άλλες 10 φυλακές, από την Κομοτηνή έως την Αλικαρνασσό, και εξαπλώνεται στους δρόμους πολλών πόλεων. Πραγματοποιούνται διαδηλώσεις αλληλεγγύης υπέρ των δίκαιων αιτημάτων των κρατουμένων, αλλά και για την καταστροφή κάθε φυλακής. Έχουν προηγηθεί μαζικές αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας των κρατουμένων το 2004 και το 2006. Ακολουθεί η μαζικότερη τέτοια κινητοποίηση το 2008, με σχεδόν ίδια κάθε φορά αιτήματα, αλλά και αφορμές: Οι άθλιες συνθήκες εγκλεισμού, η κακομεταχείριση των κρατουμένων με συνεχείς εξευτελισμούς, απειλές και ξυλοδαρμούς από τους δεσμοφύλακες –αλλά και η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατουμένων– πυροδοτούν συχνά στάσεις και εξεγέρσεις στις φυλακές και στα κρατητήρια της ελληνικής επικράτειας. Όπως η απεργία το 2006 άρχισε μετά τη δολοφονία τριών ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί μέσα στα κελιά τους, όπως η μεγάλη εξέγερση το 2007 (και πολλές ακόμα μικρότερες) άρχισε μετά από έναν ξυλοδαρμό, έτσι και το 2009 ξέσπασε εξέγερση στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών, όπου ήταν κρατούμενη η Κατερίνα Γκιουλώνη: Καταγγέλλει δημόσια το βασανιστήριο της κολπικής έρευνας στις φυλακές και λίγες μέρες μετά δολοφονείται κατά την εκδικητική μεταγωγή της με πλοίο στην Κρήτη.
Η βία της εξουσίας, η αστυνομική αυθαιρεσία και τα πολλοστά ρατσιστικά πογκρόμ οπλίζουν το χέρι του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Μαζί με τον συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη, δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο στις 6 Δεκέμβρη 2008 στα Εξάρχεια. Ο φόνος αυτός, και μάλιστα σε ένα από τα κέντρα αντιεξουσιαστικής δράσης, τα Εξάρχεια, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι για όλους. Η οργή πλήθους ανθρώπων, κάθε ηλικίας και διαφορετικών εθνικοτήτων, γίνεται ασυγκράτητο ποτάμι. Στρέφεται εναντίον όλων των συμβόλων του παγκόσμιου καπιταλισμού και της κρατικής τρομοκρατίας. Η πολιτική αντίσταση συγκρούεται με την κυρίαρχη προπαγάνδα και την καθεστωτική βία σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Εκατοντάδες προσαχθέντες βασανίζονται, το πανεπιστημιακό άσυλο παραβιάζεται. Χάρη όμως στα αμέτρητα δίκτυα αντιπληροφόρησης, το μαζικό κίνημα αλληλεγγύης διαδίδεται εντός κι εκτός συνόρων. Πολλά σωματεία υποστηρίζουν την εξέγερση του Δεκέμβρη καλώντας σε απεργίες και διαδηλώσεις. Στο μεταξύ, τα ΜΜΕ, τα πολιτικά κόμματα, η Εκκλησία, οι επιχειρηματίες και οι εργατοπατέρες χλευάζουν την κοινωνική έκρηξη, πασχίζοντας να παρουσιάσουν τη δολοφονία ενός εφήβου σαν αποτέλεσμα εξοστρακισμού μιας σφαίρας, προκειμένου να αφεθούν ατιμώρητοι οι κρατικοί δολοφόνοι. Όμως, ο κόσμος συνειδητοποιεί απόλυτα ότι ο Αλέξης είναι ένας απ’ όλους μας.
Στις 23 Δεκεμβρίου 2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα, Βουλγάρα μετανάστρια, συνδικαλίστρια, γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, δέχεται επίθεση με βιτριόλι στα Πετράλωνα από δυο άνδρες. Είναι τα τσιράκια της ΟΙΚΟΜΕΤ, των αφεντικών της: Μέχρι σήμερα προστατεύονται από την κίβδηλη γραφειοκρατική Δικαιοσύνη ενώ η υπόθεση σαπίζει σε απόρρητους φακέλους, συντηρώντας τις περίεργες ορέξεις των αφεντικών.
Στην Αθήνα, η Πρω
τοχρονιά του 2009 μας βρίσκει έξω από τις ανδρικές και γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, αλληλέγγυους σε όλους τους ομήρους του κράτους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αστυνομοκρατία θα ενταθεί. Μετά τα δεκεμβριανά, το κράτος θέλει πάση θυσία να αποκαταστήσει το πληγωμένο του γόητρο. Οι κυβερνώντες δεξιοί επιστρατεύουν καινούργια μέσα και όργανα αποκατάστασης της τάξης και της ασφάλειας. Τους διαδέχεται η «σοσιαλιστική», αλλά ουσιαστικά πιο συντηρητική και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των τελευταίων ετών, το ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι πανηγυρίζουν. Έχουν ήδη ζητωκραυγάσει για τον εντοπισμό της υποτιθέμενης «γιάφκας Χαλανδρίου». Ξοφλημένοι αριστεροί, ξεπουλημένοι διανοούμενοι, αδίστακτοι φορείς των ΜΜΕ, πασόκοι εργατοπατέρες δίνουν την αμέριστη στήριξή τους στη ρίψη μεγάλων ποσοτήτων απαγορευμένων χημικών στις διαδηλώσεις, στις παράνομες προφυλακίσεις, στις επιθέσεις εναντίον καταλήψεων και κοινωνικών χώρων, στην επιβολή υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων, αλλά και στην πρωτοφανή επικήρυξη των «ληστών με τα μαύρα» και στη θέσπιση του κουκουλονόμου. Ως συνήθως, όμως, λουφάζουν μπροστά στους ακροδεξιούς τραμπούκους. Σύντομα επικυρώνεται και ο νέος «δημοκρατικός» νόμος περί ιθαγένειας, που διαφυλάσσει την εθνικιστική ιδεολογία.
Τα ρατσιστικά πογκρόμ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλοδαπών, η έξαρση του φασισμού (με φαινόμενα όπως αυτά που εκτυλίσσονται στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα) μας εξοργίζουν. Οι επιθέσεις παρακρατικών, τα εργατικά «ατυχήματα», οι δολοφονίες «διαφωνούντων», οι εργασιακές συνθήκες γαλέρας, η καθημερινή εργοδοτική τρομοκρατία στοχεύουν εναντίον όλων όσοι αντιστέκονται στη σύγχρονη εργασιακ
ή σκλαβιά. Στις 11 Μάρτη 2010 πραγματοποιείται μία από τις μαζικότερες γενικές απεργίες των τελευταίων ετών. Αγανακτισμένοι πολίτες κάθε ηλικίας ξεχύνονται στους δρόμους, διαδηλώνοντας ενάντια στα «μέτρα για την αντιμετώπιση» της οικονομικής ύφεσης (αθρόες περικοπές, αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, δραματική μείωση κοινωνικών παροχών κ.ά.). Επιτέλους, οι εργαζόμενοι παίρνουν στο κυνήγι τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Ο Λάμπρος Φούντας, ένας σύντροφος που ήταν στο πλευρό μας κάθε στιγμή από το κίνημα του ’95, δολοφονείται πισώπλατα από μπάτσους στη Δάφνη στις 10 Μάρτη 2010. Η «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» (μια οργάνωση που εμφανίστηκε μετά τον Δεκέμβρη 2008 και έχει πραγματοποιήσει σειρά βομβιστικών επιθέσεων) αναλαμβάνει την ευθύνη για την πυροδότηση εκρηκτικών μηχανισμών στα γραφεία της χιτλερικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στην Αθήνα, έξω από το σπίτι του προέδρου της ελληνοπακιστανικής κοινότητας και έξω από το κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, στις 19-20 Μάρτη, αφιερώνοντας τα χτυπήματα στη μνήμη του αγωνιστή Λάμπρου. Τρομολαγνικά σενάρια κατακλύζουν την επικαιρότητα, καλλιεργώντα
ς το κατάλληλο κλίμα για μια σειρά προφυλακίσεων και ενταλμάτων έρευνας σε σπίτια συντρόφων, με αφορμή την υποτιθέμενη εξάρθρωση της οργάνωσης αντάρτικου πόλεως Επαναστατικός Αγώνας. Το κράτος κάνει δημόσια έκκληση για την ανεύρεση πληροφοριοδοτών, ενώ τα μήντια κανιβαλίζουν τις προσωπικές τους ζωές και απονοηματοδοτούν την πολιτική τους δράση. Οι φιλικές, συγγενικές και συντροφικές σχέσεις στοχοποιούνται. Μια προφανής κίνηση αντιπερισπασμού, τη στιγμή που ψηφίζονται επίμαχα νομοσχέδια (ασφαλιστικό και φορολογικό), και η χώρα τίθεται υπό την εποπτεία του ΔΝΤ.
Το πάθος για τη λευτεριά, η ανάγκη αυτοοργάνωσης στις γειτονιές, η πάλη για αλληλεγγύη, η ένταση και μαζικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, η δράση ενάντια στο φασισμό και σε κάθε είδους εργατική σκλαβιά συγκροτούν τη βάση των κοινωνικών αγώνων. Η πρόσφατη εξέγερση και η παρούσα κοινωνική ένταση δεν μπορούν να ιδωθούν ως μεμονωμένο γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και να απαξιωθούν ως άμεσο επακόλουθο της οικονομικής ύφεσης. Ο χαρακτήρας τους διαμορφώθηκε μέσα από δράσεις, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, συνελεύσεις, συγκρούσεις και κινήματα ετών: 1985, 1991, 1995, 1998, 2003, 2006, 2007, 2008, 2009… Η συλλογική μνήμη δεν συγχωρεί τυφλούς εκτελεστές: από τον μπάτσο που πυροβόλησε πισώπλατα τον Μιχάλη Καλτεζά στις 17 Νοέμβρη 1985, τους δολοφόνους του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τους ένστολους πιστολέρο που σκότωσαν τον Νικόλα Τόντι μέχρι τους εκτελεστές του Λάμπρου Φούντα.
Δεν συγχωρούμε καμία κρατική δολοφονία.
Ούτε βήμα πίσω
Όλα συνεχίζονται